YÜZLEÞÝYOR MUYUZ YOKSA!

YÜZLEÞÝYOR MUYUZ YOKSA!

Ýnsanoðlu, kendini tanýyacak döneme girdiði günden beri nereden gelip, nereye gideceðini hep merak etmiþtir. Ýnsanlaþma süreci ilerledikçe; bu soru, bu kâinatýn nasýl oluþtuðuna dönüþtü. Bir kendine bakýyor, bir çevresine bakýyor, bir doðaya bakýyordu. Ýlkel dinlerin; totemlerin/putperestliðin ortaya çýktýðý dönemlerdi. O dönemlerde en baskýn inançlar, kitlesel inanç biçimine dönüþüyordu. Farklý isimler altýnda yeni dinler ortaya çýkýyordu.

Hangi din ortaya çýkarsa çýksýn, insanoðlu her zaman kendisini sorgulamýþtýr. Kendisinin kim olduðunu, niçin var olduðunu, sonrasýnýn ne olacaðýný hep merak etmiþtir. Geleneklerin ve inançlarýnýn gereði olarak sorularýna cevaplar bulabiliyorlardý ancak hiçbir zaman tatmin olamýyorlardý. Nasýl olabilirlerdi ki?

Ýlk insan olarak bildiðimiz Âdem’den bugüne kadar insanlar çeþitli evrelerden geçmiþtir. Zira evrenimiz de milyarlarca yýllýk bir süreç içerisinde evrimleþerek bugünkü halini almýþtýr; ancak bu son deðildir ve olmayacaktýr. Yüce Allah’ýn evrim kanunu tüm haþmetiyle devam ediyor.

Ve dinler son þeklini aldý. Hz. Ýbrahim ile baþlayalým. Hz. Ýbrahim’in teblið ettiði din “tevhit” diniydi. Yani Allah’ý birleyen bir dindi. Allah’tan baþka hiçbir ilahý kabul etmiyordu. Ýyiliði, dürüstlüðü, adaleti ve ibadetleri emrediyordu. Hz. Musa da kavmine peygamber olarak gönderildi. Kavmine “tevlit” inancýný vaaz etti. Tanrý’ya eþ koþulamazdý. O tek ve mutlak bir güçtü. Ýbrahimî dinde olduðu gibi iyiliði, adaleti, dürüstlüðü ve ibadetleri vaaz ediyordu. Her iki dinde de cennet-cehennem kavramý sürekli insanlara anlatýlýyordu. Amaç; insanlarýn iþlediði günahlar sebebiyle cehennemde yanmalarýný istemiyordu. Bu emirler silsilesinin bir baþka amacý; huzurlu bir dünyayý inþa etmekti. Hz. Ýsa/Chris döneminde de “tevhit” inancý vaaz edildi. Tanrý tekti, eþi ve ortaðý yoktu. Cennet ve cehennem vardý. Yani tüm dinlerde ölüm sonrasý yeniden bir diriliþ olacaktýr; günahkârlar hesaba çekilip, günahý nispetinde azap çekecektir. Ýyi insanlar ise cennet ile ödüllendirilecektir. Hz. Mu-hammed de, Ýslam dininin tebliðcisi olarak sahneye çýktý; týpký diðer peygamberler gibi “tevhit” dinini vaaz etti. Diðer peygamberler gibi delil olarak kutsal vahiylerini gösterdi. Diðer dinlerde olduðu gibi cennet, cehennem, ibadet, adalet, iyilik ve yardýmlaþma konularýný vaaz etti.

Tüm dinler dönemlerini tamamlamýþtýr; ancak Ýslam dini son dindi ve tüm insanlar bu dine inanmalýydý. Musa’nýn dini de, Ýsa’nýn dini de aslýndan koptu, “melikler” dinine dönüþtü. Bozulmalarýn temelinde mezhepleþmeler bulunmaktadýr. Ýslam dini de bir takým yorumlarla, Musevilikten ve Ýsevilikten nakledilen batýl inançlarla bozuldu; ancak bozulmayan bir gerçek vardý o da Kuran’dý. Kuran, bozulan tüm dinleri bünyesinde toplayarak gelecek nesillere orijinal halini bildirdi. Böylece tüm dinler Kuran ile koruma altýna alýndý. Kuran’ý okuyan her din mensubu ayný zamanda kendi dininin vaazlarýný da okumuþ olacaklardýr.

Ýnsanlarýn akýllarýný kurcalayan tüm sorular dinler sayesinde cevap bulmuþtur. Her din mensubu nereden geldiðini, nereye gideceðini öðrenmiþ oldu. Her din mensubu, kendi dinlerinin vaazlarýný en doðru kabul ettiðinden öteden beri dinler arasý savaþlar yaþanmýþ; baskýn olan dinler, diðer dinleri hýzar gibi biçip geçmiþtir. Ýnsanlar, o dönemlerde din adýna aðýr bedeller ödemiþtir. Ýnsanlarý rahatlatan tek kaide, din adýna yapýlan savaþlar Allah katýnda “cihat” kabul edileceðinden karþýlýðýnda cennete gireceklerdi. Ýnsanlar böylece gideceði yeri dinleriyle bulmuþ oldu. Ya nereden geldiðimiz konusu! O sorularýn cevabýný da insanlar yine dinlerinde buldular. Bu dünya bir imtihan alanýydý; hak ile batýlýn savaþ alanýydý ve bu Allah’ýn/Tanrý’nýn ilahi muradýydý. Sorunun ikinci kýsmýný da insanlar dinleri sayesinde buldular.

