Ne kadar kaçmak istesemde kaçamadýðým, ne kadar bitirmek istesemde bitiremediðim, ne kadar siktir olup gitmek istesemde gidemediðim biþey iþte. Peþimde nereye gitsem oraya giden kaçamadýðým bir þey. Bazen melek bazen canavar. Bazen pes edip benden kaçan ama bu sefer de benim kopamadýðým. Ne kadar bitirmek istesemde bitiremediðim sanki sonsuzluða giden bir þiir. Bazý mýsralarý o kadar acý ki, bitirmek için yalvarýyorum ama sonu gelmiyor. Bazý mýsralarý o kadar keyifli ki yazmalara doyamýyorum. Siktir olup gitmek istesemde gidemediðim bir þehir, Ýzmir misali. Belki de bir ev. Bu cümleleri evden yazsam da sokakta yazsam da en lüks villada da yazsam çöplükte gibi hissettiriyor o yokken. Bazen de onunla bir sokak köþesi cennet bahçesi oluveriyor. Ýçimde kýyametler kopuyor bazen yangýnýma su serpiyor bazen ateþime ateþ. Kalbimin en derinliklerine gömdüm onu bir mezarlýk misal. Bazen üzerinde ummadýk çiçekler açýyor bazen ne kadar sulasam da soluveriyor. Acaba diyorum, çiçekler çok sulandýðý için mi kurur yoksa tepesinde güneþ mi kavurur? Acaba diyorum yetmiyor muyum, fazla mýyým? Sürahiden bardaða katýlan su, fazla mý taþtý yoksa az da yetersiz mi kaldý? Sana susadým, sana susadým.. Soðuk su içini daha da yakar derler. Buz gibi içtim seni. Sanýrým ondan içimi yaktý da yaktý...