Birkaç gün önce mevsim normallerinin üzerinde seyreden sýcaklýklarýn içimde verdiði mutlulukla tüm hazýrlýklarýmý tamamlayýp evimin balkonunda keyifli bir kahve içmeye karar vermiþtim. Köþeme oturmuþ kahvemi elime alýp keyifle yudumlamaya baþladýðýmda gözüm annesini çekiþtiren afacan ama bir o kadar da tatlý yürüdükçe yanaklarý sallanan ufak bir erkek çocuðuna ve serzeniþine takýldý. Annesi onun elinden tutmaya çalýþýyor o da annesine isyan ediyordu. ''Anne ben dýþarýda oynamak istiyorum evde çok sýkýldým'' cümlesini duyunca kendi çocukluðum gençliðim sokaktan eve gelmediðim o yýllara gittim 90 'lý yýllara yani…

O yýllara çocukluðu denk gelmiþ ortalama bir erkek çocuðu olarak kahvaltýdan hemen sonra baþlayan ve havanýn kararmasýna dek süren bitmeyen aktivitelerim geldi aklýma. Top peþinde koþmak zaten tüm zamanlarda var olan bir eðlenceydi ancak kaykay paten bisiklete binmek gibi bitmek tükenmek bilmeyen aktivitelerin olduðu uzun günler. Yapacak hiçbir þey bulamasak mahalledeki sinek arabasýnýn peþine takýldýðýmýz o güzel günler.

Þanslý çocuklardýk hani mahallede hangi kapýyý çalsak karnýmýzý doyurabilecek annelerimiz teyzelerimiz vardý. Zaten bir gözümüz dýþarýda olduðu için açlýktan ölmeyecek kadar yesek olurdu oluyordu da. Her ne kadar o yýllarda hemen hemen herkesin evinde olan kapýsý çok fazla açýlmayan buz gibi ama þýk misafir odasýnda aðýrlanacak kadar aðýr misafirler olmasak da kýymetli misafirlerdik karnýmýz doymadan asla o evden gönderilmezdik.

Komþuluklar bu kadar güzelken mahalleler güzel deðil miydi yani? Elbette çok güzeldi. Hem o zamanlar her mahallede þimdiki gibi Mobese kameralarý da yoktu bu iþi bizim karnýmýzý doyuran o can annelerimiz teyzelerimiz üstlenirdi. Mahalleye kim gelmiþ? kim gitmiþ? Tüm bu sorularýn cevaplarý o teyzelerimizdeydi. Üstelik kameralara takýlan hatýrý sayýlýr görüntüler takýlýp dedikodular olduðu zamanlar tüm mahalle olarak Var’a gidilir geliþmeler orada tartýþýlýr ve '' aman evladým bize ne herkesin günahý boynuna'' cümlesiyle yapýlan dedikodularýn günahlarý sýfýrlanmaya gayret edilirdi.

O zamanlar biraz daha masumdu sanki insanlar. Hemen hemen herkes '' el âlem ne der? ''düþüncesiyle hareket ettiði için ve toplumsal baský ve normlar insan üzerinde belirleyici bir etkisi olduðu için etik deðerlere sýký sýkýya sarýlýrlardý, bu deðerlere daha çok baðlýydý insanlar. Çok baðlayýcý hükümler ve cümleler vardý mesela. Birisinden hoþlandýðýnýz zaman karþý taraf '' benim sevdiðim var '' cümlesini söylediði an var olan hoþlantýyý tek celsede bitirirdi.

90'lý yýllar evrensel olarak teknolojiye giriþ ünitesinin ilk dersi gibiydi. Yýllar boyunca dünyayý etkisi altýna alacak Süper Mario, Sonic, Street Fighter gibi oyunlar çýkmýþ ve gençler için atari salonlarý para biriktirip iyi vakit geçirebilmek adýna gidilmesi gereken yerlerden birisi olmuþtu. Cep telefonlarý bilgisayar oyunlarýyla birlikte teknoloji geliþiyor olsa da teknolojinin yayýldýðý ancak geleneksel deðerlerin daha güçlü olduðu zamanlardý.

