Geçen sene bu zamanlar, güzel bir sonbahar günü öðle saatleri, sahibi olduðum Kafeyi devretmiþ, dükkan sahibinden kira depozitomu geri almaya gidiyorum. Arabamlayým. O gün yeðenimle buluþmuþum, alýþveriþ yapmak istiyor, onu  Acýbadem’de alýþveriþ merkezine býrakýp, yarým saat içinde paramý alýp geri geleceðimi söylüyorum. Gideceðim mesafe en fazla 10 dakika sürer.  Acýbadem ve Hasanpaþa’yý birbirine baðlayan  bir ara kestirme yoldan  iniyorum. Hasanpaþa’dan  da Ziverbey’e gideceðim. Yol tek yön,  yokuþ aþaðý,  dar ve  dönemeçli ama çok trafikli.  Ana yola inmeme bir var, aniden saðýmda içinde yýkýk bir binanýn olduðu çöplük bir arsa görüyorum, kalabalýk, çingeneler var , o yöne bakýyorum, aniden bir çarpma sesi duyuyorum önümde bir þey yok, aynadan bakýnca yerde yuvarlanan küçücük bir çocuk görüyorum, duramýyorum. O anda çocuk küçük olduðundan göremediðimi ve tekerleklerimle üzerinden geçtiðimi düþünüyorum. Hasanpaþa’ya iniyorum. Ayaklarým titriyor, frene gaza basarken.  Arabayý süremeyeceðim, bir ara sokakta  güç bela park ediyorum. Arabada oturuyorum,  olay yerinden kaçtýðýmý, çocuðun ölmüþ veya yaralý olabileceðini, polisin ve ambulansýn gelmiþ olabileceðini, birilerinin plakamý almýþ ve aranýyor olabileceðimi düþünüyorum. Þoka girmiþ bir haldeyim,  çok korkuyorum, beynim çok hýzlý çalýþýyor.

Arabadan iniyorum bir taksiye atlayýp ev sahibine gidiyorum. Bilinçsizce içeri girip birkaç dakikada parayla çýkýyorum. Sokakta elimde para duruyorum. Sürekli arka aynada gördüðüm düþen çocuðu ve olay yerinden gidiþimi düþünüyorum.  Kendi kendime seni böyle mi yetiþtirdiler sen dürüst ve ahlaklý bir insansýn, karýncaya zarar vermezsin, nasýl kaçarsýn, o çocuða bir þey olursa ve sen sonra yakalanýrsan herkese ne dersin diyorum. O çocuða bir þey olduysa bununla yaþayamam, olay yerine geri dönmem lazým, ne olup bittiðine bakmalýyým, polis, ambulans var mý, gidip teslim olmalý, suçumu itiraf etmeli,  cezamý çekmeliyim, Baþýma gelecek her ne ise  hazýrým. Geri gitmemek  ve ne yaptýðýmý bilememek gibi bir þansým yok. Hayatým boyunca  bu suçluluk duygusu ile yaþamam mümkün deðil. Zaten beklide beni aramaya baþlamýþlardýr. Korkudan öleceðim, bacaklarým titriyor.

Arabayla gidemem, çingeneler arabayý tanýr ve beni linç eder, ama yüzümü görmediler. Bir taksiye atlýyorum yolu tarif ediyorum.  Taksi arsanýn önüne geliyor, polis yok, ambulansa yok ama aradan da 15-20 dakika geçti, belki geldiler ve gittiler, çingeneler hala orada ,ayný kalabalýkta. Arsadan birkaç metre aþaðýda taksiden iniyorum, yokuþ yukarý arsaya yürüyorum. Karþý kaldýrýmda durup bakýyorum.

Sonra arsanýn kaldýrýmýna geçiyorum, arsanýn yola yakýn kýsmýnda yere oturmuþ 3 yaþlý çingene adam görüyorum. Baþýma gelecek her þeye razýyým ve hazýrým. Bir tanesine gidip biraz evvel bir küçük bir çocuða çarpmýþtým diyorum. Adam bana bakýyor, o benim torunumdu diyor, ben adama bakýyorum. Adam sen ona çarpmadýn, ben buradaydým gördüm , o arabanýn arkasýna asýlmaya çalýþtý  ve yere düþtü,  hiçbir þeyi yok diyor, inanmýyorum ben çarpma sesi duydum diyorum. Adam sana iyi olduðunu göstereyim diyor, kalkýyor, kalabalýktan 2-3 yaþýnda, sarý kývýrcýk saçlý, mavi gözlü, kirli suratlý bir kýz çocuðunu kucaklýyor bana gösteriyor, o çocuk bu çocuk bak iyi iþte diyor. Çocuk gitmek için debeleniyor, adam çocuðu býrakýp gelip oturuyor, yanýna çöküyorum, aðlama krizine giriyorum, aðlýyorum ve  sürekli adama teþekkür ediyorum. Adam elini omzuma koyuyor ve bekliyor, biraz sonra sakinleþince adama çocuða bir þey oldu diye çok korkmuþtum diyorum. Oda artýk korkma diyor.

 Yerde beraberce 3 adam ve ben çöplerin üzerinde oturuyoruz. Adam bana diyor ki çoðu insan çingenelere ne olduðuna önem vermez ama sen o çocuða ne olduðuna ne olduðunu merak etin ve geri geldin, o da gayet iyi, sen iyi bir insansýn, artýk aðlama diyor, bana teþekkür ediyor. O bana ben ona teþekkür edip duruyoruz.

 Adama bu kalabalýðýn sebebini soruyorum, adam bana düðün var diyor, bir çingene düðünü. Zar zor ayaða kalkýyorum  adama düðün sahiplerine  verilmek üzere bir miktar para veriyorum,  o an isteseler her þeyimi verebilirim zaten , gene bir taksiye binip yeðenimin yanýna gidiyorum. Beni merak etmiþ, olayý anlatýyorum, gidip arabamý alýyoruz. Hala þoktayým.

 Böyle bir þey yaþayýnca insanýn bir anda hayatýnýn nasýl deðiþebileceðini anlýyorum. Kaza yapmanýn ve korkunun nasýl bir þey olduðunu,  olay yerinden kaçmanýn mümkün olduðunu ama sonucunda hayatýn boyunca neler yaþayabileceðini biliyorum. Ben geri döndüm. Çok korktum ama döndüm.  Ne olursa olsun gerçek korku, eðer geri gitmeseydim o küçücük çocuða neler olduðunu bilmeden, çocuðu yaraladýðým veya öldürdüðüm düþüncesiyle  hayatým boyunca çekeceðim vicdan azabý  olacaktý. Bununla yaþamam mümkün deðildi. Ben þanslýydým , o küçük çocuða bir þey olmadý ama olabilirdi de. O anda orada duramamam,  gitmeye devam etmem anlýk ama ölümcül bir hataydý. Ve eðer þanslý olmasaydým bana verilecek hiçbir ceza bu hatamý düzeltmeye yetmeyecekti. Bir anlýk bir olay, kontrol edemediðiniz, tamamýyla sizin nasýl bir insan olduðunuza baðlý. Korkabilirsiniz ama vicdan muhasebesini çok hýzlý yapmalýsýnýz.