Ne güzel bir kış betimledim, değil mi? Gelin, şimdi gerçekleri konuşalım.

Öncelikle, bu sene kar çok geç yağdı ve bu da önümüzdeki yaz barajlarda suyun az olacağına işaret ediyor. Evet, kar geç yağdı. Mevsimler gecikiyor, bu da insanoğlunun doğaya yanlış hükmettiğinin kanıtlarından biri. Şimdi çevre sorunlarından, küresel ısınmadan, buzulların erimesinden konuşmayacağım. Daha güzel konulara değinmek maksadım.

Az önce betimlediğim kışta herkes mutlu; çocuklar, yetişkinler... Herkes birlikte olmanın tadını çıkarıyor. Biz olmak... Biz en son ne zaman "biz" olduk? Ne zaman birlikte mutlu olduk? Anımsayamadığımdan olsa gerek, çünkü anılarımda yok böyle bir şey.

Soğuk mermer suratlı insanlar, Sovyet grisine boyadıkları yüzlerini sadece sınırları çizmek için kullanıyor. Diyeceğim şu, efendim: "İnsanlar sadece birbirinin yüzüne emir verirken, kızarken veya hatalarını belirtirken bakıyor." Bu dediğimi inkâr eder misiniz? Sanmam. Hatta bana hak verirsiniz, derim.

Soğuk bir kış günü tasvir ettim ama hiç soğuktan titreyen birini, yemek arayan bir köpeği veya elektrik tellerinde donmuş bir kuşu anlatmadım. Ve siz de okurken bunları aramadınız. Çünkü hepimiz Polyanna olmaya başladık. Sadece güzeli görüyoruz, olumsuzluğu görmüyoruz, göz ardı ediyoruz. Bunu yaptıkça da "biz" duygusunu yaşayamayacağız, empati kuramayacağız. Hep yarım kalacağız, hep hayal kurmakla yetineceğiz. Şimdi sorarım size, soğuyan sadece hava mı?