Bu çileli yaþamýma bir ömür yeter mi hiç?

Bu mutsuzluk, bu umutsuzluk geçer mi hiç?

Kaç ömür gereklidir ki yaþamak için sevinç?

Çatladý sabýr taþý, kalmadý zerre kadar bilinç.

Oysa bende istemez miydim iyi hissetmeyi,

Huzur içinde yaþayýp aðýz dolusu gülmeyi,

Mutlu günler içinde sevilmeyi ve sevmeyi,

Ömrün fýrtýnasýna, kýþýna bir son vermeyi?

Ne yapsam olmuyorlar var oysa heybemde,

Hayal kýrýklýklarý ile yürek kan revan içinde,

Umudum olsa da hala dünümde, bugünümde,

Bir þeyler kýrýldý ve yer ile yeksan artýk bende.

Ne isyaným ne de eyvallahým var insanlara,

Boyun eðdim kaderime, gelecek yarýnlara,

Ne kadar kulaç atsam dalgalara, akýntýlara,

Her defasýnda yeniliyorum çetin ummanlara.

Harap Mesut vazgeçmedi ama hala yaþamdan,

Umut kesmedi ne doðan günden ne de yarýndan,

Yalnýzca yaþlandý ve yoruldu yaþadýklarýndan,

Usandý artýk dünün ve günün yalanlarýndan

Ve bir türlü kabuk baðlamayan yaralarýndan.