Anladým, kumdan kaleler yapmakla eþdeðermiþ sana bel baðlamak. Bir oyun çocuðu deðilim, her seferinde, yýkýlan kaleyi yeniden yapmak eðlendirmiyor beni artýk. Ellerinin gümüþî kýyýlarýnda ruhumu yýkamak isterdim. Dizlerinde yorgun baþýmý dinlendirmek ve erguvan mevsiminde, erguvan gülüþlerinde kaybolmak tek arzumdu.


Miadý dolmuþ bir eþya gibi, bir kenara atýlmak istemezdim. Zambak ellerinde bir kâðýt misali dürülmek bile ayrý bir haz verirdi.Yaðmurlarýnda, iliklerime kadar ýslanmak süslerdi rüyalarýmý. Lâkin bir kör makas budadý dallarýmý. Hoyrat bir firar yýktý umutlarýmý. Öyle bir an geldi ki hurufat bile uzak durmaya baþladý benden. Kâðýt ve kalem de eski desteðini çekti. Birkaç kelamý bir araya getirmek için akla karayý seçiyorum.



Ellerini özleyen ellerim, kilitlendi âdeta. Daðarcýðýmda sözcükler tükendi…
Ama, içimde alevden ummanlar coþuyor… O alev ummanýnda mumdan gemilerle meçhul iklimine sefere çýkyorum her nefesimde... Bakma! Sözcük fukarasý durumuna düþtüðümden, ifade edemiyorum hislerimi. Göz göre göre, ellerimden kayýp gittin. Dalgalarýn, sabah akþam dövdüðü bir kepeze döndü baðrým… Hani, cerrahlar toplanýp yarsalar baðrýmý, karþýlarýna çýkar gül dibaceli adýn… Neþter vurulsa kalbime, fýþkýran kan; gül renginde adýný yazar topraða. Topraktan geldim topraða döneceðim.


Ölüm meleði, emaneti yoklamaya geldiðinde, yüreðimde seni de götüreceðimden kuþkun olmasýn. Sen, gönül rahatlýðýyla salýn baþka iklimlerde. Ben senin gümüþî kýyýlarýnýn hayali ve hasretiyle yaþamaya alýþtým…Sen bir denizsin, ben kumdan kalelere sýðýnmýþ bir yorgun nefer…
Silahsýz, savunmasýz bir aþk tutsaðý...

Sularýnda kaybolup gitmeye can atýyorum. Sen beni hep dýþarý atýyorsun. Zaman alýp baþýný gidiyor ýlgar misali. Ben ardýndan bakýp kalýyorum. Dumanýmýn tütmediðine bakma için için yanýyorum. Bu hâldeyken bile, hep senin mutluluðun için dualarým.
Ankara,14.04.2010 Ý.K