Bulduðum cevaplarla gerçekten zihnimi tatmin mi ediyorum yoksa içine doðduðum ideolojiyi rasyonalize mi ediyorum?

Tarýk Tufan, Kaybolan adlý kitabýnda "bugün kýrk yaþýna girdim ve ben bugün kayboldum" diye baþlýyor. Sonrasýnda bu kaybolmanýn nasýl aheste bir þekilde insaný esir aldýðýný ve kaybolduðunuzu anladýðýnýz an artýk geri dönüþün çok geç olduðunu söyleyerek devam ediyor.

Ben ise bugün kaybolmak üzereyim. Seziyorum. Fakat sezmek de bir çözüm deðil. Bile isteye o yola giriyorum. Zihnim artýk yaþamaktan da, saklanmaktan da keyif almýyor. 

Önce kaybolacaðým, sonrasý korkunç bir acý. Ah... Her þeyi yine yýkýp tekrar inþa etmek zorunda kalacaðým. Sonra kaybolduðum yerde bir cevap arayacaðým. Birileri çýkacak karþýma. Yüzlerinde, önemli sorularýn cevaplarýný bilen insanlara ait bir ifade olacak. Bu sefer onlarý rehber bellemeyeceðim. Böylelikle bu testi geçmiþ olacaðým. Ben kendimi kaybettiðim yerde, insanlardan deðil de tam olarak o yerde bir cevap bulacaðým kendime. 

Böylelikle periþanlýðým bir süre daha son bulacak. Bu cevap bana bir müddet huzur getirecek. Ta ki birkaç yýl sonra tekrar kendimi kaybetmeye baþlayana kadar...