Adem güne en taze haliyle baþlamanýn sevincini yaþýyordu.  Çoðu zaman olduðu gibi yorgun uyanmamýþtý, o kötü his uyanýr uyanmaz tüm göðüs bölgesini kaplamamýþtý. Hatýrlamýyordu ama kendini iyi hissettiren bir rüya bile görmüþtü. Eðer bu sabah hisleri bir renk olsaydý kuþkusuz en sevdiði renk olan açýk mavi olurdu. Bu berraklýk, bu dinginlik ve bu huzur kolay kolay sahip olamadýðý bir þeydi. O yüzden bu hissin bozulmamasý için bu his üzerine ya da baþka bir husus üzerine düþünmek istemiyordu.

Enerjik bir ruh hali ile banyoya gitti. Elini yüzünü yýkadýktan sonra aynada kendine þöyle alýcý gözüyle bir baktý. Sakal týraþý olmalý mýydý? Bugün de olmayýversindi sanki ne olacaktý ki? Saçlarýný ýslatýp geriye doðru iyice taradý. Sonra aynada kendi kendine gülümseyip bir öpücük attý. Ardýndan mutfaða gitti ve cep telefonundan kendine neþeli bir þarký açtý. Sezen Aksu þarkýlarýna bayýlýrdý. Tercihi de “Rakkas” þarkýsý olmuþtu elbette. Oynaya oynaya çay suyunu koydu ardýndan yumurta piþirme makinesine bir yumurtanýn tepesine bir delik açýp yerleþtirdi. Yumurtayý rafadan severdi. Kayýsý kývamýnýn bir týk altý. O adar piþmesi için yeter miktarda su ekleyip makineyi çalýþtýrdý. Ardýndan mutfak masasýna kahvaltý tabaðý, çatal ve su bardaðý koydu. Buzdolabýný açýp kahvaltýlýklarý çýkardý. Normalde geç uyanýr ekmek arasý reçel, çikolata sürüp ýsýra ýsýra iþe giderdi sakal týraþý olduktan sonra. Ama bugün kendini çok iyi hissediyordu.  Kahvaltý masasýný hazýrladýktan sonra balkona çýktý. Temiz havayý ciðerlerine çekti. Gökyüzünde yeni doðan güneþin ýþýklarý bulutlarda adeta dans ediyordu. Kuþlar uçuyor ve ötüþüyordu. Sabahlarý en sevdiði kuþ sesi kumrularýn sesiydi. Balkonunun karþýsýndaki iki katlý evin üzerindeki elektrik direðine bir kumru kuþu konmuþtu. Kumru kuþu ile birbirlerine bakýþtýlar. Ne kadar da güzel bir gündü böyle.

Kahvaltýsýný ettikten sonra yine ayný neþeli ve enerjik ruh haliyle kýyafetlerini giydi. Ayna þöyle bir kendini süzdü. Evet, kilo vermesi gerekiyordu. Göbek gömleðinin içinden fýrlamýþ görünüyordu. Ama takýlmadý. Kilo vermesi gerekiyorsa kilo verecekti o kadar. Evden dýþarý çýkýp arabasýnýn yanýna gitti. Arabanýn otomatik kilidini açtýktan sonra sol ön lastiðinin iniþ olduðunu gördü. Bu lastiði benzin istasyonunda üçüncü kez þiþirmiþ ama her defasýnda havasý inmiþti. Görünüþte bir delik ya da kaçak yoktu ama lastik iniyordu. Bundan sonrasýný lastikçi çözer diye geçirdi aklýndan. Ama lastiðin mevcut havasý idare ederdi. Þimdi iþe gitmedi gerekiyordu. Arabasýný çalýþtýrdý ve biraz bekledi. Zira arabasý dizel turbo motor olduðu için çalýþtýrýr çalýþtýrmaz hareket ettirmemesi gerekiyordu. Yani böyle gerektiðini internette izlediði videolarda motor ustalarý söylüyordu. Aksi halde motordaki yaðlanma tamamlanmadýðýndan motor zarar görebilirmiþ ve motor masraf çýkarabilirmiþ. Ekonomik bütçesinin masraflara dayanacak gücünün olmadýðýnýn farkýndaydý. O yüzden dikkat etmesi gerekliydi.  

