İnsanlığı hatırlarım;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
Seni anar satırlarım;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
İyiliğe koşuyorum;
Hem de dolup taşıyorum;
İnsan gibi yaşıyorum;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
Kıyılara vurmuyorum;
Yasak yerde durmuyorum;
İnsanları kırmıyorum;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
Anmayınca bataktayım;
Tuzaklara tuzaktayım;
Haramlara uzaktayım;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
Kötü olmak neye yarar;
Alkol kumar hepsi
zarar;
Doğruluktan seni sorar;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
Esvabımla ayaktayım;
Topraktayım afaktayım;
Olduğunca infaktayım;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
Düşüncede seni buldum;
Netice de ben bir
kuldum;
İncitmekten korkar
oldum;
Sen aklımdan çıkmayınca.
Verdiğinde vardır
rahmet;
Elbet olsun biraz
zahmet;
Her nefeste sundum
minnet;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
Çocukları sever oldum;
Büyükleri sayar oldum;
Ol nefsime kıyar
oldum;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
Adem sana kurban
dedim;
İşte gerçek sultan dedim;
Allah dedim Rahman
dedim;
Sen aklımdan
çıkmayınca.
Âdem Efiloğlu