"Ben onlara çok minnettarım,"deyince çocuklarını veya karısını zannetmiştim.

"Onun yaptığını bana ne  çocuklarım ne de karım  yapıyor,"deyince,sorma ihtiyacı duydum:

"Kim?"

Başladı anlatmaya:"Allah,bunları  icat edenlerden razı olsun,oğlan,tıraş olurken şarıl şarıl su akıtıyor,hanım ise koridorun ya da mutfağın ışığını kapatmayı devamlı  unutuyor,her ay elektrik ve su faturam katlandıkça katlanıyordu,hepsini fotoselli midir motoselli  midir ondan taktırdım şimdi çok rahatım.Musluğa elimi uzatıyorum su akıyor abdestimi alıyorum,diğer yandan elimi uzatıyorum havlu kağıt çıkartıyor,kapılara yaklaştığımda kapılar açılıyor çok hoşuma gidiyor birader;dili ve kalbi olmayan bu araçlar  insan gibi bana hizmet ediyor."

Günümüz çağında ilişkilerimiz menfaate,sevgilerimiz ihanete,sevişmelerimiz eziyete ve görevlerimiz rollere dönüştü.Böylesine ilişkiler karmaşasında  samimi kalabilip huzuru yakalayabilir miyiz,açıkcası pek umutlu değilim.

Kocasının gözlerinden çok cebine bakan eş,fotoselli eş.

Karısının yüzüne bakmayıp sosyal medyada tanıdığı tanımadığı tüm kadınlara aşk sözleri yazanlara, fotoselli kocalar.

Bütün gün işten kaytarıp patronunu görünce işgüzar olanlar,fotoselli işçiler.

Çocuğunu evde pataklayıp konu komşu arasında anacıl davrananlar,fotoselli   ebeveynler.

Bayramdan bayrama anne-babasını ziyaret edip "çok  özlemişim"diyerek hasret giderenler,fotoselli evlatlar...