Beni unutanlar var,
Beni hatırlayanlar var,
Ama en çok unutmayı öğrendim,
İçimdeki kırıkları toplarken.
Bir zamanlar derin bir gölgeydim,
Şimdi ise yalnızca bir iz bırakan rüzgar.
İstanbul sokakları,
Ellerimden kayıp giden zaman gibi,
Kırık dökük,
Ve ben hep aynı yoldan geçerken,
Başka bir yüz arıyorum.
Ama her adımda kayboluyorum,
Bir adım daha, ve kayboluyorum.
Sözcükler susmuş,
Ama gözlerimde hâlâ bir çığlık var,
Ve içimde,
Bir yerlerde, hala senin adını anan bir kalp.
Sonsuzluğa inandım,
Ama seni bulamadım o sonsuzlukta.
Ne zaman kaybolan o eski şehri arasam,
Beni hep bir başka köşe bekler.
Zaman?
Zaman hep bir hüsran,
Bir yokuş yukarı tırmanırken,
Düştüm, ama yerden kalkmadım.
Çünkü kalkmak,
Tekrar düşmeyi kabul etmekti.
Ve ben düşerken,
Gözlerim hâlâ seninle doluyordu.
Bir gökyüzü vardı,
Renkleri solmuş,
Ama ben o gökyüzüne her gece bakarken,
Bir yıldız kayar mı diye umut ettim.
Ve her kaydığında bir dilek tuttum,
Ama en çok kaybolan ben oldum.
(
Yalnızlığın Kollarında başlıklı yazı
Hasan Uyar tarafından
25.03.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
