Şiirde Maksadım kendimi anlatmak değildir,
iyi insan temasını işlemeye çalıştım
Yılları eskittim, ağlaya güle,
Zemberek misali kurdular beni.
Üç kağıt bilmedim yapmadım hile,
Kıymet bilen canlar sardılar beni.
Dedim ki iyi bak, kolla çevreni,
Ne Zalim, ne Şeytan ne de Evren'i
Arama suçluyu yakma devreni,
Onlar bunlar şunlar yordular beni.
Dünya bu diyerek almadan verdim,
Başkası uğruna kendimi gerdim,
Olmadı kimseyle çok büyük derdim,
Yay gibi çekerek gerdiler beni.
Diyorlar; çok candan, insan delisi,
Yıkılmaz gönlünün asla kalesi,
Kimisi çok sevdi yürek dolusu,
Kimisi hor görüp kırdılar beni.
Şapkayı önüme koyup düşündüm,
Doğruyu yanlışı sayıp düşündüm,
Bazen de ayağım kayıp düşündüm,
Düşerken çekip de vurdular beni.
Yoluma özenip peşimden gelip,
Haklısın diyerek yüzüme gülüp,
Yalandan gözümün yaşını silip,
Satır arasında yerdiler beni.
Dünyadan zevk alıp yaşasın diye,
Kalan ömrü gülüp yaşasın diye,
Yar'la kıymet bilip yaşasın diye,
Ruhumun eşiyle kardılar beni.
Anlattım sizlere "oy beni beni!"
Ağlayıp, gülmeler dünya düzeni,
Yok saymam, beklerim beni üzeni,
Belki de defterde dürdüler beni.
Kul Fikret mahlaslı, kaleme nazı,
Konuşurken suskun yazarken tazı,
Kalemi keskin de nerede sazı,
Ozan mıymış diye sordular beni?
Mehmet Fikret ÜNALAN (Kul Fikret)
25 Şubat 2025 Saat 21.25
Güzelçamlı/Kuşadası
