Ýçimde Bir Þeylerin Yolunda Gitmeyeceðini Hissetmiþtim!

Bir sabah, güneþin ilk ýþýklarý penceremden içeri süzüldüðünde, içimde bir þeylerin yolunda gitmeyeceðini hissetmiþtim, aptala malum olur derler onun gibi bir þey diyelim. O gün, sýradan bir gün olmayý reddetmiþti benim için. Kahvaltýmý yaparken, ekmek kýzartýcýsýnýn tam da en kritik anýnda bozulmasý, günün habercisi gibiydi. Ekmek, bir anda havada süzülerek yere düþtü ve kahvaltý masamý bir savaþ alanýna çevirdi. Kendimi toparlayýp dýþarý çýktým. Hava güzel, kuþlar cývýldýyordu. “Bugün her þey yolunda gidecek!” diye düþündüm. Ama hayat, benim bu saf düþüncelerimi pek sevmezdi. Ýlk adýmýmý attýðým anda, komþum Ayþe Teyze, bahçesinde çiçek sularken su hortumunu bana doðrulttu. “Günaydýn, genç!” dedi, gözleri parlayarak. Hortumdan fýþkýran su, beni sýrýlsýklam yapmýþtý. “Günaydýn, Ayþe Teyze! Benim için özel bir duþ mu hazýrladýn?” dedim, gülerek.

Islak bir þekilde yola devam ettim. Bir kafeye oturup kahve sipariþi verdim. Sipariþim gelirken, garsonun elindeki tepsi birden kaydý ve kahveler masama uçtu. “Sýcak kahve mi, yoksa soðuk kahve mi istersiniz?” diye sordu garson, yüzünde bir gülümsemeyle. “Sanýrým ikisi de!” dedim, kahkahalarla. Kahvemi içmeye çalýþýrken, yan masada oturan bir adamýn kediye benzer bir tavýrla, telefonunu yere düþürüp, “Hayýr, hayýr! Bu bir felaket!” diye baðýrmasý dikkatimi çekti. “Ne oldu?” diye sordum. “Kedim, Instagram'da takipçi kaybediyor!” dedi, gözleri dolarak. O an, hayatýn ne kadar absürt olabileceðini bir kez daha anladým.

Kahvemi bitirip yürümeye devam ettim. Parkta bir grup insan, köpeklerini gezdiriyordu. Bir köpek, sahibiyle birlikte koþarken, aniden durup, bir çiçeði koklamaya baþladý. Sahibi, “Hayýr, Max! O çiçek senin deðil!” diye baðýrdý. Ama Max, çiçeði sanki hayatýnýn aþkýymýþ gibi koklamaya devam etti. “Aþk, bazen köpekler için bile zor!” dedim, içimden gülerek. O günün sonunda, eve dönerken bir þey fark ettim. Hayat, ne kadar karmaþýk olursa olsun, mizah her zaman yanýmýzdaydý. Belki de en büyük yaþadýðýmýz anlarý gülümseyerek karþýlamakta gizliydi. Evet, bazen iþler ters gidebilir, ama bu, gülmemizi engellemezdi. Eve dönerken, aklýmda bir düþünce belirdi: “Bugün baþýma gelenler, kesinlikle bir yazý konusu olmalý!” Hemen telefonumu çýkarýp not almaya baþladým. Ama o sýrada, yolda yürüyen bir adam, telefonuma dikkatlice bakarak “Beni çek, beni çek!” diye baðýrdý. “Siz de kimsiniz?” diye sordum þaþkýnlýkla. “Kendimi tanýmýyorum siz tanýtýyor musunuz diyerek sormak için!” dedi. “Ama henüz hiç tanýyaným yok!”

“Belki de bu yazýdan sonra sizi anlatýrsam tanýnýrsýnýz!” dedim. Adam, bu öneriyi ciddiye almýþ olacak ki, birden poz vermeye baþladý. “Yüzde yüz doðalým!” dedi, gülümseyerek. Elimdeki not defterine bakarak “Doðallýðýnýz tam olarak ne kadar?” diye sordum. “Bilmiyorum ama kesinlikle yapay deðilim!” diye yanýtladý. O an, gülmekten kendimi alamadým. Eve vardýðýmda, annem mutfakta bir þeyler yapýyordu. “Ne oldu, neden bu kadar ýslaksýn?” diye sordu. “Bir duþ aldým ama Ayþe Teyze’nin bahçesinden!” dedim. Annenin yüzündeki ifade, sanki bir komedi filminden fýrlamýþ gibiydi. “Bunu anlatýrken lütfen abartma, yoksa ben de Ayþe Teyze gibi bahçeye sulama hortumuyla çýkmak zorunda kalýrým!” dedi, gülerek. Akþam yemeði hazýrlýðý sýrasýnda, annem mutfakta bir þeyler yaparken, ben de ona yardým etmeye karar verdim. Ama bu, mutfak savaþýna dönüþmüþtü. Un torbasýný açarken, un bir anda etrafa fýþkýrdý ve her yer bembeyaz oldu. “Artýk mutfaða kar yaðdý!” dedim, kahkahalarla. Annem, “Sakýn dýþarý çýkýp kar toplama!” diye yanýtladý, gözleri parlayarak.

Devam edecek inþallah

Mehmet Aluç