Tombul bir son bahar,
Cebinden çýkarýp uzun ve dipsiz kýþý,
"artýk bu, senin" dediðinde;
Yaza hamile baharýn,
Kötü bir þakasý sandým bunu,

Meþe odunuyla yanmak için sobam,
Uzun gecelerde anlatýlmak için masallar;
Hazýr dururlarmýþ meðer,

Asasýný hangi yöne doðru fýrlatýrsa,
O yöne doðru yürüyen derviþler,
Konuðu olacakmýþ meðer metruk hanemin,

Kese kaðýtlarýnda sabun köpükleri biriktirmiþim meðer,
Ýlk yaðmurla eriyip gittiler,

Paltosunu alýp gitti tombul son bahar;
Uzun ve dipsiz bu kara kýþla ben,
Kala kaldým iþte;
Belki her þeyimle hazýrým bu üþütücüye ya,
Yüzüm;
Onu örtecek bir þeyler lazým;
Baþýmýn biriktirdiði tüm çoraplarýn örücüsüne söylesem;
Bir de kaþkol örer mi ki?...