Online Üye
Online Ziyaretçi
BIRAK BENDE
KALSIN
Oturdum seni
düşündüm.
Bir cıgara
tutuşturdum dudaklarıma.
Gidişin değil de,
İçimden
gitmeyişin yakıyordu bağrımı.
Ben seni yazıyordum,
Şiir oluyordu
işte.
En çok gözlerin
uğruyordu şiirlerime.
Ayrılıyor,
kavuşuyor, kavgalaşıyorduk.
Çok şey
söyleyeceğim de,
Ezan sesleri
yankılanıyor şehrimde.
Yutkunuyor içime
susuyorum.
Dört elif miktarı
feryadımın adı,
Acının geride
bıraktıkları,
Bırak bende kalsın…
Cümlelerin
başlangıçları hep zordur,
Nereye gideceğini
kestiremezsin.
Onun için, aklım
başımda bir andayım,
Kendimi tarif
etmem gerekirse,
Güneşini
kaybetmiş ışık gibiyim,
İnsan gölgesini
bile unutuyormuş terk edildiğinde.
Unuttum,
Gölgemi de, beni
de.
Şimdi sensizlikle
yaşamaya mahkûmum.
Senin
susuşların,
Senin bıraktığın
acı,
Bırak bende
kalsın…
O mahmur
bakışlarına,
Çok şey
söyleyebilirdim.
Dalgalı
saçlarınla tırmanırdım hülyalara.
Nefesin uykumu
böler,
Gelişin
fırtınalar estirirdi yüreğimde.
Sözlerin alnımın
çizgilerine işlenir,
Ölürdüm be
ölürdüm sana!..
Gönüllüydüm gözlerinde,
Kefensizce gömülmeye.
Şimdi duyma,
Anlama,
Yaşanmış,
yaşanmamış ne varsa,
Bırak bende
kalsın…
Hep uzun
fısıltılarla bekledim sabahları,
Sesin, nefesin, selamın,
Kalbime işlenen
çiçek bahçeleriydi.
Özlem kokan
bağrımda tomurcuklaşırdı vuslatın.
Oysa ben,
Kalabalık bir
yalnızlık büyütürmüşüm içimde.
Hasıraltı ettiğim
korkularım varmış,
Sol yanım zonkluyormuş
durmadan,
Seni çıkar benden
dediğim bir andayım işte.
Aldırmadın
aldırma,
Nemi kaldı geriye,
Bırak bende
kalsın…
Hayatın bize
sunduğu anlamlar içinde,
Sığ denizlerde
yüzdükçe anlıyor insan,
Büyük denizlerin
güzelliğini.
Eski bir şarkının
yitik notaları gibiyim.
Melodisi canhıraş
bir çığlık.
Anlatamam,
Bırak bende
kalsın sevgili.
Hoşça kal demeyi
bile beceremezken,
Yıkılmış,
kırılmış, viran,
Bırak bende
kalsın bunca hezeyan.
Oysa
Bütün resimlerde
üstüm başım… Sennn…
Sen görme,
Duyma,
Bilme istersen…
En iyisi bu
aşktan geride ne varsa,
Bırak bende kalsın…
Âdem
Efiloğlu
01 Nisan
2025
Saat: 13.21