Diðer dinlerin bozulduðu gerçeðinden hareket ederek, kendi dinimiz üzerinden devam edelim:

“Dinde zorlama yoktur. Doðru eðriden açýkça ayrýlmýþtýr. Artýk kim sahte tanrýlarý reddeder de Allah’a inanýrsa kopmayan saðlam bir kulpa yapýþmýþtýr. Allah her þeyi iþitir ve bilir.” Bakara-256

“Sizinle savaþanlara karþý Allah yolunda savaþýn, (ancak) aþýrý gitmeyin. Elbette Allah, aþýrý gidenleri sevmez.” Bakara-190

Kuran’da daha pek çok ayet vardýr. Ýki ayet üzerinde düþündüðümüzde Kuran’ýn kesinlikle dayatmacý olmadýðý anlaþýlýr. Hiç bir kavim kýlýç zoruyla Ýslamlaþtýrýlamaz. Ýslam dininin teblið dini olduðunu halen anlayamayan bir takým Müslümanlar, Müslüman olduðu halde kendi mezhebinden olmadýðý için cihat ilan edip, “Müslümanlar birbirinin kardeþidir” anlayýþýn tepeleyip, kelle kesmeye cihat diyor! Karþýlýðýnda cennete gireceðine inanýyor. Araplar, Türkleri Ýslamlaþtýrmak için savaþ ilan etmiþ, binlerce Türk’ün kanýný akýtmýþtýr. Bu tarihi hakikattir. Oysa cihat kavramýný tam ve doðru olarak anlayabilselerdi bu tür kanlý vahþetlere cihat demezlerdi. Cihadýn belirli þartlarý olduðunu anlardý. Yüce Allah, Müslümanlarla savaþanlara karþý savunma amaçlý cihada izin vermiþtir ve aþýrýlýða asla müsaade etmemiþtir.

Þimdi cihadýn þartlarýna bir göz atalým:

Bunlardan ilki; insanýn þeytan/nefsani duygular ile mücadele ederek kalbini temizlemesi anlamýna gelir. Ýkincisi; Ýslam’ýn dil ile yayýlmasýdýr. Üçüncüsü; insanýn doðru þeyleri yapmasý anlamýna gelir. Durum böyle iken, geçmiþte yanlýþ anlaþýlan cihat ayný tazelikte devam ediyor. Geçmiþ dönemlerde ganimet elde etmek için uyduruk bahanelerle savaþlar yapýlmýþtýr. “Kýzlar, kadýnlar, mal ve mülk cihat eden Müslümanlara helal kýlýnmýþtýr.” Bunun adý, Kuran’ýn beyanýyla bir zulümdür ve karþýlýðý da cehennemdir. Bu dünyaya imtihan için geldiðine inanan Müslümanlar, bu yaptýklarýnýzla cehenneme gidip bedel ödeyeceksiniz. O bedeli ödemeye hazýr olun?

Bugünkü inancýmdan kaynaklanan bilgiler ýþýðýnda aklýmda þöyle bir soru yankýlanýyor. Neden in-sanlarýn çoðunluðuna bu dünya zindan? Neden masumlar katlediliyor? Neden zalimlerin iktidarý vücut buluyor? Masum çocuklarýn suçu nedir ki, hunharca katlediliyor? Kendime sorduðum sorunun cevabýný Ýslam’da buluyorum: Ýnsanlar, insanlýklarýyla yüzleþtirilerek; hatalarýný görüp, ibret alsýnlar.

Çok defa þahit oldum ki, insanlar; “Allah, neden bunlara müsaade ediyor? Neden kötülerin baþýna bela yaðdýrmýyor? Allah neden müdahale etmiyor? Diyorlar. Bu, bana göre bir vicdan sýzlamasýdýr. Yüce Allah, hiçbir kuluna zorluk vermez. Hiç bir kuluna zulmetmez. Ýnsanlara akýl, fikir, vicdan vermiþ; bu deðerli araçlarla insanlarýn dünyayý yaþanýr hale getirmesini istemiþtir. Temel emir ve yasaklarýný peygamberleri aracýlýðýyla tüm insanlýða bildirmiþtir. Allah’ýn yolundan sapýldýðýnda insanlar kötülük üretmeye baþlar ve bu kötülükten çocuk, genç, ihtiyar, masum, hayvan, doða etkilenir. Bu dünya sahnesi, insanlarýn yaptýklarýyla yüzleþtirildiði bir dünyadýr. Yüce Allah, isteseydi; kötülük üreten her insaný o anda taþ eder, baþýna ateþler de yaðdýrýrdý.

Yüzleþtirildiðimizi Kuran’da görerek konumuzu kapatalým:

“Baþýnýza gelen her musibet, kendi ellerinizin kazandýðý günahlar, ihmal ve kusurlar yüzündendir. Bununla beraber Allah, o günah ve kusurlarýn pek çoðunu da affediyor.” Þura-30