HAYAT YOKUÞU

Yýllarýmý çaldý, þu zalim gurbet,

Hüzünle maziye, bakýp giderim.

Etmedim zalime, çok þükür minnet,

Siyah gecelere, akýp giderim.

Viran hanelere, kondu baykuþlar,

Hep önüme çýktý, dimdik yokuþlar,

Yüreðim kanarken, sel oldu yaþlar,

Son damlayý da, döküp giderim.

Dilime dolanýr, öksüz sevdalar,

Geçit vermez oldu, þu karlý daðlar,

Ýçimde Öfkeler, kudurup çaðlar,

Artýk gemileri, yakýp giderim.

Yüreðim kanýyor, onmaz yarasý,

Gönülde sönenin, yanmaz çýrasý,

Tat vermiyor hayat, yok ki þýrasý,

Çadýrý çatmayý, söküp giderim.

Sanki vuruyorlar, böðrüme kama,

Hekim aþk deyince, bakmaz yarama,

Bir sýzý saplanýr, aha þurama,

Sabýr der diþimi, sýkýp giderim.

Garip kuþlar gibi, dallara kondum,

Ayaz gecelerde, titreyip dondum,

Kandillerde yaðým, bitince söndüm,

Çaresiz boynumu, büküp giderim.

Ayrýlýk þehrine, kalkacak tren,

Acý bir naðmeydi, son çalan siren,

Beni gençliðimden, alýp götüren,

Hayat yokuþundan, çýkýp giderim.

Ýbrahim BEKLER

ANKARA