Online Üye
Online Ziyaretçi
REENKARNASYON (RUH GÖÇÜ)
Az sonra anlatacaklarım yaşanmışlıktır, hiçbir şekilde kendi yorumumu katmadan aktaracağım.. Yorum tamamen size kalmış.
1984 yılında sonbahara doğru (sonbaharın hangi ayı bilinmiyor) Samsun'da doğdum. Aslen Trabzon Tonya’lıyım. Büyük babam (babamın babası) köyün imamı ve ağasıymış. Daha sonra bir şekilde Tonya'dan ayrılıp ailesiyle birlikte Samsun'a yerleşmiş. Fakat ne yazık ki dedem ben doğmadan önce vefat etmiş. Üstelik babamı da beş yaşında kaybettim. Yıllar sonra yetişince tanıştım amcalarım, halam ve çocukları ile.. Yani babamın ailesine tamamen uzak bir hayat.Burayı aklınızda tutun..
Hayatım boyunca karıncayı incitmez dedikleri cinsten bir gayretle yaşadım. O kadar ince hesaplar peşinde koşardım ki biri benim hakkımı yemesin veya kimsenin hakkına girmeyeyim diye. Kendi öz saygımı korumak için mücadele verdim. Ensesine vur lokmasını al türden değil , daha ziyade haksızlıklara susmayan gözü pek bir yaşamdı benimki. Sessiz insanların gürültülülerden daha tehlikeli olduğuna eminim bu arada. Hak ve adalet peşinde otuz yıl inceden inceye koştum. Hatta öyle ki lisede öğretmenlerim tarafından onur kolu seçilir ve onur ödülleri alırdım. Evinin anahtarını bana verip sınav kağıtlarını aldıran öğretmenim de olmuştur. Ki bakmadan getirirdim. Velakin şimdiki insanların keriz diyeceği yakın eski dönemlerdekilerin taktir edeceği biri gibi bir hayat yaşadım. Bu yolda maceralarım uzundur. Ne akla sığar ne akılsızlığa..
Yani oldu olası böyle kendine karşı dürüst suça iştirak etmemiş korkmadan yolsuzluğu kendince ifşa etmiş biri kendiyle gurur duyardı. Oysa ben oldum olası suçluluk duygusu ile mücadele ediyordum. Ödüm kopuyordu bir suça karışmaktan birine zarar vermekten.. Artık dayanılmaz hâle gelmişti içimdeki suçluluk duygusu ve bunu doktorla çözemeyeceğimi fark etmiştim. Bunu yapsam yapsam yine ben yapardım. Tabi kudreti ilahinin vereceği yardım ve izne dayanarak!
2020 bir Ramazan gecesindeyiz, İftarlar yapılmış sahura dört beş saat var. Uzanıyorum ve içime döndüm. Çünkü bunu çözmek zorundayım ve bunun için bir yıl kadar uğraştım. En sonunda tam konsantrasyon ile bilinç altına inmeyi başardım. Bedenim felç olmuş gibi kımıltısız yatıyor. Önce çocukluğa gittim. Ellerim açık ve dönüyorum evin çatısız üstü gibi bir alanda, oradan da ayrılıp anne karnına gittim. Oradayım ve hissediyorum. Muazzam bir duygu.. Daha sonra rugan ayakkabılar gördüm ve yukarıya doğru beyaz üniforması ile bir erkek pilot. Genç ve yakışıklı.. İnanılmazdı! Hem ben oyum hem gözlemleyen benim. Yani kendimin geçmişteki zamanına gidip şimdiki zamandan ona bakıyorum. TV ekranından izler gibi izliyorum bedenim hareketsiz yatıyor. Kıyafetlerden anlıyorum ki 60 , 70 lerdeyiz. Ve uçağımı görüyorum o hayatımda da dürüst bir insanım. Daha önce ikaz ettiğim bir arıza var, yaptılar zannediyorum ama ihmal edilip yapılmamış olduğunu görüyorum. O zamandaki ben bunu bilmiyor. Ve bunu gördüğüm zaman ağlamaya başladım, içten içe. Gözlerim kapalı yoğun yoğun yaşlar akıyor. İzlemeye devam ediyorum. Uçağım arızası yüzünden havada hata veriyor ve ne yapdıysam kurtaramıyorum. En son arkadaki yolculara bakıyorum gözüme kucağında bebeği olan bir kadın ilişiyor. Üzgün ve suçluluk duygusu içinde orada onlarca yolcumla birlikte ölüyorum. Şuan özet şekilde anlattım , zamanın 60,70ler olduğu ayrıntılarda da görünüyordu. (Bu kesinlikle bir rüya değil burayı doğru anlayalım)
Ve bunu yaşadığım esnada bütün dna’larımın kilitleri kırılmışçasına büyük bir enerji boşalması yaşadım. İçimde sanki süper nova patlaması oldu ve derinden şifalandım. Sanki bütün atalarım affedildi benimle beraber sanki gelecek nesili de bu duygudan kurtardım. Bedenimin verdiği tepki muazzam ötesi bir histi. Ve bir hafta boyunca aynı hazzı bütün hücrelerimde hissettim. Böylece o aslında hiç hak etmediğim ama hayatımı kör noktaya döndüren duygudan arındım kim bilir belki de arındırdım. Ertesi sabah şehir merkezinde yaşadığım halde güvercinlerin camlarımdan içeriye dolduğunu gördüm. Oysa yıllardır aynı evde yaşıyordum ve böyle bir şey daha önce hiç olmamıştı. Şahsen mantık ve realite seven biriyim, hayaller aleminden kaçan bir yapım var. Fakat ben bunu yaşadım ve derinden arındım. Sözlerim ,kitaplarım, şiirlerim teknik hatalarına bakılmaksızın okunmalı incelenmeli çünkü farkında olarak veya olmayarak hep doğruyu söylüyorum veya söylettiriliyorum! Zira hayatım boyunca hiç yanılmadım , ne söylüyorsam hep doğruydu. Bazen, korkutsa bile..
Şimdi, dedemi hiç tanımıyorken ve hiçbir dini eğitim almamışken ayrıca da sol görüşlü bir ortamda büyümüşken nereden biliyorum ben bu kadar ilahi bilgiyi !! Neden bu kadar yaşlı ve bilge bir ruhum var! Demek istediğim muhtemelen genlerimiz nesilden nesile sadece maddi özellik olarak değil herşeyiyle aktarım yapıyor. Ve insan dünyaya defalarca gelip gidiyor.. Ama reenkarnasyon ama ruh göçü ama başka bir olay.. İnsan dünyaya bir kez gelmiyor buna emin oldum. Ve genler çok önemli çünkü siz aslında sadece siz değilsiniz hepiniz biriniz biriniz hepinizsiniz!!
Canan SERGÜL 🐛
Dipnot: Şunu belirtmek isterim; ne yazarlığımdan ,bir üniversiteden kişisel gelişim eğitimi ve onayı aldığım halde ne kişisel gelişim işinden tek kuruş kazanmıyorum. Sözlerimi duruşumu bazı kesim kirli kalpleriyle (ticari veya kibirli diye aslen kıskançlıktan) iftira ile leke sürmeye çalıştı ve çalışacaktır da..Bunun bir önemi yok sonuçta ilahi adalet yerini bulacaktır, sadece size değer veriyorum edebiyat evi sakinleri o yüzden açıklama gereği duydum. Bu arada yaşadığım olaydan birkaç yıl sonra izlediğim yukarıdaki flimde kısmen yaşadığımı buldum, izlemenizi tavsiye ederim..Sevgilerimle
Yazarın
Önceki Yazısı