h/iç-ten h/iç-e
durgundum
hayatın ötesinde bekliyordum sevinci
dalgındım
beklemelerin içinde buluyordum hayatı
cennetin arka kapılarından
bağıranların iniltilerinden
özgür esirlerden
"ben" kalıyordum yanıma
gençtim
on yediydim
henüz
küçücük çocukların
neden buz gibi sokaklarda
büyük adamlar gibi öldüğünü
hayatın neden bu kadar soğuk olduğunu
ve yağan karın
neden dünyayı beyazlaştıramadığını bilmiyordum
anlamıyordum
otobüslerin kavuşmayı
durakların sarılmayı
ve aşkın iki başınalığı yaşattığına inanarak
genç kalıyordum ve belki de geç kalıyordum
heyecanlarım ağlamalarımın yankısında ıslanıyordu
şehir saçlarıma dokunmayacak kadar yasaktı ve
annem habersizce her sabah umuduyla tarayacak kadar
rüzgarı emanet etmişti saçlarına
o zamanlar olgunlaşan başaklara ben vuslat diyordum
başkası başka başkaları hep başka
yıkık dökük hayallerle bakmayı öğretiyordu haber bültenleri
zamanın aynasından yarınlara
oysa gerçek olan
hayallerin bir gün mutlaka gerçek olacağıydı
şimdi gözlerinin buğusunda kan izleri taşıyan
sırtındaki leşlerden kamburlaşan bedenine yeni roller arayan bir yaşlıyım
sandalyesinde oturan ve diriliş gününe dek kalkmayacak olan
bir gençliğin varlığına şehidim
gölgem içinde ölümü
ölümler içinde sol köşemi anımsıyorum
caddeler kırık fay hatlarında beklediklerimi
kaldırımlar meçhul ovalarda gezinen
dolambaçlı bir otogar sarhoşunu besliyor
dağlardan yuvarlanıyor salıncaklarım
ve düşüp ömrüme bulaşıyor
Nûh tufanından kalma hatalarım
suskumun isyanına bulanıyor yıldızlar
ve annem
kanamaktan yorulan yanlarını düşürüyor yirminci yılıma
babamsa
gece nöbetlerinde tek
sabah uyanışlarında yalnız kalıyor çok başına
kurşun kokusunda kalıyor ruhum
rotası yeminli bir infilak kokuyor
müntehir yanlarımdaki yazgının
hangi şehir
hangi kent benim
ya da bilmem şimdi O sevgili kimin?
sevmiyorum doğrudur!
bu yürek hala sever
sevmek kısa sürdüyse unutmak uzun sürer
neresi burası bilmiyorum!
arkamda
sonra bulamayacaklarım yanımda
sonra yaşayacaklarım
ve önümde
kandırmadan kandıklarım var
baharımda Sûr’dan kalan son pişmanlıklar
sonbaharımda kuyudan kalma tenhalıklar saklı
bulutlar kalıyor içimde yağmurdan miras
oysa ağlamak adımın ardına tutunan bir yanımdı önceden
öldürdükçe ölen ellerimle
maviyi ve kentimi öldürmeden
mansurdan sıçrayan kanla kandığım
içimin sesi
rüyamın öfkesi
ve hayallerimin hidreti İstanbul'a birikiyorum
bekleyişlerimle
O’na ağlıyorum
ağlamanın kutsandığı gecelerde
İstanbul'da yaşadım yüzyıllar boyu
hiç dokunamadım, uzanamadım
aslında ben İstanbul'u
su perisi sanmıştım...
sabahın öpülmemiş alnında
gecenin tutulmamış ellerini buluyorum
yasaklanıyorum dupduru sulara bulanık gözlerle bakmaya
denize bakmayı bilmeyenler bir gün mutlaka boğulurlar
öyleyse ben boğuluyorum
çocuklar
sütlerini siyaha bulayanları
anneler
öldürülen kadınlıklarını
ve erkekler
emanet yaşamlarına katil olanları bilmeden yaşıyorlar
her diyarda kayalaşan yürekler ve her yürekte
uçmayı bilmeyen kırlangıçlar barınıyor
oysa taş her yerde kutsal değildir
ve her kadın her yerde sapan yürekli erkekler doğurmayı bilmez
kapıları yüzüme kapadığımda
bana âyâları ayrılıktan usanmış ve firakını kaybetmiş
elleri kalıyor aşkın
buz mavisi bir serüvenin itidalini yaşıyorum
yapacak hiçbir şeyim kalmadı
öyleyse ölüyorum
ellerimde kalın geç kalışlar
ayakucumda ince yollar
ve içimde senzede infazlarla infilak eden inşiharlar
asılıyorum "sen" ağacında
sonra son acıma
ve çırpınıyorum
bu dünyanın ortasında kendimsiz kalışıma
/
bir zamanlar benim oldun
ömür fidanımı yoldun
yeni bir sevgili buldun
gözün aydın sevin gayrı
/
demir-ci
