Her yer feryat figan, ahlar yükselir ahlar,

Sular bile titriyor,   inliyorken dudaklar,

Uyumuyor geceler, uyanmýyor sabahlar.

Çatlamýþ sabýr taþý, baþlamýþ infilaklar.

Bütün baþlar bir düþtü, seçmedi zengin fakir,

Yan bakmadý hiç kimse, saflar öyle oluþtu.

Tepeden bakýnanlar, kimseyi görmez hakir,

Üþüdükçe elleri, bir ocakta buluþtu.

Her cadde her sokakta, can havliyle bir yarýþ,

Bedenler bir muhasip, yapmadýðý yaptýðý,

Manevi huzur için, dudaklarda yakarýþ.

Tövbeler edesi dil, varsa haktan saptýðý.

Tam bin yýllýk depremler, geldiler ardýn sýra,

Nice can yara bere, nice nefes kesilmiþ,

Görülmemiþ böylesi, not düþsünler asýra.

Bu afet   tüm illerden, derinden hissedilmiþ.

Kimi aç kimi susuz, hemen hepsi uykusuz,

Hicranlý bakýþlarda, üþüyen tenler vardý,

Kim bakar iþ bu hale, öylesine duygusuz.

Bu acýnýn ardýna, meleklerde aðlardý.

Ayrý ayrý hikâye, her biri hüzün dolu,

Annesiz bebeklerin, korku dolu gözleri.

Tam üstüne yýkýlmýþ, evler kapatmýþ yolu,

Her ocak ayrý figan, acý tüter sözleri.

Gökler gözyaþý döker, beyaz kristal sanat,

Can vermiþ þehitlerin, üzerini örtüyor.

Tek yürek birlik olduk, kan aðlýyor kâinat,

Gama dokunmuþ bülbül, aðýt olup ötüyor.

Hemen herkes sýnavda, izin veren, yaptýran,

Hesap sorulsun hesap, malzemeden çalandan.

Çok mu sevdik dünyayý, nedir mala taptýran,

Elbet cevap alýrýz, gerilerde kalandan.

Her zor günde tek yumruk, olmayý bilen bizler,

Âdem olanlar anlar, yoktur dostumuz baþka.

An gelir zemzem olur, o devasa denizler,

Ruhumuzu katarýz, birlik denilen aþka.

Adem Efiloðlu