Otomobil bir müddet çalýþtýktan sonra sinyalini verdi tam hareket edecekti ki sol tarafýna bir okul servisi dörtlülerini yakarak durdu. Muhtemelen karþýdaki apartmandan gelecek olan bir öðrenci için durmuþtu. Ancak okul servisi öyle bir yere durmuþtu ki Adem’in otomobilinin yola çýkacak pozisyonu kalmamýþtý. Halbuki Adem sinyalini de vermiþti. Neyse diye geçirdi Adem içinden. Biraz daha bekleyelim ne olur ki sanki? Sonuçta okul servisi çocuklarý okula taþýyordu ve beklemeye baþladý. Ama okul servisi yerinden kýpýrdamýyordu. Okul servisinin içi çocuk doluydu. Þoför cep telefona bakýyordu. Okul servisinde bir de yaþlý teyze vardý. Muhtemelen servis þoförünün annesi ya da baþka bir akrabasý diye düþündü Adem. Zira okul servislerinde hostes çalýþtýrma zorunluluðu vardý kanunen. Kanun çýkýnca servis þoförleri de ayrýca hostes ücreti ödememek için evde oturan anneleri, eþleri ya da akrabalarýný hostes olarak servislerinde bulunduruyorlardý. Bir sabah bir de öðleden sonra ne olacaktý sanki? Ancak zaman geçiyor ve beklenen çocuk gelmiyordu. Sonunda servis þoförü de baþýný telefondan kaldýrýp apartmana bakarak minibüsün kornasýný çaldý birkaç kez. Neredeyse on dakika geçmiþti. Adem servis þoförüyle göz göze gelmeye çalýþýyordu. Göz göze gelseler kibarca yol isteyecek ve iþine gidecekti. Ama servis þoförünün ona bakmaya hiç niyeti yok gibi görünüyordu. Halbuki bir iki metre geri çekse servisi Adem’in otomobili yola çýkabilirdi. Sonunda Adem hafifçe kornaya dokundu ve servis þoförünün kendisini görmesini saðladý. Sonra el hareketleriyle biraz geri çýkmasýný, otomobilinin yola çýkacaðýný belirtti. Ancak servis þoförü oralý olmadý. Adem tekrar iþaret edince servis þoförü;

“Beklesene gardaþ! Öðrenci alýyoz görmüyon mu?” diye baðýrdý.

Adem öfkelenmiþti. Ama kavga etmeye niyeti yoktu. Eliyle tekrar iþaret yaptý çýkmak için ama yine bir iþe yaramadý. Tam Adem otomobilinin camýný açýyordu ki karþý apartmandan okul formasý ve çantasýyla bir çocuk çýktý ve servise doðru yürüyüp servise bindi. Adem otomobilinin camýný açmýþtý ama çocuk okul servisine binince okul servisi hareket etti. Otomobilin camýný açmasaydý servis þoförünün söylediklerini duymayacaktý belki ama açtýðý için duydu. Servis þoförü hakaret ede ede gidiyordu;

“Ulan ne hýyarlar var þu trafikte ya! Puþta bak! Çocuk alýyoz görüyorsun iþte bir de korna çalýyor! Sen o kornayý al da anana götür! Teres!”

Adem durduk yere hem “hýyar”, hem “puþt” hem de “teres” olmuþtu. Üstelik annesine de hakaret edilmiþti. Þimdi bu servis þoförünü durdurup kavga etmek vardý ama servisin içinde çocuklar vardý, iþe geç kalmýþtý ve bugün morali çok iyi olarak uyanmýþtý. Ancak böyle giderse moral düzgünlüðünden eser kalmayacaðý ise çok açýk bir gerçekti. Üstüne üstlük bu nasýl bir servis þoförüydü ki çocuklarýn yanýnda böyle pervasýzca küfür edebiliyordu. Adem bir an durdu, derin bir nefes aldý ve “Ya Sabýr” diyerek cebinden bir sigara çýkarýp yaktý. Normalde sigarayý azaltma kararý almýþtý, öðlene kadar sigara içmeyecekti ama bu kararý askýya alýp bir sigara yaktý. Sigarasýndan bir nefes çekip yoluna devam etti.

