Mutlu Son
Yoruldum sana selâm vermekten.
Kaldır peçeni yüzünü görem.
Kendimle kavga edip yermekten,
Diyemedim! Adanaydı yörem.
Çokca zamandır, yüreğim yanar.
Ağladığımı nasıl söylerim.
Silik rüyaya, gözlerim kanar,
Sürüklenirken selde köylerim
Pervane diye, gökte dönerim.
Sen bilmesen de dostum demişim.
Yelde yanan mum gibi sönerim.
Sorarım ona, niye sevmişim.
Bitmeden rüya, uyandır beni.
Şiirde mutlu sona korkarım.
Uzaklar, yakın olurdu hani!
Gelmeni bekler, yola bakarım.
Gönlümde acı, içimde hasret.
Hiç bilinmeyen yere giderim.
Dediler; sakın üzülme, sabret.
Aslına uygun, başka verelim.
21.11.2008
Ahmet Çelik
Ceyhan
(
Mutlu Son başlıklı yazı
AhmetÇELİK tarafından
30.05.2010 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
