Küçükken kendimi 30 yaþýnda çok farklý hayal ederdim. Hayal ettiðim þeylerin pek çoðuna kavuþamadým. Kavuþtuklarýmý ise hayal dahi edemezdim. Çok yýprandým, çok yoruldum, çok saç beyazlattým, çok periþan oldum. Doðduðumda benimle beraber gelen dertlerin pek azýndan kurtuldum. 

Bu doðum günümde dostlarýmla ve ailemle çok büyük kutlamalar yapmanýn hayalini kurmuþtum. Halbuki çok yakýnlarýmýn dahi hatýrlamadan, hatýrlayanlarýn ise yalapþap kutladýðý bir gün olarak geçti. Fakat doða ile iç içe, þarkýlar söyleyip, yolculuk yaparak geçirdim ilk kez bir doðum günümü. Bu yýl ki tanrýyla benim aramda bir gün müydü? Bana böyle bir hediye mi verildi O'nun tarafýndan diye düþündüm. Gülümsedim, buna inanmak çok hoþuma gitti. Ýþin aslýný bilemem ama bugün için þükürler olsun.

Kimseden kýrýlmadan, kimseyi kýrmadan, O'na tam güvenle yaþamak... Zamaný gelince göçmek... Kýrgýn bir doðum günü geçiriyorum ama belki de beklenti içinde olmaktan vazgeçmeliydim. Bugünün de mesajý bu olmalýydý. 

Bundan 5 yýl önce kendimi 30 yaþýnda hayal ederken: his dünyasýnýn artýk durulduðu, ufak insanlarýn ufak dertlerinden uzak duran, mental saðlamlýða sahip, sükunet içinde baþýna geleni karþýlayan, bilge bir insan düþlemiþtim. Böyle olmaktan bugün çok uzaðým. Ýnanýyorum ki 40 yaþýma geldiðimde böyle biri olmaya daha yakýnsamýþ olacaðým.

Keþke kalbim temiz olsa, ayarýnda fedakar biri olsam. Karþýlýk beklemeden muhtaç olana elim ulaþsa. Keþke çok iyi insanlar biriktirsem, keþke dostlarým olsa. 

Keþke güvenebileceðim insanlar olsa,