NE  OKUMAYA DOYDUM

  NE DE  AÐAÇ DÝKMEYE

(Yakacýk Köyü Çocuklarýnýn dikkatlerine)

              Ahmet AYAZ

Gaziantep Güneþ Gazetesi 13 Ekim 2020

         Ben 1976 yýlýndan bu güne kadar,  okuduklarý ve yazdýklarý ile yaþayan bir gönül neferiyim. Bugün evimde otururken her ne hikmet ise, çocukluk yýllarýmý hayal ettiðimde, ne okumaya, nede aðaç dikmeye doymadýðým kanaatine vardým. Bu  vesile ile  bilgisayarýmý önüme alýp yazmaya baþladým. Acý ve Tatlý günlerimi.  Askeri okulu gözden kaybedince, diðer yatýlý okullarýn da kapýlarý yüzüme kapadý. 1960 tarihinde Oðuzeli Ortaokulunda okurken, Rahmetli Babam Halaf Ayaz’ýn 60 TL ye bir gözlüðü alamayýp, beni okuldan çýkarmasýný bir türlü unutamýyorum. Mekaný Cennet olsun, Rahmetli Matematik öðretmenim Bilge Ersoy Sekban’ýn, “Amca Ahmet’in  gözlüðünü ben alacaðým, bütün okul masraflarý da bana  ait”  demesine raðmen. O yýl, kýþ günlerim yas  içinde geçmiþti. Evin içinde  kendime teselli arardým. Ders kitaplarýma bakarak aðlardým. Kimseciklere görünmeden gizli gizli. Allaha sitem ederdim, aðzýmdan ateþ saçýlýrdý, her ah çekiþimde. Bu halimi kimsecikler bilemezdi, benden baþka. Okumak, yazmak benim yaþam þeklimdir. Þair-Gazeteci-Yazar olmak, benim  aklýmýn ucundan bile geçmezdi. Ulu Önderimiz Gazi Mustafa Kemal  Atatürk’ün çocukluðuna özenirdim. Kendi iç dünyamda. Ben bir general olmalýyým derdim. Okumayý, aðaç dikmeyi çocukluðumda çok severdim. Fakat aðaç dikmek için köyümüzde bir avuç topraðýmýz yoktu. Bir gün Rahmetli  Zeki DEMÝR, Burhan ÖZDEMÝR bir de ben. Köyümüzde “”Mehmet Arkan” Çopur Kiyanýn kavaklýðýndan birer tane dut fidaný söktük. Bu dut fidanlarýný Burhan ile Zeki kapýlarýnýn önündeki hayvan gübresi  attýklarý yere diktiler. Benim ki elimde kaldý.  Çünkü dikecek yerimiz yoktu. Köyümüzde Rahmetli Malkoç Mustafa “Mustafa Ýnci” bana dedi ki “Oðlum Ahmet elindeki dut  fidanýný  götür de  evinizin damýna  dik dedi. Dam: “Kerpiçten yapýlan evin üzeri “ Beni bir efkar bastý aðladým.  Daha sonra eve gidince babam bu dut  fidanýný köyün ortak kullandýðý harman yerine dikti. Týnazdere Köyünde  bir tepe dedemin adýyla söylenir hala. Dedem Çarko Ahmet savaþtan dönmemiþ. “Çarkonun Tepesi” denilen arazi, dedemin kullandýðý arazý iken, geçen zaman içinde, Tapu ve Kadýstro Müdürlüðü tarafýndan  aðanýn üzerine yazýlmýþ. Gelelim  daha sonrasýna. Biraz büyüdüm, arkadaþým Mehmet Þevket  Ýspir’in  tabiri ile, biraz çalýþtým, çabaladým. Ama çarýðý yýrtmadým. Koçaklar Köyünde Rahmetli Ýbrahim Koçak ile Tilbaþar (Gündoðan) Köyünde  ortaklýk buðday ektim. Barak Ýçme sularýnda 3 yýlý aþkýn bir süre içinde yazlý-kýþlý aralýksýz olarak çalýþtým.  Elimde toplam  5000 TL param oldu. Askerliðimi yaptým ama, daha bekardým. Rahmetli Ýbrahim Koçak Beye 5000 TLyi  borç olarak verdim. Ýbrahim Koçak, 40 dönümlük bir tarlayý dönümü 1000 TL den satýyordu Bu parayý babamdan habersiz o tarlaya, kaparo olarak saydýrdým. Babam  razý olmaz ise bu para yanýyor dedim. Nihayetinde rahmetli babamda üzerini tamamladý, 40 dönümlük sulu tarlayý dönümü  bin TL den  40 bin TL ye satýnaldýk. 5 dönümü benim param ile   satýn aldýðýmýz tarladan ben, hisseme düþeni aldým. Daha sonra satýnaldýðýmýz Kesmelikte 33 dönümlük yerde  39  aðaç fýstýk vardý. Biz bu yerin beþ bölü dördünü, fýstýk fidanlýðý  yaptýk. Bu fýstýk fidanlarýný babam ile ikimiz diktik. Oðuzeli’nin (Zýranba) Yakacýk köyünde bir dut fidanýný dikecek yerimiz yok iken. 40 dönüm sulu tartla, Kesmelikte 33 dönüm fýstýklýk, Kerizdaðýnda 43 dönüm tarla   Kuttuk Nahsen’in evinin yanýnda  7 dönüm kýraç tarla. Babamýn üzerinde 123 dönümlük tapulu tarla  oldu. Ben çalýþýp para  biriktirirken, þimdiki Demokrasi Meydanýn yerinde, Zümrüt Aile Gazinosu vardý. Zümrüt Aile Gazinosunda da, Necla  Erol, Selçuk Ural, Hayri Þahin, Ýsmail Þenbahar gibi  bir çok sanatçýlarýn konserlerini  kaçýrmazdým. Çünkü çocukluðum Müzeyyen Senar, Hamiyet Yüceses, Abdullah Yüce gibi sanatçýlarý  dinleyerek geçti. Hani bir söz var.” Oðlum deli malý neylesin. Oðlum akýllý malý neylesin”. Ben  hisseme düþen köydeki taþýnýlmazlarýmý kardeþime, kardeþimin oðullarýna yok pahasýna sattým. Köylülerimiz ile þehirde karþýlaþtýðýmýz zaman “Yaho Ahmet Bey! Kardeþin, yeðenlerin köyde çiftlik yaptýlar. Niçin gelip gitmiyorsun?” diyenler beni mutlu ediyorlar. Aklýma hemen o dut fidanýný dikmeye bir yer bulamadýðým geliyor. Yine  aklýma Malkoç Mustafa’nýn sözü geliyor. “Oðlum, Ahmet eve götür de, o dut fidanýný evinizin damýna dik” Þimdi yine eskiye döndüm. Hiçbir þeyim kalmadý. Son söz. Ne aðaç dikmeye doydum, ne de  okumaya doydum. Yeterince de  okudum, yazdým kanaatindeyim. 2015 Gaziantep Üniversitesi Fen_Edebiyat Fakültesinde Esra Güllübardak Tiryakiye tez konusu oldum. 2016 Uþak Fen Edebiyat Fakültesinde Kübra Aksoy’a  tez konusu oldum. Azerbaycanda, Azerbaycan Türkçesiyle þiirlerim yayýmlandý antolojilerde. Þef kadrosunda Sosyal Hizmetlerde Ýl Müdür Yardýmcýlýðýna vekalet ettim.. Tam 11,5 yýl. Türk Dünyasýnda, bilinen bir Þair oldum, Gazeteci Yazar oldum. Þair olarak Antalya, Adana, Sivas, Erzincan, Kayseri, Kýrþehir, Nevþehir, Kozaklý, Osmaniye, Ceyhan ve  kendi ilçem olan Oðuzelin’e, Oðuzeli Kaymakamý  Arif Gül ve Oðuzeli Belediye  baþkaný M. Sait Kýlýç tarafýndan davet edildim. Öðrenciler ile  söyleþi yaptým, kitap  imzaladým. 1958 tarihinde mezun olduðum Yakacýk Köyü Ýlkokulu Kütüphanesine, kaymakam, belediye baþkaný ve basýn mensuplarýnýn huzurunda 362 adet kitap baðýþýnda bulundum.  Gaziantep Üniversitesinde defalarca þiirler okuyup,  konuþmalar yaptým. Konuyu baþa almak istedim. Büyüdüm gözlük de aldým. Gözlük yetersiz kaldý. Ticaret Lisesinin gece bölümünde tahtaya kör gibi bakardým. Ýngilizce öðretmenim Rahmetli Hatice Güllüye, Matematik Öðretmenim Ýsmet Günere minnettarým. Ýsmet Günere, senenin baþýnda bir defa söyledim. Yazý tahtasýný ön sýrada olduðum halde iyi  göremediðimi. Senenin sonuna kadar unutmadý, rakamlarý büyük yazdý     