Ýþine gitmesi için iki sokak ileride bir döner kavþaktan U dönüþü yapmasý gerekiyordu. Genelde sabahlarý herkes bu döner kavþaðý kullandýðýndan trafik sýkýþýk olurdu. Üstüne üstlük döner kavþak çevre yolunun üzerinde bulunuyordu ve trafik ýþýklarýnýn yanma süreleri oldukça kýsaydý. Ama bazý sabahlar bu döner kavþaðýn çok tenha olduðu zamanlara da denk gelebiliyordu, elbette o gün þanslý günüyse. Ancak iki sokaðý geçtikten ve döner kavþak göründükten sonra anladý ki; bugün þanslý gününde deðildi. Zira döner kavþaðýn trafik ýþýðýný bekleyen araçlar düðün konvoyu gibi dizilmiþlerdi. En son sýrada da Adem vardý.  Yalnýz þöyle bir durum vardý ki araba sýrasýnýn en sonunda olmak ortalarýnda olmaktan daha iyiydi. Çünkü arkadan sýkýþtýran, korna çalan ve rahatsýz eden bir baþka sürücü olmuyordu. Ýnsan gerektiði gibi, zorlama olmadan hareket edebiliyordu. Adem tam buna sevinirken arkasýna yüksek sesle müzik dinleyen bir sürücü aracýyla yanaþtý. Kolunu þoför mahallinin bulunduðu camdan dýþarý çýkarmýþtý. Elinde bir tespih vardý ve sarkýyordu. Ancak müziðin sesi oldukça açýktý. Trafikte en sabýrsýz ve en soruncu sürücülerden birisi ile karþý karþýya olduðunu dikiz aynasýndan bakar bakmaz anlamýþtý Adem. Sigarasýndan derin bir nefes aldý. Çok derin bir nefes almýþ olacak ki alýr almaz öksürmeye baþladý. Öksürmenin þiddetiyle elindeki sigara oturduðu koltuða bacaklarýnýn arasýna düþtü. Bir anda panikledi ve bacaklarýnýn arasýndaki izmariti bulmak için elleriyle çýrpmaya baþladý. Bu sýrada yeþil ýþýk yandý ve öndeki araba konvoyu hareket etmeye baþladý. Yeþil ýþýk yanar yanmaz arkadaki araba korna çalmaya baþladý. Ama çok fazla kornaya basýyordu ve durmaya da hiç niyeti yok gibiydi. Adem daha da panikledi ve gaza bastý. Bir yandan da izmariti bulmaya çalýþýyordu. Öndeki araç adým adým ilerliyordu. Arkadaki sürücü bir de üstüne üstlük selektör yapmaya baþlamýþtý. Sanki önce yer vardý, yol vardý da Adem ilerlemiyordu.  Düþen sigara izmariti Adem’in sol bacaðýný yakýnca Adem sigara izmaritinin yerini tespit etti. Ýzmariti kabaca avuçladýðý gibi pencereden dýþarý attý. Öndeki araba da bir iki adým ilerledikten sonra durmuþtu. Döner kavþaktaki yeþil ýþýk yanma süresi çok kýsa olduðundan kýrmýzý ýþýk yanmýþtý. Dikiz aynasýndan baktýðýnda arkadaki sürücünün el kol hareketleri yaptýðýný gördü. Paniklemiþ, öfkelenmiþ, caný yanmýþtý. Sabah ki neþeli ve morali düzgün halinden geriye eser bile kalmamýþtý. Birkaç adým birkaç adým derken döner kavþak belasýný geçti ve iþyerine ulaþtý.