O zamanlar yediðimiz yemeklerin fotoðrafý deðil direkt kendisi paylaþýlýrdý üstelik sanal ortamda deðil gerçekten paylaþýlýrdý. Konser biletleri paylaþýlýrdý. Zaten sanat alanýna baktýðýmýz zaman da Tarkan Sezen Aksu Barýþ Manço gibi isimler pop müziðine damgasýný vurmuþ ve bu donem birçok baþarýlý sanatçýnýn çýkýþýna þahit olmuþtu. Kulaðýmýzda walkman varken kendimizi inanýlmaz havalý hissettiðimiz dönemlerdi. Üstelik þarkýlar da þimdiki gibi ayný ritmin üzerine yazýlmýþ küçük bir dörtlükten ibaret deðildi ve yasaklý madde isimleri de þarkýlarda geçmiyordu yabancý dillerden devþirilen uydurma kelimelerle dolu ne söyleyenin ne dinleyicisinin anlamlandýramadýðý sýð þarkýlar yerine o zamanki ustalar ''unutmamalý o güzel günleri'' diyordu '' haydi gel benimle ol oturup yýldýzlardan bakalým dünyadaki neslimize '' diyordu…

O zamanlarda þimdiki gibi deðildi cep telefonu herkeste yoktu mesela kocaman telefonlarýn kýlýflarý ön tarafa getirilip havalý kiþiliðimiz daha da perçinlenirdi. Yýlan o dönem en popüler cep telefonu oyunu olduðu için yýlan dediðiniz zaman sevimli bir hayvan belirir ve o jenerasyona ait olan insanlarýn yüzlerinde hasret dolu bir gülümseme oluþur dikkat ederseniz. Dokunmatik telefonlar yoktu mesela. Zaten dokunmatik telefon kullanmayý öðrendikten sonra insanlarýn yüreðine dokunabilmeyi unuttuðumuz için o zamanlar insanlar birbirilerinin yüreklerine dokunabiliyordu. Herkeste cep telefonu yoktu ama arkadaþlar dostlar birbirilerini eliyle koymuþ gibi bulabiliyordu. Maalesef ki þu an durum öyle deðil. Çocuklar ve yaþlýlar da dahil olmak üzere herkesin cebinde telefonu var dahasý interneti iletiþim uygulama programlarý var ama bir bakýyorsunuz ki '' aradýðýnýz kiþiye þu an ulaþýlamýyor''

O zamanlar okula giden çocuklardýk. Tahtamýz akýllý deðildi ve karaydý ama iyice ezdikten sonra yutulduðunda ateþi çýkardýðý rivayet edilen ateþlenip hasta olunca doktordan rapor alýp okulu birkaç gün kýrabilmeyi vadeden tebeþirlerin tozu bembeyazdý. Öðretmenimiz bizim için asla ve sadece bir öðretmen deðildi. Anneydi ablaydý hatta adýný koyamadýðýmýz bir aþktý. Býrakýn þimdilerdeki gibi þiddet eðilimine geçilmesini evladýmýza baðýrýldý diye çocuðumuzu okuldan almayý tehdit malzemesi olarak kullanabilmeyi veli toplantýsý olduðunda ''Öðretmenim eti senin kemiði benim'' cümlesiyle öðretmenimize emanet edilen çocuklardýk biz. Cuma günleri Ýstiklal Marþýmýzý hep bir aðýzdan coþkuyla söyledikten sonra koþarak evlerine daðýlan ve akþam olsun da ''süper baba’ ‘dizisi baþlasýn diye sabýrsýzlanan nesildik. Sabahlarý erkenden kalkýp çizgi film kuþaðýný kaçýrmamak için uyumadan önce dua eden nesildik. Pazar akþamlarý banyomuzu yaptýktan sonra sobanýn yanýnda kurulanýrken salondan yüksek ihtimalle her evden ''Bizimkiler '' dizisin sesleri gelirdi.

