Yorgunum be hayat. Ceplerimi karýþtýrýp bakýyorum; cebimde ne kaldý diye senden yana? Koskocaman bir hiç... Bu absürtlük ve bu baþýboþluk beni kaç yerden birden býçaklýyor. Kýrgýným be hayat sana. Bana ne verdin, senden ne aldým? Koskocaman bir hiç... gözyaþlarým bile kendi cehennemimde kaldý. Ýsmine kader dediðimiz kaç cenneti çaldým baþkalarýnýn kirpiklerinden, bir bilsen... kaç asýrda bin yaprak döktüm kendime... hiç kimse anlamadý, kimse anlamadý, ben de anlatamadým kendime kendimi. Sana kýrgýným be hayat. Bu duvarlarýn cehennemi bir tek bana ayný; rüzgarda eðilen kimsesizliðim senden kaç yaprak çaldý bilmem... üzgünüm be hayat. Her defasýnda sana gelip, uzanýp bir çýrpýda yine kendime çarpýyorum. Sarhoþ þiirlerin üvey evlatlarý dolanýyor baþýmda. Ben bu deðilim biliyorum, kimseyi kimseden çalýyorum. Ýnsan en çok hatalarýna doyuyor, hatalarýyla doðuyor. Ben bir tek kendime doðamadým, gözüm ayamadým. Beterim hayat, üstüme kaç yorgan döþek attýlar da oralý olamadým, kurtaramadým kendimi kendimden. Masalsý cennetlerin kýrýk kapýsýnda kalbine porselen süsü verilen oldum. Perperiþaným hayat, amaçsýz tosladýðým sana iki gözüm iki çeþme yanlýþlar örüyorsun. Üstelik ben aðlarken sen hep gülüyorsun. Tütünlerde yok oldum hayat; kaç pansuman sana bana gerekmedi ve kaç yanlýþ beni kilitledi sorma. Müdavimi yalnýzlýk kalbimin, kirpiklerime de dokundu. Sersefil yollardan gittiðim hatalara embesil utanýþlarýn türküsü yazýlýyor, gidiyorum...

Dilara AKSOY