Üniversiteler þüphesiz bir ülkenin en önemli eðitim kademesidir. Ýnsanlarýn hem akademik olarak hem de yaþam tecrübesi olarak en iyi kazaným saðladýðý kurumdur. Ne yazýk ki son dönemlerde gerek yaþanýlan pandemi dolayýsýyla gerekse de depremler dolayýsýyla uzaktan eðitim modeli mütemadiyen uygulanmýþtýr. Normal þartlarda dahi yeterince mesleki eðitim alýnamayan üniversitelerde uzaktan eðitim ile bu durum neredeyse imkânsýz hale gelmiþtir.

Özellikle uygulamalý bilim dallarýnda üniversitelerimizde maalesef yeterli eðitim verilmemektedir. Bu bölümlerden mezun olan öðrencilerin iþ hayatýna atýlamamasýndaki en büyük sebeplerden biri de sahip olduklarý mesleðin iþleyiþi ve uygulanýþý hakkýnda yeterince bilgi ve tecrübe sahibi olmamasýndan kaynaklanmaktadýr.

Üniversite 1. ve 2. sýnýfta liseden kalma mükerrer dersler…

3.ve 4. sýnýfta ise mesleðe dair bol miktarda teorik bilgiler…

4 yýl lise eðitimi alýp daha sonra bu 4 yýlýn yekûn bilgileri ile üniversite imtihanýnda baþarýlý sayýlýp bir bölüme yerleþtirilen öðrencilere 2 yýl boyunca tekrardan bu dersleri vermek yerine mesleðe dair pratik bilgileri ve iþlerin akademik boyutu dýþýnda piyasadaki iþleyiþi ile ilgili de eðitim vermenin daha faydalý olacaðý kanaatindeyim. Ayný zamanda uygulamalý derslerin sayýsý arttýrýlýp bu uygulamalar piyasadaki iþleyiþe göre þekillendirilmelidir. Akademik hayatýnda binlerce teorik bilgiyi ezberleyen öðrencilerin neredeyse hiçbiri bu bilgileri iþ hayatýnda uygulayamamaktadýr. Hâlbuki iþ hayatýnda yapýlan uygulamalarýn temelinde de öðrendiði teorik bilgiler yatmaktadýr. Buradaki önemli husus bilgiyi öðretmek deðil nasýl kullanacaðýný öðretmektir. Örneðin, mühendislik alanýnda asla yeteri kadar uygulama yapýlmamaktadýr. Birçok üniversitede mühendislik branþlarýna ait araç gereçler dahi bulunmamaktadýr var olanlar ise öðrenci sayýsýna oran ile çok az kalmaktadýr. Birçok mühendislik öðrencisi okulundan; iþ hayatýnda kullanacaðý aletleri, yazýlýmlarý, Cad. tabanlý programlarý kullanmadan mezun olmaktadýr.

Maalesef üniversitelerden nitelikli öðrenciler yetiþmeyip ancak iþ hayatýnda tecrübe kazana kazana nitelikli olma yolunda ilerlemektedirler.

Bu hususu elbette yalnýzca üniversitelere baðlamak acýmasýzca olur zira üniversiteler eðitim için ne kadar elveriþsizse içinde okuyan öðrencilerin büyük bir kýsmý da bir o kadar elveriþsizdir.

Bilgiye ulaþmak için hiçbir çaba sarf etmeyen, hazýr bilgiye konmaya çalýþan, kendi bölümü üzerinde hiçbir araþtýrma yapmayan ve geliþme kaydetmeyen bir öðrenci topluluðu bulunmaktadýr.

Üniversiteye, ailesinden ve çevresinden kaçmak amaçlý hayatýný 4 sene sözde özgür bir þekilde yaþamak için; eðlenmek, uyumak, haddi aþan þeyler yapmak düþüncesi ile gelen bir topluluk…

Elbette eðlenmek, uyumak, etkinlik yapmak en az eðitim kadar gerekli olan hususlardýr lakin bu hususlar hiçbir zaman üniversiteye gelmedeki ilk amaç olmamalýdýr. Bu hususlar eðitim hususunun önüne geçtiði zaman niteliksiz mezunlar türemektedir. Üniversite olan bir þehirde; kütüphane, kültür merkezi, tiyatro salonu, okuma evleri, laboratuvar, kýrtasiye gibi yerlerin sayýsý artmasý gerekiyorken; bar, gece kulübü, canlý müzik, oyun salonlarý, kafe gibi yerlerin sayýsý artýyorsa bu iþte bir terslik var demektir.

Yazýnýn baþýnda belirtildiði üzere üniversiteler gerek akademik olarak gerekse de yaþam tecrübesi olarak insana çok þey katmaktadýr. Özellikle memleketi dýþýnda baþka bir ilde üniversite okuyan öðrencilerde sorumluluk bilincinin en güzel anlaþýldýðý yerdir üniversiteler. Belirli bir para ile hayatýný idame etmek, yaþadýðý alaný çekip çevirmek, sosyal hayatta bulunma, insani iliþkilerde bulunma, resmi kurumlarla iliþki kurmak gibi birçok hayat tecrübesinin kazanýlmasýnda etkin rol oynar.

Bu tecrübelerin en önemlisi ve en büyüðü insan iliþkileri olsa gerek zira üniversitedeki iliþkiler normal iliþkilerden daha farklýdýr. Farklý þehirlerden ve farklý kültürlerden gelen insanlarýn bir arada bulunarak belirli bir süre içinde kaynaþmasý öðrencilerin ilk defa karþýlaþtýklarý bir durum olur. Ýlk zamanlarda kimilerinde evden ayrýlmanýn sevinci kimilerinde ise üzüntüsü olur. Bu durum her iki tarafýn da kaynaþmasý için etken bir neden olur. Üniversitenin ilk baþlarýnda çok sýký arkadaþlýk baðlarý kurulur bu arkadaþlýklar genellikle büyük gruplar halinde olur daha sonra bu gruplar aylar içinde parça parça baþka gruplara dönüþür ve 3’erli 5’erli arkadaþ gruplarý haline gelir. Gruplar arasý iletiþim pek de olmaz ta ki vize-final haftalarýna kadar.

Bu süre zarfýnda insanlar tanýnýr, samimiyet kavramý tecrübe edilmiþ olunur.

Genellikle hiç ayrýlmayacaðýz gözüyle bakýlan arkadaþlýklarýn pek azýnýn altýnda menfaat yatmamaktadýr. Üniversite bitince görüþen, konuþan insanlar elbette vardýr. Arkadaþlýklarý bir ömür devam eden insanlar da vardýr lakin bunlarýn sayýsý bir elin parmaðýný geçmeyecek kadar azdýr.

Üniversite biter, herkes memleketine döner ve onlarý bekleyen bir iþ ve aile hayatý vardýr.

Filhakika; 4 yýllýk bir zaman kaybý olan üniversiteden geriye kalan tek þey, muhtemelen birçoðu ile bir daha görüþülmeyecek olan arkadaþ topluluðudur. Üniversiteler 21. Yüzyýldaki menfaatin vücut bulmuþ halidir.