SANAT NE İÇİNDİR
Sanat toplum için midir ? yoksa sanat sanat için midir?
sorusu gerek sanat camiasında, gerekse insanlar arasında hep tartışma konusu olmuştur. İlkokuldan bu yana münazara konularından hep biri olan bu sorunun cevabı; herkesin kendi penceresinden bakarak verdiği bir cevabı, vardır elbet.
Ben kedi penceremden baktığımda sanat toplum için olmalıdır kanısındayım.Bir sorun sanatsal bir dille daha çok etki yapabilir ve çözüme daha çok yaklaştırabilir.Aksi durumda çözümler için başka yollar devreye girer.
(Savaş , kaos,nefret v.s)
Sanat sanat içindir diyenler sadece benliğindeki açlığı gidermeye çalışır ,toplumu beklentilerini dikkate almaz sadece
Kendi benliği vardır ve sadece sanata hizmet eder yani kendine
Aslında baktığımızda doğadaki herşey insanoğluna hizmet etmekte olduğunu görürüz.
(Toprak, ağaç ,evcil hayvanlar,iklimler,mevsimler, eko sistem vs)
Peki sanat ne için insan oğluna hizmet etmesin ?değil mi
O zaman
Şiirler haykırmasın mı? gökyüzüne Hak'kın dizelerini
Öyküler romanlar yazmasın mı? mutluluğun reçetesini
Şarkılar türküler bestelemesin mi? gülen çocuk seslerini
Yazalım o zaman semalara zalimliğin her türlü çeşidini
Yazımı benim daha önce yayınladığım şiirlerimden biriyle sonlandırmak istiyorum.
YAŞAMAYI HATIRLAMAK LAZIM BAZEN DE ÖLÜMÜ
Yaşamayı hatırlamak lazım ; bazende ölümü
Dertlerin , ordu olarak birleştiği zor günlerde
Nefes alacak fırsatın , olmadığı anlarda
Kalabalıklarda ; yalnızlığın dibini , gördüğünde
Veya karşılık bulmayan aşkların , çorağında
Yağmurun , toprakla dansındaki güzel koku gibi
Sabah yelinin , bedenleri ılık ılık okşaması gibi
Bir bebeğin ; gülüşündeki saflık , temizlik gibi
Ya da sevgilinin , içi ısıtan samimi bir bakışı gibi
Yaşamayı hatırlamak lazım; bazende ölümü
Gözler, kurmaktan vazgeçtiği hayallerine dalsın
Kalplerde son bulan ümitler, tekrar yeşersin
Savaş esiri yurtlar, barışa mahkum olsun
Sürgün olan bedenler; irmağında çoşsun, aksın...
Uçurtmalar uçsun, mavinin derinliklerinden göklere
Yeşil sürsün sokaklar, çocuk sesleri haykırsın dağlara
Sebebsiz mutluluklar çoğalsın, çocuksu sevinçlerle
Aşık olalım yeniden ilk aşkların tarifsiz heyecanlarıyla
Yaşamayı hatırlamak lazım, bazende ölümü
Nefes alabilelim, güzelliklere merhaba diyelim
Yaşayalım anıları ; azat edelim, hapsettigimiz resimleri
Izleyelim göğün tiyatrosunu; karı, yağmuru, rüzgarı
Kıymetini bilelim zamanın; düşünmeden yarınları
Yediğimiz ekmeğin tadı dolaşsın, damaklarda
Herşeye can olan su: yeşertsin iyiliği, gönül toprağında
Tohumlar fidan olsun, fidanlar ağaç, ağaçlar orman....
Dünyayı ele geçirsin iyilik denen zincirli katman
Yaşamayı hatırlamak lazım; bazende ölümü
Sabah ezanı ferahlığında, anlam kazansın nesneler
Gerçek aşkın özüyle tanışsın aşksız geçen günler
Yıkılsın hayatımızı ele geçiren anlamsız putlar
Ve Baştan sona mahkum olduğumuz hevesler....
Yaşamayı hatırlamak lazım; bazende ölümü
Sonu olan bu alemin, sonsuzluğa açılan kapı olduğunu
Bize emanet, her zerrenin bir sahibi olduğunu
Koşturduğumuz dünya varının çölde vaha olduğunu
Hatırlamak lazım bazen yaşamı, bazende ölümü
Hüseyin Ariz