Ýþyerinin otoparkýnda kendini sanki dayak yemiþ gibi hissediyordu. Aklý hala koltuða düþen izmaritteydi. Acaba pantolonunu yada koltuðun kumaþýný yakmýþ mýydý? Da ha da önemlisi koltuðun kumaþýný yakýp alttaki süngere geçmiþ miydi? Süngere geçmiþse sönmüþ müydü? Ýnternette bu þekilde yanan bir arabanýn videosunu görmüþtü. Oldukça endiþeliydi. Ýþyerini otoparkýnda yer bakarken boþ bir yer görüne iliþti. Ýki aracýn arasýnda bir araçlýk boþ bir yer. Bir iki manevra ile aracýný oraya park edebilirdi. Tam sinyal verdi sola dönecekti ki sol tarafýndan fiþek gibi bir otomobil geçip Adem’in gözüne kestirdiði yere park etti. Adem biraz daha sola çýkmýþ olsa belki de kaza olacaktý. Adem korkmuþtu. Sonra park eden arabaya baktý. Ýçinden iþyerindeki þiþman veteriner çýktý, göbeðini çeke çeke. Bu veterineri birkaç kez iþyerinde görmüþtü yalnýzca o kadar tanýþýklýklarý yoktu. Þiþman veteriner arabadan indi, dik dik Adem’e baktý ve kibirli bir þekilde iþyerine doðru yürümeye baþladý. Ne bir özür, ne af edersiniz hiçbir þey yoktu. Adem öfkeden kudurmak üzereydi. Bu þiþman veterineri gördüðü birkaç defasýnda da yine kabalýk ve ayýlýk yapýyordu. Bir keresinde asansöre yetiþmek için koþmuþ ama düðmeye basmamýþtý bu þiþman veteriner, bir keresinde yemek sýrasýnda önüne kaynak yapmýþtý iri gövdesiyle ve bir keresinde de bir konferans salonunda iri gövdesine ve uzun boyuna raðmen o kadar boþ yer varken Adem’in önüne oturmuþ ve Adem’in ekrandan hiçbir þey görememesine neden olmuþtu. Neden bu kadar kabaydý ve durmadan ayýlýk yapýyordu bu þiþman veteriner bilmiyordu Adem ancak kurulmuþtu bir daha böyle bir kabalýk, ayýlýk ve saygýsýzlýkla karþýlaþýrsa kavga çýkaracaktý. Þimdi tam sýrasý olmasýna raðmen Adem’in aklý arabasýnda olduðundan Adem bunu da görmezden geldi. Birkaç dakika park yeri aradýktan sonra  kýsýtlý da olsa bir yer buldu ve kendini arabasýnýn dýþýna attý. Hemen ön oturduðu koltuða baktý. Maalesef koltuk kumaþý düþen sigaranýn ateþiyle yanarak delinmiþti. Eliyle pantolonunun sol bacaðýný yokladý. Pantolonu da delinmiþti. Aðýz dolusu bir küfür savurdu, yumruðunu sýktý ve koltuða bir yumruk attý. Derin derin nefesler aldý ve sakinleþmeye çalýþtý. Sabah hissettiði açýk mavi çoktan silikleþmiþ ve yerini koyu geriye býrakmýþtý.

