Online Üye
Online Ziyaretçi
GÜNEŞİN SÖNDÜĞÜ YERDEYDİM SEVGİLİM
Soğuktu
Çok soğuktu
İliklerine kadar donduğunu hissettim çocukluğumun
Sıvası dökülmüş duvarda yan dönmüş çerçevede kalan mutluluğa bakar gibi baktım
Kimse bilmiyordu eskittiği duyguların ölümcül olduğunu
Hangi dalına tutunsa insan kıvrılırmış ümitsizliğe
Meğerse..
Meğerse
İnsan ebabilleri beklerken küsermiş gökyüzüne
Belini kavradığında hayallerinin
Bıraktığında gerçekleri
Karıştırırmış hangisi hayal hangisi gerçekti
Öyle hissettim ki
Bir noktada toplanan heyulalar sanki bir anda zihnimi içecekti
Soğuktu işte soğuk
Kutuplar gibi
Haksızlığa uğramış insanların bakışları gibi..
Seni düşündüm bir ara sevgilim
Dur durak bilmeyen tabiatını
Sebepsiz yere gittiğin fırtınalarını
Aklıma oturdun birden
Çabuk kalk oradan diyemedim
Sevmiyordum seni yalnızlıktan mı korktum bilemedim
Niye gelmiştin acaba niye hiç gitmedin
Soğuktu işte soğuk
Ismarlama olan hiçbir şeye tahammülüm yoktu
Ait hissetmiyordum
Ne çocukluğuma
Ne mevsime
Ne hayale ne gerçeğe
Ne de sana kendimi..
Öyle oldu
Volkanlarım küle döndü
Şimdi böyleyim o yüzden
Soğuk vazgeçmiş umursamaz
Ve gri..
Neresindesin hayatımın sevgilim
İçimde bin bilge dolaşır biri beni anlamaz
At tekrar aşk ateşine buz tutmuş benliğimi
Kim bilir belki o zaman
O zaman belki
Taşlarım dahi yeşerir
Küllerinden doğan anka misali..
(Unuttuğum bir duvara baktım ve kustu bütün hayatım şeceresini)
Canan SERGÜL 🐛