Yas tutar sessizlik... yitirilen sözcüklerin ardýndan... hava kurþuni renkte. Kendi içerisinde tersleþir kendilikler. Zaman aþýmýna uðrar anlam kayýplarý. Týpký yas tutan sessizlik gibi karalar giyinir tenhalýklar. Yolu aþýlmaz bir yerdedir, doðrulduðu yer de öyle. Tenhalýk bir süre aþkýnlaþýr. Sessizliðin takýndýðý tavra benzer bir tavýr takýnýr. Bir an yürek tutulmasý görülür. Tutturur yürek tutulduðunu anýn devamýný. Ýster... çünkü eksiltilmiþ olanýn yanýnda yer almak gerekir. Ve bilinir ki hava kurþuni renktedir.

 Bu bir biçem sorunuydu. Aðýrlýðýn hafifsenmesi bir baþlangýca deðdi. Yürek burada tutuldu. Ve garipsendi yas tutan sessizlik. Bölük pörçük anlayýþýn irili ufaklý parçalarý vardý. Gözeneklerde... bir þekilde isimlendirilmeliydi bu eksiklik. Ýçte tutulacaðý anda içe daðýlacaðý bilinmeliydi. Yerinde durmayan yayýlýmýn devasa bir boyut kazanacaðý. Ve geçiþler anlam karmaþasýndan ötürü týkandý. Bir an geldi... yalnýzca bir an. Ýri bir bulut göðün rengini deðiþtirdi. Kurþuni olana yaslandý karalýk. Derinlerde titreþen mavilikler peyda oldu. Gözünü budaktan sakýnmayan öfkeydi, göðü sýk sýk yaran. Tanrý kimsesizleri kýrbaçlýyordu. Kýrbacýn deðdiði yer ise korkuydu.

 Suskunluk sözcüklere deðer deðmez irkildi sessizlik. Yaðmur damlacýklarýnýn ýslattýðý dudaklar kýmýldamýþtý. Belki hiç kimsenin duymadýðý bir söylemdi herkesi kendinden geçiren. Veya kýstýrýlmýþ olanýn kaçýþýydý. Ancak anbean... hissedilen... görünenin ötesindeydi... ve alýþýlmadýk düzeydeydi. Su götürmez bir gerçekliði olan yayvanlýk. Anlam parçacýklarýnýn yayýlýmýný taklit etti. Bu, hiçliðin boðumlandýðý yerdi. Hiçbir gücün çözemeyeceði bir sýkýlýk iþlenmiþti her kertesine. Mavilikler yumuþadý, korku cesaretlendi, býyýk altýndan gülen Tanrý düþünceli bir halde býyýklarýný burmaya koyuldu. Çünkü sözcüklerde boðumlanan þey yücelikti.

 Nasýl da esnek! Bütün görünüler. Bir þey bir baþka þeyi andýrýyor. Baþkalýk kendinde olanýn yitiminde miydi? Bu öngörü burada yanlýþlandý. Ve kayba uðrayan anlamlardan biri yolunu buldu. Bir yengiydi bu. Bir þölen ile kutlanmalýydý. Karalýklarýn deseni rengarenk çiçekler olmalýydý. Çünkü tenhalýklardan biri kalabalýklaþtý yolunu kaybedenlerle. Yüzlerde bir aydýnlanma. Göðün korkunç ulumalarýnýn geride býrakýlmýþlýðýydý sevecen neþenin sürekliliði. Ýnsan böylesi bir yerde kendinden geçer. Bu kendine tutunanlara tanýnan bir önceliktir.

 Fakat... gözeneklerdeki týkanýklýk. Ete saplanan bir kýymýk adeta. Dönenip duran... bir topacýn hareketlenimine benzer bir hareketlenimle saplý kaldýðý yerde bir avuç acý yuvalayan. Kadim olan merhametin kendisiydi. Ezeli ve ebedi gücün iþtiraký. Lakin Tanrý... huysuz denecek kadar yaþlý. Ve bilinir ki zorbalýk huysuzluktan doðar.

 Bir bir kayboldu birliktelikler. Göðün yumuþaklýðý sertleþti. Akýl tutulmasýna yol açacak denli þiddetli rüzgarlar yolunu kaybedenleri uçuruma sürükledi. Gerginleþen esneklik bütün görünülerdeki baþkalýðý çakýlla kazýdý. Çiçekler soldu. Uçurumun eteðindeki sivri kayalýklardaydý... daðýlan döküntüler... kanlý çakýllarýn arasýnda... bu kez zaman aþýmýna uðrayan anlam kayýplarý deðildi, zamanýn ta kendisiydi. Ete saplanan kýymýðýn verdiði acýnýn yerini yokoluþ isteði doldurdu. Ve dudaklar... ölü dudaklar... ýslaklýðý kurumuþ... herkes iþitti... fakat hiç kimse anlamadý bu felaketin örüntüsünü... döküntülerin neye benzediðini..

 “yalvarýlar kan renginde... yakarýlarda ise hiçlik özlemi...”