Çok hýzlý oynatma filmi. Anlam yok oluyor yoksa. Macera birkaç saniyede bitince, arada geçen tüm sahneler de sadece bir yol olarak varlýk bulabiliyor: Sona ulaþtýran... Yani ölüme...

Tamam, teþekkür ederim... Herkese böyle bir ayrýcalýk tanýmazsýn sen. Gelme vaktinden çok önce beni ziyaret edip, yerimden kalkmamý önleyen bu boþvermiþlik zýrhýndan sýyrýlmam için bir parça da olsa hareket getirmek istedin ruhuma. Oysa seni tanýmadan önce neler duymuþtum hakkýnda. ‘Azrail’ kelimesi, bu yeryüzündeki en büyük kötülüklerin ve belalarýn simgesiydi benim için. Sadece gerçek anlamýyla deðil tüm anlamlarýyla da kapsýyordu ölümü.

Ruhsal yönden çýrpýnan insanlarýn da azrailleri olmaz mýydý hep? Onlarýn yaþamýný bir ölünün kýpýrtýsýzlýðýna mahkum eden... Kalplerini dilsizleþtiren.... Sadece kan pompalayan organlara döndüren onlarý, içlerinde zerre kadar his kýrýntýsý olmayan...

Ýþte sen bu sabah penceremden süzülüp de yataðýmýn köþesine yerleþmeden önce, böyle karanlýk þeylerle sarmaþ dolaþ duruyordu zihnimdeki resmin. Þimdi böyle karþýmda gülümseyen ve beni hayata çaðýran bu zarif adam siluetiyle en küçük bir baðý olmayan... Tamam, kapýyorum çenemi ve bana göstermekte çok hevesli göründüðün o filmi yeni baþtan seyretmeye býrakýyorum kendimi. Evet, þikayetimi göz önüne almýþsýn. Þimdi daha uygun bir hýzda ilerliyor sahneler. Anlamlarýný kaybetmeden bir bütüne varýyorlar.

Bir dakika filmi durdur lütfen! Ne yani? Ben iki sene sonra gerçekten orada mý olacaðým? Bu çocuk da nerden çýktý? Benim olduðunu söylemeyeceksin herhalde. Aman Allah'ým! Ben ve anne olmak... Yoksa sana iliþkin olarak öðrendiðim yeni özelliklerden biri de þakacý bir mizaca sahip oluþun mu? Umarým öyledir. Yoksa þu an yerinden sökülecekmiþ gibi þiddetle çarpan kalbim fýrlayýp gidecek göðsümden. O zaman da film yarýda kalacak.

Niye ileriye sardýn ki filmi þimdi? 10 sene sonraya ýþýnlandým aniden. Bu güzel kýz az önceki ufaklýk demeyeceksin herhalde. Yanýndaki bana benzeyen þu sevimli kadýn da... Ýnanamýyorum. Gerekten ben'im. Sað yanaðýmdaki benden tanýdým kendimi.  Anne olmaktan hiç de þikayetçi görünmüyorum. Kýzýmla benim arkamdaki, çerçeveden gülümseyen o adamsa... Dur, sakýn söyleme. Ben söylemeliyim bunu kendime. En karanlýk köþelerime duyurabilecek kadar güçlü bir sesle...: O benim sevdiðim adam... Kocam ve kýzýmýn babasý... Gözlerindeki mavilik çerçeveden taþacak sanki... Öyle engin, öyle hýrçýn... Beni bu yataktan çekip alacak, yaþanmayan tek bir an býraktýrmayacak kadar hayata çaðýran...

Azrail, lütfen gitme hemen. Teþekkür etmeme izin ver hiç deðilse, gitmeden önce. Bana ölüm yerine hayatý getirdiðin için... Bir dahaki geliþinde görüþürüz. Gerçekten yaþanmýþ bir hayatýn finalini yaparýz bu sefer seninle.