Dönüş vaktiydi, maden işçilerinin;

Kambur sırtlı dağlarda,

Elmaslar arayan.

Feryatlarıyla isli gözbebeklerin,

Çıkılırdı umudun yollarına;

Bilinmezliğine sonraki günlerin,

Paris’in banliyölerinde…

Kesilirken soluğu fabrika bacalarının,

Bitap düşerdi işçiler,

Umudun kırıntılarını taşıyan.

Çalarken kuzguni şapelden,

Pesimist çanlar; yürürdü

Sevginin şarkılarıyla işçiler,

Müşfik kollarına evlerinin.

Paris’in banliyölerinde…

Aydınlatırken Eyfel’den ışıklar,

Fildişi şatolarını şehrin;

Uğramazdı parlak ganimetler,

Sıkkın sokaklarına işçilerin.

Gülücükleri şatafatın rengi

Sevgililer,

Bezerdi ruhsuz geceyi,

Paris’in banliyölerinde…