         Defolu gözler ile 1 adet öykü, 2 adet antoloji, 2 adet araþtýrma, 15 adet þiir  olmak üzere, 20 adet kitap yayýmladým. Askerin Türküsü adlý þiirim Tuðgeneral Zafer Özkan tarafýndan bestelettirilerek 1995 tarihinde,  Van  Ýlimizde  10. Piyade Tugayý Marþý  yapýldý. Telif hakký almadým, ödül ve plaketlerimden de söz etmek istemiyorum. Yukarýda da dediðim  gibi. Defolu gözler ile mezuniyetim ancak Lise olabildi.  Gaziantep Üniversitesinin  önünden geçerken hala içim yanýyor. Bir üniversite okuma imkanýmýn olmadýðýna.

       Saygýdeðer okurlarým. Bu köþemi Yakacýk Köyündeki öðrencilere bir mesaj olarak yazdým. Okuma imkanlarýný deðerlendirsinler. Yeþilliði, aðacý ve aðaç dikmeyi sevsinler. Benim bir incir tarlam olmadý. Elma, armut, nar, kayýsý,  kiraz,  hurma bahçem de olmadý. 1991 tarihinde keriz daðýna zeytin dikecektim. Trafik kazasýnda 2 ayaðým bir den kýrýldý. O sýrada kendimi unutmuþ, hayattan ümidimi kesmiþtim. Yüce Allah þifasýný esirgemedi. Tam iyi deðilsem de,  ayakta olduðuma þükürler olsun diyorum. Þimdi o tarla da  elimden  gitti. Bari Yakacýk Çocuklarýnýn ki olsun diyorum. Barýþý, sevgiyi, kardeþliði  sevsinler. Ben, Yakacýk Köyünü çok seviyorum, Çünkü benim temelim yakacýk Ýlkokulunda atýldý.  Yakacýklýlarý da seviyorum. Hepsi ile  dostluk ve akrabalýk  baðým var. Çok deðerli aðabeylerim, amcalarým, dayýlarým ve arkadaþlarýmýn  kimileri yaþýyor, kimileri  ebediyete göç  ettiler. Mekanlarý cennet olsun diyorum. Hayatta olanlara da saðlýk ve  afiyetler diliyorum. Þimdi “Çalakalem” isimli þiir kitabýmýn  kapak yazýsýndan küçük bir alýntý ile sohbet yazýmý  noktalýyorum. “Sevdayý çocuklara sattým, ve katma deðer kattým;  Barýþý, sevgiyi kardeþliði.”