Keşke hayat toz pembe olsaydı benim gibiler için
Ya da hiç fark etmeseydim bu acı rengini
Her şeyi bu kadar siyaha batırmasaydım
Biraz durup yaşasaydım önce
Kalbimi attırması gerekenler
Tüm çıplaklığıyla canımı acıtıyor şimdi
Çaresiz hissediyorum, geç kalmış
Hiç yaşamamış ama çok yaşlanmış
Herkes bir şekilde avunurken bana mutluluk harammış sanki
Anlamsız geliyor hayat bir anlık sahte bir tiyatro gibi
Kimsenin görmediğini mi görüyorum yoksa sadece rol mü yapıyor tüm insanlar
Ben kendi dünyamın prangalarında acılar içinde kıvranırken nasıl bu kadar dertsiz görünüyorlar
Kimim ben, ne yaptım, bu neyin cezası !
Neden mutlu etmiyor beni insan olmak?
Neden bu kadar acı veriyor farkına varmak ?
Bu mu asıl acı veren yoksa bir de üstüne hiçbir şey yapamamak mı?
Ne yapıyorum ben burada Tanrım nasıl geçer bir ömür bu içi zehir dolu kafayla...