Yalnýzlýðý anlatacak bir kelime var mý?

Bilmiyorum.
Benim yolum hep yalnýzlýða çýkar.
Geçmiþin kýrýlasý elleri yakama yapýþýr.
Anýlarý asar beynimin mandallarýna.

Aðlayan gözlerimden yaþlar katre katre,

Dökülülürken kirpiklerimden.

Rüzgar yanaklarýmdaki o bir damlayý,

Savurur boþluða,

Tutunacak dallarýmý budadý yine zalim,

Bahçývan.

Tam bir þeyler yoluna giriyor derken, 
Yalnýzlýðýn acý yüzüyle karþýlaþtým yine,

Yüzüme vurdu bütün hatalarýmý.
Geçmiþimi yüzüme vurdu  bu hayat.
Ve ben yine hatýralara takýlýp,

Düþtüm tepetaklak.

Anýlarýn rýhtýmýna baðladým hasret,

Gemisini.
Resimleri, mektuplarý geçmiþin kirli izlerini,

Sýralardým aklýmýn çaprazlarýna.

Dost bildiklerimden geçmiþimden,

Hatalarýmdan uzaklaþmýþtým aslýnda.
Ama kendimden kaçacak bir yer,
Bulamadým ki bu dünyada.

Bak yine darmadaðýným,
Geceler düþman oldu bana,
Uykular haram.
Nere baksam bir uçurum bir hüsran,
Alýr götürür beni uzaklara.

Baksana bir halime,
Dipsiz kuyularda merdivensiz kaldým yine.

Oysa her saldýrýyý  bertaraf edecek gücüm,

Karanlýðý parçalayacak cesaretim vardý.

Ben ne boran, ne fýrtýnalara göðüs gerdim.
Ne yangýnlar dan çýktým da geldim,
Ne depremler gördüm,
Ne enkazlar býraktým ardýmda.

Yýktým köþkü, sarayý viran eyledim,
Seyre daldým geriye kalan enkazý.

Aslýnda hatalarýný yüzlerine
Vurmadýðým için.
Kendilerini mükemmel zanneden insanlar,
Vardý hep hayatýmda.

Ben bir konuþsaydým,
Ah bir konuþabilseydim,
Aynaya bakacak yüzleri kalmayacak,

Utanacaklar, çok utanacaklar.

Þimdi sorsam yalnýzlýðýn adý ne diye,
Var mý tarif edecek bir kelime ?

Camdan bir kafeste nefessiz kalmak
Lacivert bir gecenin koynunda,
Ateþi arayan bir pervane misali nafile 
Kanat çýrpýp, tükenmektir belkide yalnýzlýk.

Sonu olmayan sonsuz hayal kýrýklýðý.

    Meryem keskin