Oturdum usulca, kalbimin terasında.
Söyleyemediklerimin yalın haliydi,
üzerime örttüğüm hırka.
Duygularımın, balkon ipinde sallanışını
seyre daldım.
İlmek ilmek dolanmalarına baka kaldım.
Oturduğum yerde tökezleyerek
ağladım ağladım.
Allah'ım n'olur bana yardım!!!
Yaşam paletinden nasibime düşen renklerle,
tüm renksiz hayalleri fırçaladım...
Bir bardak çayım, bir avuç kabak çekirdeğim
Aslında biraz da var gibi umutlarım,
Belki mutluluğu ucundan gıdıklarım.
Bir ihtimal kırık kalbimin sisli camından,
yeniden göz kırparım.
Eriyen mum gibi âdeta sonsuzluğun
içinde azar azarım.
Olasılıklar denizinde kaybolmuş bir zarım.
Bana ayrılan sürenin sonuna gelindiğinde,
Kendi mezarımı kendim kazarım.
Bu da burda dursun, nefesim yettiği yere kadar yazarım.
Büşra Dalgıç