Uçurumun kenarýnda gibiydi gökyüzüne baktýðý penceresinde. Yataktan bir türlü kalkamýyordu. Kalkmak istemiyordu. Ruhu onu terki diyar eylemiþ, kim bilir nereleri gezip görüyor, gönül eðliyordu.

Uðultulu tepelerden gelen solgun rüzgarýn sesi, puslu gökyüzünden gelen huþu içindeki gün ýþýðýný aðaç dallarý arasýnda biriken yeþil yapraklarýn içinden geçip gözüne deðiyordu. Evren dönüþünü yavaþlatmýþ mýydý yoksa ona mý öyle geliyordu bilemiyordu. Baktýðý her yeri solukbenizli görüyordu sanki her þey bir rehavete kapýlmýþ gidiyordu. Olaðan her þey yavaþtý týpký onun içinde yaþadýðý þey gibi. Kalbi soðuklaþýyordu. Herkese ve herþeye karþý durgundu, duraðandý, zira artýk çarpmakla çarpmamak arasýnda kalýyordu. Sýfýr olmak mý yoksa birle birleþip on mu olmak istiyordu bilemiyordu. Sanki zaman daraðacýnda sallanýyordu, baþýný kiyotinin ucuna koymuþ kellesinin kesileceði aný bekliyordu, o bilim adamýnýn yaptýðý gibi baþýnýn kesildiði anda gözlerinin gerçekten kýrpýp kýrpmayacaðýný merak da ediyordu. Ölüm ile araf arasýnda bir yerde yaþamýn en kýyýsýnda ruhu bedeninden ayrýlacaðý o anda durup kendine gökyüzünden bakýp "hey sen oradaki neden var oldun, neden gidiyorsun bu hayattan, ne yapmaya geldiðini neden unutup, hayat denen meþgaleler arasýnda kendini kaybettin, hatýrlaman gereken þey neydi, siyah laleni neden renklendirmeyi unuttun?" diyesi vardý. Zaman duraðanlaþmýþtý havaya mistik bir sakinlik, dinginlik ve sessizlik  hakimdi. Ellerindeki enerji geldiði gibi gitmiþ içine bir öfke, bir nefret, bir kin furyasý yayýlmýþtý. Tüm bu duygular arasýnda araftaydý sahiden. Bu duygularý kalbinde hissettiðine inanamýyordu. Zira belki de doðduðu ilk andan beri dilinde sadece "kalbimde kin, nefret, öfkeyi sil Tanrým. Tüm bunlar þeytanýn vesveseleridir, ben onlara sahip olmak istemiyorum" der dururdu oysa olanlar olmuþ, hayat hengamesinde kendini kaybetmiþ ve öfkesine yenik düþmüþtü en sonunda.

Caný yanýyordu elbetteki. Onu bu hale ne, neden, niçin, nasýl getirmiþlerdi kim bilir! Kalbinde hiç istemese de soðukluk yerleþmiþ "sevgi" denen o en merhametli, en deðerli, en kýymetli hazinesini yeryüzünden gökyüzüne uzanan devler ülkesine varmasýný saðlayan o muhteþem destanlara konu olan aðaca týrmanýrken düþürmüþtü. Tek elle asýlý kalmýþtý aðacýn en cýlýz dalýna. Fakat ne hikmettir ki bu o en cýlýz, en sýska dal onu kaldýrabiliyordu boþluða uzanan tüm bedeniyle. Rüzgara savurduðu saçlarý kýsacýktý, savrulmuyorlardý artýk. Ýçi buna da burkulmuþtu. Her düþtüðünde hýncýný saçlarýndan alýp yeniden biraz enerji bulup týrmanmaya baþlýyordu var gücüyle hayat aðacýnýn karmaþýk dallarý arasýndan.

Havanýn iyi olduðu vakitlerde her þey yolunda gidiyordu elbet. Ne gariptir ki kaybettiði kahkahalarýný da buluyordu ara sýra. Mutluluðun en derin anýnda ona bir þeyler oluyordu ve bir hüzün çörekleniveriyordu yüreðine ve ne gariptir bir kasvet çöküyordu aortuna ve gök bulanýyor çalkalanýyordu koskoca okyanustaki zihni ve yeniden týrmandýðý daldan düþüveriyordu boþluða.

Her deðiþim rüzgarý estiðinde tüm bunlar gelirdi baþýna. Her sert rüzgar estiðinde o dimdik durur akýntýya karþý yüzen balýk misali çýrpýnýrdý bataklýkta ve yeniden bir yol bulup uzanýrdý güneþ gibi parýldayan yýldýzlara. Rüzgar tatlý tatlý yalar geçerdi yanaklarýný, burnuna deðen oksijen dolardý ciðerlerine ve hayat aðacýna baðlanýrdý saçlarýyla sýmsýký yeniden yeni baþtan. Tüm engellere raðmen inadýný bindirirdi yaþamaya dair tüm ihtiþamýyla.