Arabayý otoparka park ettikten sonra iþyerindeki odasýna doðru ilerledi.  Ýþyeri binasýnýn giriþinde güvelik görevlisi ve birkaç personel sigara içiyorlardý. Geçerken onlara selam verdi. Ama hiç kimse umursamadan sohbetlerine devam ettiler. En sinir olduðu þey buydu. Selamýna karþýlýk alamamak. Diþilerini sýktý ve asansörün önüne geldi. Asansörün önünde birkaç personel beklemekteydi. Onlara da selam verdi. Ancak onlarda Adem’i tepeden týrnaða süzdükten sonra istemeye istemeye selamýna karþýlýk verdiler. Adem bu insanlardaki negatif elektriði iliklerine kadar hissetti. Sanki insanlar birbirlerinin günlerini mahvetmek için sözleþmiþler gibiydi. Asansör zemin kata geldi, kapýsý açýldý. Tam asansöre binecekti ki arkadan kalablýk br personel grubu gelip asansörü týka basa doldurdular. Adem önce gelmesine raðmen asansörde binecek yer kalmamýþtý. Adem yine öfkelendi ama yapacak bir þey yoktu.  Hepsi fakülte mezunu olan iþyeri çalýþanlarýnýn bu kadar nezaketten yoksun ve kaba olmalarýný aklý almýyordu. Çaresiz bekleyecekti, bekledi de. Bir daha ki sefere yine asansöre bindi. Asansöre onunla birlikte birkaç personel daha bindiler. Personellerden birisi felaket halde ter konuyordu. Adem eliyle burnunu kapatmak istedi ama bu kokuya karþý koymak mümkün deðil gibi görünüyordu. Asansör ofisinin olduðu kata geldiðinde kendini asansörden dýþarý güç  bela atabildi.

Ofisinin bulunduðu katta bir imza listesi bulunmaktaydý. Her sabah önce imza tar ve ardýndan odasýna giderdi. Ancak bu sabah imza listesi olmasý gereken yerde deðildi. Etrafa bakýndý ama listenin olduðu dosyayý göremedi. Kat görevlisi Muhsin elinde paspasla yanýndan geçerken Muhsin’e durdurdu ve sordu;

“Günaydýn Muhsin Efendi, imza listesini gördün mü?” 

            Kat görevlisi Muhsin Bey biraz düþündükten sonra durdurulmaktan memnuniyetsiz bir halde;

            “Aleyküm Selam, biraz önce müdür bey imza listesini odasýna istetti” dedi ve ilerlemeye baþladý. Adem;

            “Müdür Beyin böyle bir adeti yoktu neden istedi acaba?” diye sordu ama sorusu havada kaldý. Muhsin Efendi onu dinlemeden yürüdü gitti.

            Adem kendi kendine bugün insanlara ne oluyor böyle diye geçirdi içinden. Sonra odasýna geçip bilgisayarýný açtý. Bilgisayarý tam açýlacakken telefonu çaldý. Arayan müdürdü, odasýna çaðýrýyordu. Adem hemen toparlanýp müdürün odasýna gitti. Kapýyý çaldý ve içeri girdi. Müdür içeride bir yandan sabah kahvaltýsý yapýyor bir yandan da imza listesine bakýyordu. Adem;

            “Günaydýn Müdür Bey, buyrun.” Dedi. Müdür;

            “Aleyküm selam Adem Bey, neredesiniz? Neden geç kaldýnýz?” diye sordu. Adem biraz afallamýþtý. Çünkü þimdiye kadar Müdürden hiç böyle bir soru iþitmemiþti. Kendini biraz toparlayýp;

            “Müdür Bey trafiðe takýldým, özür dilerim.” Dedi. Müdür aðzýndaki lokmayla birlikte;

            “Olmuyor Adem Bey, hepimiz o trafikte iþe geliyoruz. Lütfen biraz  daha özverili olun. Sabah trafiði bir sürpriz deðil ki! Her sabah yoðun oluyor bu meret! Biraz erken çýkýn evden! Lütfen bir daha olmasýn! “ dedi sert bir þekilde. Adem öfkelense de;

            “Özür dilerim efendim, bir daha olmaz.” Dedi diþlerini sýkarak. Müdür;

            “Bir de Adem Bey lütfen kýlýk kýyafetimize de dikkat edelim, görüyorum ki sakalýnýz uzamýþ. Lütfen týraþ olmadan iþe gelmeyelim.” Dedi. Adem;

“Peki efendim.” Diye cevap verdi. Müdür Adem’i baþtan aþaðýya süzerken bir yandan da bir peynir lokmasý aðzýna attý ve

