Çürük bir renk olduðunu bilmiyordum henüz ve çekilmiþ tüm çürük diþlerimi saklýyordum küçük bir kutunun içinde.

Demem o ki: ben ve ömrüm o kutuda saklýydýk.

Derken bir gün kayboldu o küçük kutu ve kalan tüm saðlam diþlerim çürümeye ve dökülmeye baþladý.

Firari idi her biri bense hayatýn fedaisi idim ve suçunu üstlendim tüm insanlarýn ve isyan etmediðim kadar tembihli ve müþfiktim.

Gönlümdeki hazineyi kýskanýyordu insanlar belki de bu yüzden sevmiyorlardý beni yine de ihtimal dahi vermedim sevilmediðime ve önüme gelen gelmeyen herkesi sevdim.

Hüznüm çok büyüdü günbegün bense büyümedim gitti.

Sonra küçüldü insan bedenleri: misal…

Babaannem asil bir Ýstanbul kadýný idi ve de çok güzel/miþ hele ki gençliðinde ve de heybetli bir kadýndý.

Ben doðduðumda epey yaþlýydý derken ben büyümeye baþladým babaannemse git gide küçülmeye ve aðzýnda son kalan iki diþi de büyümeye doðru yol aldý.

Ýki azman diþ ve çürük ve kodaman.

Adeta devasa bir maðaraydý her ikisi de.

Babaannem öylesine küçüldü ki ve bir gece onun gittiðini söylediler bana bense nereye gittiðini öðrenmek dahi istemedim ne de olsa tescilli ilk arkadaþým ve de ilk aþkýmdý babaannem derken odasýna girmeye yeltendim annemse beni engelledi ama sonunda girmeyi baþarmýþtým ve iþte o gece son defa gördüm babaannemi ve diþleri dökülmüþtü sanki ya da ben öyle sandým ve tam da onu öpecekken…

Annem engel oldu bana ama ben onun soðuk yanaðýný öpmeyi baþarmýþtým ve caným öylesine yanmýþtý ki.

Her çocuðun bir hikâyesi vardýr benimse birden çok.

Çocuklar büyürken yetiþkinlerin küçülmesi ender rastlanan bir olay mýydý yoksa bana mý öyle geliyordu?

Bir süre bunu kafamdan atmayý baþardým hatta unuttum da ilk kaybýmý ne de olsa okulda sýnýfta sayýsýz arkadaþým vardý ve bir gün, öðretmenimin git gide küçüldüðüne tanýk oldum oysaki o da öylesine heybetli bir kadýndý ki.

Derken ilkokuldan mezun oldum ve kazandýðým Anadolu Lisesi Ýmtihaný ile yeni okuluma kaydýmý yaptýrdým.

Sanki her þey yolunda gidiyordu ya da ben öyle sanýyordum.

Ýlkokul öðretmenim evimizin arka sokaðýnda bir bodrum katýnda yaþýyordu ve de öylesine çok çiçeði vardý ki penceresinde.

Gel zaman git zaman.

Büyüyordum hem enine hem boyuna sonra insanlar ikaz etti beni bense ölesiye küçüldüm ve bedenim yarý aðýrlýðýný kaybettim. Yoksa ben de mi ölüyordum?

Ve iþte aklýma takýldý o sözcük aslýnda bir sözcükten de fazlasý üstünde durmamaya gayret ettim ve de.

Arka sokaðýmýzdan epeydir geçmiyordum ve uzun süre sonra yolum o arka sokaðýmýza düþtü. Öðretmenimin penceresindeki tüm çiçekler solmuþtu ve hayal meyal öðretmenimi gördüm ya da sandým ve o kadar cüssesi küçülmüþtü ki ve de kafasýnda tek tel dahi saçý kalmamýþtý.

Ben de inanýlmaz zayýfladýðým için midir neden, saçlarým bayaðý dökülmüþtü. Besin eksikliði demiþti doktor yine de saðlýklýydým enime zayýflamýþ olsam da bayaðý.

Bir gün gördüm ki: bir kalabalýk toplanmýþ ilkokul öðretmenimin evinde ve sýrtýnda tabut taþýyan adamlardan duyduðum söz ile irkildim:

‘’Mübarek kadýn, kuþ kadar hafif.’’

Demek ki yaþayan tüm kuþlar ölü ve hafifti.

Ve de ölen insanlar kuþ gibi kanatlanýyordu.

Çürük diþlerimi koyduðum kutuyu hala saklýyor muydum sahi?

