Bir düþ ekininde saklý iken mevsim ve düþlemsel bir boyutta saklý iken engin deryalar ve haletiruhiyesi sonsuzluðun.

Tini örgün bir kuram gibi dalkavuðu yalnýzlýðýn, sessizlik nasýl da rötuþlanýr baskýn dýþ sesin minvalinde bazen bir tavus kuþu gibi de kararýr o baskýn sesler.

Mizacý çalýnmýþtýr bazen bir sözcüðün ya da birden fazla anlamý vardýr.

Latif rüzgâr üfürdüðünde polenlerimi ve hýçkýrýklara boðulan gül döken yapraklarýmda bir maymun gibi ya da üçten fazla sayýsýz maymun gibi bir susku giyer insanlar ve ismiyle müsemma üç maymunu oynar çoðu insan.

Muhtevasý nedir peki, hayatýn ya da nedir ederi?

Minyon bir çiçek bildiðimiz gelincik salýnýrken rüzgârda ve ben deðil dokunmak bakmaya dahi kýyamazken evrende serili güzelliklere ve tabiat harikalarýna…

Ah, azizim, bencileyin doðru olan ne ise hep mi kundaklanýr hayaller?

Göðün temposu ve yerin ritmi iþte uyuya kaldým uyuya kalanlar maðarasýnda.

Mevsim pek nazlý.

Sözcükler demli ve tadýnda.

Sessizlik ise küfemde seken kuþlar gibi kanatlý bu yüzden sessizce yaþýyor sessizce göçüyorum sabahýn aydýnlýðýndan akþamýn ilk saatlerine erdiðimde bir o kadar rehavete kapýlýyorum varlýðým ve duygularým kâh istimlak kâh ihlal edildiðinde…

Kazara sevebilir insanlar hani.

Külliyen yalan sevgisizliðin dibini görmüþlüðümüz ya da hala pembe gözlüklerdir hayata bakarken taktýðým ve bir takýntý gibi sevgiyle her insaný kolaylýkla eþleþtirebildiðim.

Çocukken en çok mikado çöpleri ile oynamayý severdim oysaki ne çok oyuncaðým vardý ama tek arkadaþým yoktu oynayabileceðim ve hayatta edindiðim ilk dostum ve ilk aþkým iken rahmetli babaannem benim peþimde evde koþarken bir gün düþtü kaldý koridorun peþinde bense canhýraþ onu sürükledim ta salona deðin.

Kalçasýný kýrmýþ ve benim ona itmemle daha da vahim bir duruma sebebiyet vermiþim.

Ýþte azizim, demek istediðim de tam olarak bu ve babaannem hastanede yatarken benim ilk defa bir oyun arkadaþým olmuþtu yan odada yatan kadýnýn kýz kardeþi ve ben her gün hastaneye koþa koþa gidiyordum artýk aklým ne kadar eriyorsa ne de olsa bir derken iki arkadaþ edinmiþtim tek bir günde.

Anlayacaðýn, azizim:

Koyun can derdinde kasapsa et.

Bu gün olan da mý ayný þeydir yoksa ve evet, ben hastaneye yine koþa koþa gidiyorum çünkü orada beni bekleyen bir hastam canýmýn içi annem var.

Normalde haz etmem hastanelerden pek çok insan gibi gel gör ki annemi otuz saniye dahi görebilme fýrsatým varken hastane yolu bana aslýnda cennetin kapýsýný açtý ve iþte yaþadýðým cehennem hayatýndan soyutlandýðým ve yoðun bakým kapýsýnda sabahladýðým son bir ayým.

Hala seviyor muyum peki, mikado çöpleri ile oynamayý?

Net bir þey demem imkânsýz lakin kalemimle öyle bir izdivaca nail oldum ki: kalemle her gün bir yolculuk yapmam kaçýnýlmaz ve gözlemlediðim kadar evreni ilham perimle uçuþup duruyoruz kýsa süreliðine de olsa beraber yaptýðýmýz yolculuk neticesinde adeta çocukluðumu yaþýyorum gel gör ki azizim, benimle mikado çöpü ya da baþka bir oyun oynayacak tek arkadaþým yok öyle ki…

Kalemsiz geçmez günüm iki elim kanda olsa da hasbelkader yazýyorum hasbelkader seviyor seviniyorum.

Azýða aldýðým hayallerim var.

Azabý savurduðum huzura yelken açtýðým.

Gönül isterdi ki…

Ne huzurundayým mutluluðun ne de gözüm bir þey görüyor sadece kapýldýðým akýmda sürüklenen yapraklarýmla kordan bir alfabe inþa edip yalnýzlýðým harfleri ile sözleþiyorum.

Kararan deðil gökyüzü kuþatansa umutla.

Ýçimde yeþeren binlerce duygu ve cümle ve cüret ettiðimden de fazlasý anlatma ihtiyacý hissettiðim ama bir Allah’ýn kulu da beni dinlemezken ben nasýl kalemime âþýk olmam?

Süzgeçten geçen duygular.

Sürmanþet hüzün.

Uyruðu ve ýrký olmayan bir ömrün tahayyülü ve de dünde saklý mazinin üstü örtülü gülücükleri.

Asil renkler var ruhuma diktiðim.

Aslýnda asi bir rüzgârým da ben.

Kýblemde yaþaran ve yüreðimde yeþeren ne var ne yok hücuma geçen gecenin baskýn varlýðýnda hali hazýrda aydýnlýk kalmam da bir mucizesi evrenin.

Surdan kaleler var misal.

Serdiðim sýrlarým var ve serlerim.

Kaybettiklerim var ve yenilerinin eklendiði.

Yangýnda ilk olarak kalemi kurtarýyorum ve gerisini Allah’a emanet ediyorum.

Derin dondurucuda saklý ve canlý kalmayý baþarmýþ bir de çocukluðum var misal ve yorganý tepeme kadar çekip ayaklarýmýn açýkta kaldýðý yine de yine de…

Yorgan gitse de kavga bitmiyor, azizim elbet kavgam kendimle; elbet kavgasý insanlarýn içimde þerit deðiþtiren o külüstür ruhumla.

Sýfýr kilometrede olmalý her gün yeni baþtan yazdýklarým.

Bulunmaz Hint kumaþý deðilim elbet ne de kalemim lakin bir Hint filmi gibi bozguna uðradýkça her gün hayatýn minvalinde pek de fark etmiyor hani filmin seyri ve sil baþtan senaryolar yazýyorum yazmalýyým da yazacaðým da ömrüm olduðu müddetçe.

Mikado çöplerimi çoktan çöpe atmýþ olsam bile hayali asla gitmiyor gözümün önünde:

Hastanede yatan babaannem ve yan odadaki diðer kadýn benimse tüm derdim oyun ve o hasta kadýnýn refakatçisi ile güzel bir arkadaþlýk kurmayý baþarmýþken ben koþa koþa gidiyorum hastaneye ve þimdi de…

Sahi, yarýna neler olur, bilemem ama tek dileðim var bunu yürekten istediðimi elbet biliyor Tanrý ve ben yüreðimi koyduðum yaþam ve yazýn serüvenimde hali hazýrda aklý dünde kalmýþ yorgun bir çocuðum.

Dünde kalan ne varsa bu gün de devam eden…

Yorgun zamanlarýn yalnýz savaþçýsý ve þimdi kalemimle dans ediyorum þükürler olsun ki: bu da kaderin bana lütfu en çok da özdeþlediðim kelimelerden kendime yeryüzünde konuþlu bir cennet yaratmýþken…