Kafamdaki sorunlarý bir kördüðüme benzetiyorum. Hani, annenden öðrenir de yazma kenarýna baþlarsýn, ancak ilk denemendir. Annen baþýndan ayrýldýktan sonra, anlattýðý gibi iþlemeye çalýþýrsýn ama yine de bir yerden bozulur ve kördüðüm oluþur. Çözmek istersin, hatta çözmeye çalýþtýkça daha da karmaþýk hale gelir. Sonra annen eline alýr ve sanki sihirli bir deðneði varmýþ gibi bütün ipi çözer. Daha sonra, deneye yanýla öðrenirsin iþlemeyi. Artýk ipler daha az karýþmaya baþlar; arada bir kördüðümler oluþsa bile annenin görmesine izin vermezsin, mükemmel yapýyormuþ gibi görünmek için. Ama içinde bir yerlerde, öðrenmeye yeni baþlayan o çocuk, "Keþke tekrar bir kördüðüm olsa da benim çözmeme gerek kalmasa, annem bir kez eline almasýyla bütün ipleri çözse," diye düþünür. Ýþte tam olarak bu.