Baktýðýmýz zaman 90'lý yýllar spor alanýnýn da altýn çaðýydý bana kalýrsa. Bahis furyasý henüz futbolun baþýna bela edilmemiþti ve maçlar son derece kýran kýrana geçiyordu. Zaten o zaman maçlar tribün arkadaþlýklarý deplasman kültürü insanlar arasýndaki sosyalleþme ve deþarj olma açýsýndan inanýlmaz önemli bir yer tutuyordu. Hemen hemen her takýmda yýldýz futbolcular vardý. Efsane Milan kadrosunu þu an bile birçok futbolsever ezbere sayabilir. Sanýrým o yýllarda cömertçe harcadý futbol dünyasý tüm yýldýzlarý. Türk futbolu için de altýn bir dönem oluþturmuþtu o zamanlarda atýlan temeller. Yenildik ama ezilmedik dediðimiz zamanlardan, þeref golümüzü attýk dediðimiz zamanlardan futbola hükmeden bir jenerasyonun doðuþu da 90'lý yýllarda olmuþtu. O güzel yýllarýn finalini yapmak istercesine 2000 yýlýnda Galatasaray'ýmýz o ana kadar hatta þu ana kadar yapýlamamýþ bir baþarýya imza atýp Fatih Terim önderliðinde ülkemize ilk ve tek UEFA kupasýný ve ayný yýl UEFA Süper Kupasý'ný getirerek göðsümüzü kabartmýþtý.

O yýllarý anmak olur da sevdiðimize sevgimizi armaðan ettiðimiz radyo programlarýndan istek þarkýyý ona dinletebilmek için kendimizi ve sevdiðimizi radyonun baþýnda aðaç ettiðimizi nasýl unuturum. Radyo o zamanlar televizyon kadar popülerdi. Yine o yýllarda kendi radyomuzu da oluþturabiliyorduk. Kaset doldurma olayý vardý, hani sevdiðimiz þarkýlarý yazardýk kasetçiye giderdik kasetçi abimiz de o þarkýlarý doldururdu. Þimdiki neslin bilmediði bir þeyi ta o zamanlarda öðrenmiþtik biz kasetle kalemin iliþkisini …

Eskiler mi güzeldi? Eskiden mi güzeldik? Bu sorunun cevabý dolanýyor þimdi beynimin koridorlarýnda. Aþka sevgiye dair kurulan hayaller, insanlarýn masumiyetleri, aþka olan inançlarý ve toplumsal kurallara riayet etmek. Ýþte gerçekten çok güzeldik o yýllarda. Sevgimiz güzeldi saygýmýz güzeldi. Sazýmýz güzeldi sözümüz güzeldi. Belki kýzlarýmýzýn whatsapp gruplarý yoktu ama sýnýfta çöpün baþýna toplanýp kurþun kalemlerini açmaya giden kýzlarýmýz haber akýþýný muhteþem bir þekilde saðlayabiliyordu…

Belki sosyal medya platformlarýmýz yoktu ama kocaman kocaman fotoðraf albümlerimiz vardý. Belki þimdiki gibi þarký söyleyebildiðimiz karaoke yapabildiðimiz platformlarda yoktu ancak saç fýrçamýzla þarkýlarýmýzý söylediðimiz ve kendimizi pop star olarak gördüðümüz hayal gücümüz ve neþemiz vardý.

Ne yazýk ki çok þey kaybettik o zamandan bu zamana dek. Saygýmýzý yitirdik güvenimizi iliþkilerimizi yitirdik. Her sabah daha kötü haberlerle uyanýr olduk. Sokaðýmýzdaki tatlý küçük çocuklarý kucaklayýp sevmeye korkar olduk.

Aþk olsun sana çocuk! Þu güzel havada bir kahve içecektim neleri düþündürdün bana ne kadar eskilere götürdün beni. Dünya dinamik bir süreç hayat hýzla akýp gidiyor. Dünya deðiþiyor teknoloji geliþiyor biz de deðiþmeliyiz biz de geliþmeliyiz tabii ki ama ben þimdi nasýl anlatayým ki sana o zamanlar çok güzeldik ve sen o zamanlarýn sonunda geldin dünyaya. Nasýl anlatabilirim ki insani deðerlerde, komþuluk iliþkilerinde, sanatta, sporda bir otuz dört yýl geriye gidebilsek elli yýl ileriye gidebiliriz diye … Bunu sana nasýl anlatayým çocuk!