Okul çýkýþýnda çarþýda geziyordum.

Yolda yaþlý bir bayanla karþýlaþtým.Yoluma devam edecektim ama bir anda geri dönüp duraksadým.

“Affedersiniz,” dedim usulca yaklaþarak. “Size bir þey sorabilir miyim?”

“Tabii,” dedi.

“Siz Pendik Lisesi’nde matematik öðretmeni miydiniz?” 

“Evet,” dedi.

Hemen kendimi tanýttým. Öðrenciliðimden beri ilk defa karþýlaþmýþtým. Açýkçasý bu öðretmenimi de çok merak ediyordum..Diðer öðretmenlerimle bir þekilde yolum kesiþmiþti fakat bu öðretmenimden en ufak bir haber alamamýþtým..

“Ben de öðretmenlik yapýyorum hocam,” dedim.

Gözlerindeki mutluluðu tarif etmek mümkün deðildi. Gururla bakýyordu bana.

“Öðretmenler Gününüz kutlu olsun hocam,” dedim sonra..

O anda bir lokantaya götürüp yemek ýsmarlamayý ve bir buket çiçek alýp vermeyi düþündüm ama yanýnda eþi olduðu için vazgeçtim.

“Neler yapýyorsunuz, nasýlsýnýz hocam?” diye sorunca

“15 yýl oldu emekli olalý. Yýllar ne çabuk geçmiþ,” dedi.

Biraz sohbet ettikten sonra ellerinden öptüm ve boynuna sarýldým.

“Hakkýnýzý helal edin, emeðiniz çok üstümde hocam,” dedim.

Vedalaþtýk ve ayrýldýk.

Geçen sene ayný tabloyu bana bir öðrencim yaþatmýþtý. Çarþýda dolaþýrken, hem de ayný yerin karþý caddesinde!

“Hocam! Hocam!” diye seslenerek yaklaþtý, ellerime sarýldý, öptü alnýna koydu. Aslýnda hiç âdetim de deðildir el öptürmek..Tutunca ellerimi “eh hadi öp bakalým“ dedim gülümseyerek..Marmara Üniversitesi Eðitim Fakültesi Özel Eðitim Öðretmenliði bölümüne yerleþtiðini söyledi. Ýlk 5000’e girmiþti. Akademisyen olmak istediðini her fýrsatta dile getirirdi. Okul ikincimizdi.

Yine baþka bir mezun öðrencim, okula ziyarete gelmiþti koridorda beni görünce koþarak yanýma geldi. Ayný çeviklikle o da ellerime sarýldý ve öptü..Sesimi çýkaramadým..

“Neler yapýyorsun ?” diye sordum.

“Edebiyat öðretmenliðinde okuyorum, hocam,” dedi..Çok sevindim tabi..Zaten edebiyat kültür ve sanat etkinliklerinde okulumuzu temsil eden bir öðrencimizdi..Çok da akýllý bir çocuktu.Hep en ön sýrada oturur, dersleri can kulaðýyla dinlerdi..

Bu öðretmenler gününde ise 10 yýl önce dersine girdiðim bir öðrencim “Öðretmenler Gününüz kutlu olsun,” diye mesaj attý.Hal hatýr muhabbetinden sonra ona da 

“Neler yapýyorsun?” diye sorduðumda

“Ýmam hatip lisesinde meslek derslerine giriyorum, hocam,” dedi.

“Çok þükür atanýp geldiniz Muþ’a. Sizin gibi hocalarýmýz oldu; en güzel örneklerimizsiniz”diye yazýnca çok duygulandýðýmý itiraf etmeliyim..

Geçenlerde yine Marmara Üniversitesinde okuyan bir öðrencim okula ziyaretimize geldi ve dedi ki:

“Hocam, üniversitede kalmak istiyorum ve derste iþlediðiniz bir konudan etkilendiðim için doktoramý o alanda yapmaya karar verdim. Çalýþmalarýma da baþladým.”Þaþkýnlýðýmý gizleyemedim ve büyük bir sevinçle baktým gözlerinin içine..Pandemi döneminde uzaktan üç ya da beþ öðrenciyle yaptýðýmýz derslerin semeresi ne kadar da güzel olmuþ dedim içimden..Halbuki o dönemler o kadar yoruluyorduk o kadar yýpranýyorduk ki gerçekten anlatmak mümkün deðil..Günde sekiz saat ders yaptýðýmýz oluyordu..Telefonlar saatlerce elimizden düþmüyordu..Yoðun bir þekilde radyosyana maruz kalýyor zaman zaman da baþ aðrýlarý çekiyorduk..Üstelik öðrencilerin bizi dinleyip dinlemediðini anlamadan sanki duvara anlatýyormuþçasýna geçen nice nice dersler vardý geçmiþin tozlu sayfalarýnda kalan..Demek ki bize göre öyleymiþ, perde arkasýnda ne güzel süprizler hazýrlamýþ Rabbim diye düþündüm.Okul birincimiz olan öðrencimden bunlarý duymak da ayrý bir onurdu benim için..

Öðretmenimi gördüðümde, öðrencilerimin bana yaþattýklarý gururu ve mutluluðu ona da yaþatmak düþüncesiyle ellerinden öptüm ve saygýyla alnýma koydum.

Hiç unutmam, ben de edebiyat öðretmenimin bir dersinden etkilenerek öðretmen olmaya karar vermiþtim.

Mutluluðum tarifsiz. Rabbime ne kadar þükretsem az.. Dilerim Rabbimden, böyle güzellikler hiç bitmesin..

Anladým ki, öðretmenlik bir tohum ekme sanatý ve gün geliyor, Allah’ýn izniyle o tohumlar fidana, fidanlar da aðaca dönüþüyor..Ve bir bakýyorsunuz ki ormanlýk bir yolda yürüyorsunuz..Muhteþem bir duygu..

Bu arada öðrencilerimiz bize hayranlýkla bakýyor, hüsnü zan ediyor, bizi örnek alýyor,ellerimizden öpüyorlar ama bizim onlara nasýl baktýðýmýzý bilmiyorlar!.. Þu fâni dünyanýn nimetleri onlar..Hem de en güzel nimetleri..Kendi çocuklarýmdan farklý görmediðim..Bir baþlasam, ne diller dökerim onlara, hiç bilmiyorlar!..Onlar benim cennet bahçemin mis kokulu çiçekleri..Onlar bu dünyada baþýma gelen en güzel þeyler..

Dünyaya bir kere daha gelecek olsaydým, yine öðretmenlik mesleðini seçerdim..Ýyi ki diyorum..Ýyi ki..Rabbim, bu mesleðin hakkýný verenlerden olmayý nasip etsin bana ve tüm öðretmen arkadaþlarýma..

Bir kere daha tüm meslektaþlarýmý saygý ve sevgiyle selamlýyor, büyüklerimin ellerinden öpüyor,verilen tüm emeklerin cennete dayanan merdiven olmasýný diliyorum..

Selva Durmaz Emir