Ve de çürük düþlerimi ihlal eden gerçekleri çok mu abartýyordum?

Ergendim.

Erkenden uðurladýðým insanlarýn ardýndan göz yaþý dökmem de büyük erdem.

Derken liseyi de bitirdim alnýmýn akýyla ve bu sefer üniversiteye kaydýmý yaptýrdým.

Hayatým duraðan idi üstelik çok da sevdiðim bir bölümü kazanmamýþ olsam da sýnýf birincisi bendim elbet bu da babamýn mutluluk kaynaðý idi ve o, mutlu oldukça ben de mutlu oluyordum.

Bir gün babamý hayli üzgün ve acýlý gördüm ama bana bir þey demedi. Annemse doktora gideceklerini söyledi.

Babamýn hiç çürük diþi yoktu ne de olsa protezdi aðzýndaki diþler bense unutmuþtum bile çürük diþlerimin saklý olduðunu kutuyu.

Günbegün deðiþen bir þeyler vardý bizim evde.

Babamýn dinmeyen aðrýlarý ve küçülen bedeni.

Korkmaya baþladým ama belli etmedim.

Babamsa aðrýlarýný unutmaya çalýþtý ve de belli etmedi canýnýn yandýðýný.,

Hýzlý bir þekilde büyüyordum ve alýmlý ve de çok zayýf bir genç kýzdým ve ben ne kadar enden kilo kaybetsem de hali hazýrda saðlýklý ve de ayaktaydým.

Aklýmý kurcalayan ne varsa örümcek aðý gibi unutmuþtum bir köþede.

Babam…

O heybetli adama neler oluyordu?

Uzun bir süre hastanede yattý derken annem bir trafik kazasý geçirip ayný anda babamýn yattýðý hastanenin ortopedi bölümünde tedavi oldu.

Þükürler olsun ki, annem küçülmüyordu ama babam hýzla kilo kaybetmeye devam ediyordu.

Üniversiteyi de bitirdim bu arada.

Annem ve babam eve dönmüþlerdi ama babamýn nerede ise hiç sesi çýkmýyordu ve hem enden hem boydan küçülüyordu.

Ben ve çürük düþlerim.

Bir minvaldi ki yaþamak ben ailemi hep hayallerimde de saklý tutmuþtum.

Ben nereye onlar oraya.

Ben…

Vardýðým nokta mý?

Ya, babamýn vardýðý nokta neresi olacaktý?

Bir gün ambulans geldi dayandý kapýya ve babamý karga tulumba taþýdýlar hastaneye götürdüler.

O aralar ben de iyi deðildim ve uzun bir süre babama hasret kaldým ve ansýzýn bir gece olanlar oldu bana:

Annem hastanede babamýn yanýnda kalýyordu bense kardeþimle bir baþýmýza evde ve o gece ani bir refleksle kardeþimi de elinden sürükleyip babamýn yanýna gittik.

Babam nerede ise yatakta kaybolmuþtu ve gözlerinin feri de nasýl sönmüþtü ve dudaklarýndan dökülen son kelime:

‘’Evlatlarým’’ oldu ve küçücük bedeni ile o gece biz eve döndüðümüzde babamýn ebediyete intikal ettiðini öðrendim.

Hep kaybettim ben.

Önce diþlerimi son düþlerimi.

Hep sevdim ben ve sevdiðim her kimse önce küçüldü sonra dünyayý ve beni terk etti.

Anlayacaðýnýz…

Bir ömür düþ biriktirdim ve diþlerim hep çekildi içim de çekildi.

Küçülen bedenler ise beni hep korkuttu.

Bense hala büyümeyi baþaramadým ta ki annem rahatsýzlanana dek bu yüzden onun gözünün içine bakýyorum:

Yeter ki küçülmesin ve beni terk etmesin, diye.

Hala da düþ biriktirmeye devam ediyorum ve her düþümde sevdiklerim saklý bir o kadar çok da sevmemeye gayret ediyorum çünkü sevdiðim herkes ve her düþ çabucak çürüyüp küçülüvermekte.

Acýnýn küçülttüðü benliðim ve bedenim.

Hep mi çürür düþler ve diþler?

Kýrýk bir kalbin nazarýnda kimse en büyük yeri hak eden bense küçülen dünyaya bakýyorum da ve inanýlmaz da korkuyorum.

En çok da çürüyen kalplerden korkuyorum beni tek lokmada ham yaparlar, diye.