Deveran ediyordu dünya,

Ýki boynuzun arasýnda sallanan.

Buzlar dökülüyordu bulutlardan

Tepesine Fin ormanlarýnýn.

Kucaklanmýþtý aþýlmaz sislerle etraf,

Geyiklerin burnundan yükselen…

Geziyordum boz sýrtlarýnda geyiklerin;

Selamlýyordum Kaf Daðlarý’ndan,

Donmuþ gölleri,

Patýrtýlardan yorgun düþmüþ.

Önümde beyaz dehlizler,

Elf vadilerine çýkan;

Karþýlýyordu elmas tenler boynuzlarý,

Fazlaca konuksever…

Donmuþtu gözlerimin dünyasý,

Elf vadilerinin omuzlarýndan seçilen;

Yalnýz düþlerimdi donmak bilmeyen,

Ve þirin zambaklar,

Beyaz Ülke’nin umudu olan…