            “Bugün þu sunum iþini de bitirelim.” Dedi. Adem’in kafasýnda þimþekler çaktý. Çünkü müdürün bahsettiði o sunum iþi dün mesai saatine on dakika kala gelmiþti ve en az üç dört günlük bir iþti. Adem;

            “Müdür Bey ama bu iþin bugüne bitmesi gerçekten çok zor.” Diye karþýlýk verdi. Müdür aðzýna bir zeytin atarak;

“Adem bey mesai saatlerine dikkat ederseniz iþler de yetiþir! Lütfen bugün bitsin o iþ!” dedi tehditkar bir ifade ile. Adem;

“Elimden geleni yaparým efendim.” Deyince Müdür;

“Elinizden gelenin fazlasýný yapýn!” dedi ve çayýndan bir yudum aldý. Adem bu adamýn kendisiyle konuþurken bir þeyler yemesinden nefret ediyordu. Sohbet bitmiþti.

Adem odasýna gitti, bilgisayarýna oturdu ve çay molasý bile vermeden çalýþmaya baþladý. Sunumu hazýrlamak için öðle molasýný da feda ederek bilgisayarýn baþýndan kalkmadý. Mesai saatine on dakika kala bitmiþ bir vaziyetteydi Elbette gün boyunca bir çok personel odasýna gelmiþ ve lüzumsuz sohbetlerle iþini baltalamýþlardý. Ancak sunumu bitirdiði için kendini büyük bir iþ yapmýþ sayýyordu. Gerçekten de iki üç günlük bir iþi bir günde tamamlamýþtý. Birkaç küçük eksiði vardý belki ama halledilmeyecek þeyler deðildi.

Gözlerini ovuþturduktan sonra müdürün odasýna gitti ve kapýsýný çaldý Ýçeri girdiðinde müdür çýkmak için hazýrlanmýþtý. Çantasýný almýþ ayaklanmýþtý. Adem;

“Müdür bey, sunumu tamamladým.” Dedi. Müdür;

“Hangi sunumu?” diye sordu. Adem;

“ Sabah konuþmuþtuk ya Müdür Bey, ihale süreci ile ilgili firma sunumu, dün gelmiþti.” Dedi. Müdür;

“ O iþ iptal oldu Adem Bey, e-mail gönderdim tüm personele görmediniz mi? Tabi maillerinizi kontrol etmezseniz göremezsiniz. Kaç defa söylüyorum þu mailleriniz kontrol edin diye ama dinleyen yok! “ dedi ve ekledi;  “ Sunuma lüzum kalmadý.”

Adem beyninden vurulmuþa döndü. Aðlamak istiyordu. Tüm gün sunumu hazýrlamakla boðuþmaktan maile bakacak fýrsatý olmamýþtý ki çay bile içmemiþti, öðlenleyin yemek bile yememiþti. Oturup çocuklar gibi aðlamak istiyordu. Müdür;

“Hayýrlý Akþamlar Adem Bey, lütfen mesai saatlerine dikkat edelim.” Dedi ve kovar gibi Adem’i odasýndan dýþarý çýkardý. Adem;

“Ýyi akþamlar dikkat ederim.” Diye karþýlýk verdi.

Müdür hýzlý adýmlarla uzaklaþýrken Adem ardýndan bakakaldý. Müdür’ün ardýndan Muhsin Efendi geldi;

“Adem bey temizlik yapacaðým odanýzda, hayýrlý akþamlar.” Deyip odasýna daldý.

Adem gerçekten aðlamak istiyordu. Sabah hissettiði açýk mavi þimdi karaya dönmüþtü. Gözleri karardý. Gözlerini ovuþturduktan sonra yorgun adýmlarla asansöre doðru ilerledi. Ancak asansör çalýþmýyordu. Yine bozulmuþtu. Adem pufladý ve merdivenlere yöneldi. Kendini çok Ama çok kötü hissediyordu. Eve gidecek kadar bile takati kalmamýþtý. Hissettiði karanlýk yapýþ yapýþ zifte benziyordu ve her yerini kaplamýþtý.