Online Üye
Online Ziyaretçi
İlk bahar sabahları güneşle uyanmadık biz.
Uyandıksa da gözlerimizden uyku akıyordu.
Ama nisan yağmurunda çok ıslandık.
Sabahçı kahvesinin müdavimleri olduk.
Huzurumuz kalmamıştı eve dönmeyi düşünmedik 'ya evde yoksan' diye.
Çılgın gibi koşmasak da kırlara uzandık.
Susadık çeşmeye vardık.
Elinden bir tas su içemesek de sevdik çok sevdik ama belli etmedik.
Sessiz ve gizli sevdik, içimiz yana yana sevdik.
Sevgimiz ıssız dağlarda açan çiçek gibiydi.
Yıllar utansın demedik, batsın bu dünya hiç demedik.
Ama vazgeç gönlüm çok dedik.
Hatasız kul olmaz dedik.
Ama hangimiz sevmedik?
Yazarın
Sonraki Yazısı