Nisan gelince

Dünyanin maddesi ahiretin ruhu derken

Bir buruk teselli hediyesidir insanin kendi yalnizligina

Yapa yalnizligina, nem alacak felek benim figan feryadi

Aslinda insanin biraz da tanrisiyla fisiltilar sakinliginde dertlesip konusmasidir

Yandim yandim kar mi verdi, tükenmeyecek mal mi verdi türbülanslarinda

Vakti gelince yere yola ve topraga düsen yapraklar gibi ve kuslar gibi,

renkler solunca, rüzgarlar esince, pervaneler carnacara dönünce

Iklimden iklime uzaklarin göcüne

Cünkü dünya dedigin yer böyle birsey, insan dedigin ne hatasizdir ne kusursuz

Hep ötekilerden baska ve üstün olma hevesiyle her yükseldigi merdiven ayagindan

Asagidakilere tepeden bakar yücelik ve seckinlik makami diler

Olmayinca herseye simsiyah gören karanlik bir yerden bakar,

Kuskuya kapilir,

Kendi kendisiyle kavgaya tutusur, körkütük israrlarda mükemmellige inatlasir

Sonu gelmeyen bir yarisin kulu kurbani olarak nem alacak felek benim dilekcesinin

Üzülüp can telasina düsünce özgüvenini yitirir

Gün giderken yagmurun ardindan ufkun cizgisine

Küskün yolunur ciceklenmis dallar, üzülür incinir nergis navruz nazli yerini bulmus topraktan

Cingiragin dili cözülmüstür zaman dilimleri arasinda gidip gelen sarkacta

Cünkü zorlu ve cikisi olmayan tirmanislara girmistir insani olmayan gölgelere bakan

Birlikte bir seyrin sandal kiyisiyla deniz feneri

Sivasi hepten dökülmüs yirmiyedi numarali karsi yamactaki ev dahil

Uzak kuslarin göcmen kanatlarini getirip kondurdugu bahar sirasinda nisan

Herkesin izinsiz  girdigi bir alandir kimlere yandim kimlere kandim inandimlardan sonraki

Bir muhabbet kusu da ben olurum duy yeterki cirpinislarimi kaydindaki

Aykiri sesli  begenilmeme korkusu leylekleri havada görse bile

Öyle bir pilaktir ki ha bire segah döner , calar nihavent…

Icince sarabi ezelde,

Ne yerde ne semada, gönlüm takilir kalir  güzelde albümünden

Ardindan öyle bir yagmur

Öyle bir saganak…

Günün bitip gittigi yere kadar, gözümden gönlümden düstü gayri dünya mektubudur

Kanadikca yarasina sarilip yalnizligini derman bilen

Ve aci yellerin sallayip durdugu insan besigidir aglarsan derdine otrtak olayim diye

Yüzü gözü bulanik pencerelerde hersey

Kayip pusuladaki ciceklenen sessizligin

Tomurcuk mevsiminden kendi giyabindaki adini akibetini sorar..

Seyfi Karaca……….Mart / 23