Ýkametgâhýna yakýndý deniz. Acele ile giyinip, dýþarý atmýþtý  kendini . Sýrtý iyice çökmüþ, kendini zor taþýyan ayaklarý ile nasýl gelmiþti buralara kadar. Ayakkabýlarý da yoktu ayaðýnda üstelik. Bir anlam veremedi hiç. Hatýrlamýyordu hiçbir þey. Yaðmur yaðýyordu çise çise; gök gürültüsü, çakan þimþekler ve þiddetini gittikçe arttýran yaðmur; sýrýlsýklam olmuþtu birden. Sahilde idi.  Dalgalar sahile her vuruþunda çýkardýklarý uðultuyla valsteydiler adeta. Kahkahalar  atarak oynaþýyorlardý martýlar.

                          Dalgýnca ve þaþkýn ilerlerken kumsalda; bastýðýný fark etti bir deniz kabuðuna. Eðildi; nazikçe aldý avucuna. O da ne? Birileri ile konuþuyordu sanki. Ýyice yaklaþtýrdý kulaðýna titreyen elleriyle.  Ýnceledi kabuðu. Derinlere giderse duygularý ona, bu sýrrý çözebileceðini iþaret ediyordu sanki. Sonsuz bir hýzda; düþünceleri deniz kabuðunun esrarengizliðinde seyahat ediyordu. Dünya’yý, galaksileri, tabiatý nasýl oluyor da bu turda görebiliyordu tek tek kabuðun içinde. Hala þaþkýndý. Alýp götürdü onu düþünceleri. Sonunda uçsuz, bucaksýz, dipsiz karanlýk okyanusunda bitti yolculuðu. Karanlýklar. Hala karanlýklar zifirlerle kaplý bitimsizdi. Deniz  kabuðunu dikkatlice avucundan býraktý kumsala. Çok tedirgindi. Ürkmüþtü! Sonra baktý denizde ki yakamozlara. Rahatlamýþtý. Ve birden hareketlenen denizin dalgalarýndaki med ve cezirlerinde kayboldu deniz kabuðu, yine denizinde.

                    Deniz kabuðuna bir yaðmur damlasý düþtü.  Kabuk bu beklenmedik misafire sordu:  “ - Kimsin sen ? Nereden gelip nereye gitmektesin? ". Damla :" - Ben denizden gelenim." dedi. "Ve ben gökten gelenim." " Yine göðe çýkacaðým ve yine denize ineceðim."

                      Sonra baþka damlalar da geldi   Ve kabuk doldu taþtý. Kabuða sordular " Sen kimsin? Sen nereden gelip nereye gitmektesin? "  Kabuk: " Bende denizden gelenim." dedi. " Ve bir yere gittiðim yok, ne olacaðýmý bilmiyorum. Aslýnda ne olduðumu da . "

                     Bunun üzerine damlalar, hep bir aðýzdan: " - Yaa, senin için üzüldük" dediler. O kadar gürültülüydüler ki, kabuðun içinde dalgalar oluþtu." – Oysa biz, eninde sonunda yine deniz'e gideceðiz. Deniz bizlerle dolu.Biz olmasak,deniz olmaz. Ve biz denizde gizliyiz." Kabuk, buna çok þaþýrmýþtý.  "-  Öyle mi ?" dedi. " Oysa bilirim ki deniz'de bende gizli !"

                     Damlalar bu söze öyle güldüler, öyle güldüler ki kabuk sallanmaya baþladý. Ve bazýlarý kabuktan dýþarý bile düþtü."-  Þuna da bakýn. Koskoca deniz onda gizliymiþ. Ne deniziymiþ bu? Býrak denizi, biz gelmesek bir damlan bile yoktu. Ýçin bomboþtu. Biz olmasak, kör bir boþlukla dolu olacaktýn.”

                    Ve kabuk dedi ki :" Ýþte her þey o kör boþluktan olmalý. Belli ki her þey o kör boþlukta gizli. Deniz bile ..."

                          Büyük bir þaþkýnlýkla çýðlýk çýðlýða uyandý; kan ter içinde. Kimdi? Nerede idi? Toparlayamadý düþüncelerini uzun bir sure. Rüyasýnda doða üstü; karmakarýþýk olaylarla boðuþmuþ, birden sýçrayarak o alemden kurtulmuþtu.

                          Duþtan saðanak yaðmur gibi akan ýlýk suyun altýnda buldu kendini. Sanki su aklýný baþýna getiriyordu. Rahatlamýþtý. Kimliðini hatýrladý. Nereye gidip gelmiþti hatýrlayamadý bile. Olan olmuþtu.Geriye cevaplayamadýðý onca sorular kalmýþ, beynini kemiriyordu.Nerden gelmiþ,nasýl vücut bulmuþ ve nereye idi yolculuk ?

                        Gözünü kapatsa  kâbus. Saða sola dönmeleri yatakta; zorunlu kültür fizik adeta.  Boþa da koysa, doluya da koysa; aldýramadý bir türlü sorunlarý. “Hele bir sabah olsun, hayýrlýsýyla; ben bilirim yapacaðýmý !” diye konuþa konuþa kendince dalýverdi uykuya.

                          Kan ter içinde kalmýþtý, gözlerini açtýðýnda. Yastýk ta öyle. Doðruldu, gece kendine verdiði söz düþünce aklýna; insanlýðýný, adamlýðýný, her güzel þeyi, huyunu suyunu, alýþkanlýklarýný býraktý eþinden habersiz yastýðýn altýna. Oh be! Özgürdü  iþte; kuþ gibi hafif ve umarsýz.  Ve kalktý yataktan, yepyeni bir kimlikle.

                        Tuvalete girdi, giderdi ihtiyacýný; ne yýkadý elini ne de yüzünü . Ne gerek vardý ki? Giyindi  ne bulduysa; ütülü ütüsüz, temiz veya kirli. Ne fark ederdi? Yaktý sigarasýný, çekti dumaný kahvesinin eþliðinde; üfledi. Kapýsýný, penceresini açmadýðý odaya. Býraktý izmariti küllükte. Az sonra kalkacak eþinin peþinden neler söyleyeceðini takmadý bile. Ve ilk defa evden çýkarken seyretmedi ve veda öpücüðü koymadý yanaklarýna. Yýllardýr hep þükretmiþti varlýðýna oysa.