Ýnsan yüreði týpký mevsimler gibidir. Kimi zaman güneþli, kimi zaman kasvetli ve kimi zaman da puslu olabilen insan yüreði, mevsimlerin bir örneðidir adeta… Sevinçliyken, ýþýltýlar saçan bir güneþi içinde barýndýran insan kalbi, hüzünlüyken en amansýz bir saðanak yaðýþýn ortasýnda bulur kendini. Ya da bazen derin bir dinginlik iklimine giren insan, yüreðini bu fasýlda bir kýþ uykusuna yatýrýr tam manasýyla.

 Her duygu ve her yürek iklimi çok farklý lezzetler sunar fakat insaný en derinden sarsan iklim, sonbaharla özdeþleþmiþ olan ‘hüzün’ iklimidir hiç þüphesiz. Hüzün, güzde güzide bir anlam kazanýr ve insana bitmek bilmeyen bir takat verir. Sonbaharda yapraklar vals edip yere düþerken, insan yüreði de tüm efkârýyla yere düþer. Fakat bu düþüþ, bir hezimet ve yok oluþ deðildir. Bilakis, nasýl ki aðaçlarýn eþsiz balosundan ayrýlýp dans ederek yerlere kanatlanan yapraklar, topraða bir renklilik ve ruh katýyorsa; öylece bir hüzün seremonisi yaþayan insan kalbi de bu sayede yeniden silkinip kanatlanmanýn huþusuna varmýþ olur.

 Saðanaklar topraðý bir sonraki bahara hazýrlarken; insanýn gözünden ve yüreðinden dökülen hüzün gözyaþlarý da onu yeni mevsimlere, iklimlere ve aþklara hazýrlar. Ýnsan böylece kendi özünün, doðasýnýn ve evreninin hikmetine varmýþ olur. Bir diðer yandan sonbahar, mevsimler konçertosunun yüreklere en çok dokunan enstrümanýný çalar. Tüm kaygýlardan ve ýstýraplardan azade bir melodi yayan sonbaharýn melankolik çalgýsý, insan ruhunun tutuþarak alev alev yanmasýna yol açar. Dehþetli ateþlerin sardýðý insan ruhu, sanýlanýn aksine en huzurlu ve serin anlarýný yaþar. Hüzün alevinde yandýkça yürek, yeniden tomurcuklanýr ve dirilir. Bu, alevlerin berrak bir suya; sonbaharýn ise taptaze bir ilkbahara dönüþmesi merasimidir. Doða, sayýsýz yapraðýn oluþturduðu ‘Sarý Coþku’ içerisinde arz-ý endam ederken, insan yüreði de sayýsýz duyguyla kuþatýlmanýn ‘gusto’suna varýr. Bulutlar çepeçevre sararken gökyüzünü, hüznünü güzle güzelleþtirmiþ insan, bu fasýlda ‘yüreðinin gökyüzünü’ ebedi bir duruluða kavuþturur. Böylece insan, havalar soðurken yüreðini bir volkana çevirebilmenin hayaller ötesi manasýna ulaþmýþ olur.

            Þairlerin, meczuplarýn ve meftunlarýn en sevdiði mevsimdir sonbahar. Þair ve tutkun yürekler, bütün bir yýl boyunca, týpký bir kölenin esaretten kurtulacaðý günü beklemesi gibi bekler güz mevsimini. Bu devrede ruhlar arýndýrýlýr, tutsak duygular salýnýr ve kalpteki hüzün pýnarýndan oluk oluk aþklar, dizeler ve sözcükler akýtýlýr. Doða bu mevsimde ölürken, þairler ise yüreklerindeki aþklarýný ve hüzünlerle bezeli umutlarýný diriltmenin mucizesiyle karþýlaþýrlar. Onlar dizelerini yazarken, diðer durgun ve þairane olmayan yüreklere de bir diriliþ yolu açarlar. Bu, uçsuz bucaksýz çöllerde esrarengiz ve mümbit bir vahayla karþýlaþmakla týpkýdýr.

            Denizler sonbaharda gittikçe hýrçýnlaþýrken ve dalgalar artýk kýyýlara sýðmazken, insan yüreði de kýpýrdamaya ve yürek bedene sýðmamaya baþlar. Ýþte bu tabloda, insan yüreðinin durulmasýnýn tek yolu, hüznüne layýk ve aþk dizelerine muhatap birini bulmasýdýr. Böylece insan yüreði artýk mevsimin efsununa kapýlmýþ ve ruhunu bu dünyadan göç ettirmiþ olur. Bu, hüzün ve melankoli aromalý kadehlerde içki içmekle eþdeðer mest olma hali, kiþinin, hayallerini ‘sarýlýðýn sonsuzluðuyla’ birleþtirmesi demektir. Sayýsýz yaprak sonbaharýn büyülü melodisiyle yerlerde ve göklerde vals ederken; insan da hayallerini ve duygularýný ‘Yürek Balosu’nda dans ettirmenin coþkunluðuna ulaþmýþ olur.