Titreyen ellerim, donuk ve yaşlı gözlerim, yaralı kalbim vardı benim. Monoton ve stres içinde geçinen bir ailem, 4 duvar arası kapısı penceresi açık bir evim vardı ama her boşluğuna zincirler vurulmuştu. Rapunzel'in evinde kaçabileceği ne vardı açık bir pencereden başka? Evi o kadar yüksekti ki kaçamıyordu. Atlasaydı, yaşayabilir miydi? Onu kurtaracak birini bekledi ve bulunca annesine ihanet etti. Çok farklıyız biliyor musunuz? Ben hiç bir zaman beni kurtaracak birisini beklemedim biliyor musun anne? Ben hiç bir zaman size ihanet etmek istemedim biliyor musun baba? Elimde bir şey yoktu, tırnaklarımla kazıdım duvarları. Belki bir gün dedim, başarırım. Ben o kulede hapsedilmiş tek kişi değildim. Sizde ordaydınız, sizde hapistiniz yüksek duvarların ardında. Neden bana yardım etmediniz? Birlikte kurtulamaz mıydık? Size kırgınım. Size gerçekten kırgınım. Oysa ki ben beraber kurtulmak istemiştim... 

Neden her fırsatta tırnaklarımı kestiniz mesela? Tek umudum onlardı. Belki bir gün, belki bir gün... der, çabalardım. Bana yardım etmek yerine neden bana engel olmayı seçtiniz? Size kırgınım, size gerçekten kırgınım...