Ömrümce ayakta durmakta epeyce zorlandýðým oldu. Hatta çoðu zaman ayakta da duramadým, yere düþtüm. Ancak her defasýnda ayaða kalktým. Çünkü kalkmam gerekiyordu. Çünkü yaþamam gerekiyordu. Kolay bir yaþamým olduðunu söyleyemem. Kaderim bana hiçbir zaman kolay bir yol sunmadý. Ýþlerim hep zorluklarla ve mücadelelerle tamamlanabildi. Hala da iþlerimi zorluklarla ve mücadelelerle nihayete erdirebiliyorum. Þimdi böylesi bir yaþamýn bana kazandýrdýklarý hakkýnda nutuklar atacak da deðilim. Bir þey kazandýrdýðýný da açýkçasý düþünmüyorum. O zaman ne diye yazýyorum bu satýrlarý? Birilerine mesajlar verilmeyecekse, herhangi bir erdemi anlatmayacaksa neden yazar ki insan? Elbette bu sorunun cevabý benim için oldukça basit. Yazýyorum çünkü yazmam gerekiyor. Yazýyorum çünkü benim.

Ben olmak nasýl bir þeydir diye sorarsanýz pek de merak edilecek bir tarafým yok. Sýradan, ortalama bir insaným iþte yani herkes gibi, hepiniz gibi. Pek öyle övülesi meziyetlerim filan da yok. Çok zeki deðilim, çok kabiliyetli deðilim, çok inatçý deðilim, çok planlý deðilim esasýnda hiçbir þeyin çoðu deðilim. Hatta çoðu þeyde de oldukça azým. Ben sýradan bir insaným Hayatta bana ayrýlan sürede hayatta kalmaya çalýþýyorum o kadar. Aslýnda bana sorsalar bu dünyaya gelmek de istemezdim. En azýndan þu andaki ben olarak dünyaya gelmek istemezdim. Þimdilerde meþhur bir söz var “Coðrafya kaderdir.” diye. Yalnýzca coðrafya mý kaderdir? Ýnsanýn doðduðu ev, ailesi, bilcümle sülalesi ve en çok da babasý ve annesi kaderidir. Ben maalesef ki ebeveynleri yönünden þanssýz bir insaným. Bu satýrlarý okuyan çoðu insan mübalaða ettiðimi düþünecektir ve hatta bir adým daha öteye giderek benden daha kötü þartlarda yaþayan insanlarý örnek göstererek beni teselli etmeye çalýþacaklardýr. Ne kadar da ahmakça bir teselli biçimidir bu. Zira benden daha iyi durumda olanlar da var diye mutsuz mu olayým? Çok zavallý bir düþünce bu. Ben baþkasýný bilmem, baþkasýnýn ne yaþadýðýný da bilmem. Ayrýca baþkasýnýn yaþadýklarýnýn kendisine nasýl hissettirdiðini de bilmem. Ben kendimi bilirim. Ben kendi yaþadýklarýmý bilirim ve ben kendi yaþadýklarýmýn bana ne hissettirdiðini bilirim. Gerisi boþ laftýr benim için. Boþ laflarý dinlemekten de usandým artýk.  Elbette insan kýyas yapar, kýyas yapmadan bir denklem ortaya koymak mümkün deðildir. Ama kýyas yaparak da insan yaþadýðý kötülüklerin hissettirdiklerini unutamaz. Unutmasý da düþünülemez. Zira ben ömrümce itelendim, ötelendim, ötekileþtirildim.

En büyük talihsizliðim elbette ebeveynlerim yani anne ve babamdý. Bence herkes çocuk sahibi olmamalýdýr. Nasýl ki araç sürerken bile insanlardan ehliyet isteniyor çocuk sahibi olmak isteyen insanlardan da benzer bir ehliyet istenmelidir. Her isteyen özgürce çocuk sahibi olunca mutsuz çocuklar çýkýyor ortaya. Genç yaþta yalnýzca hormonlarýnýn etkisiyle ve aile baskýsýyla evlenen anne ve babam bir çocuk sahibi olmaya ne kadar hazýrdýlar? Zaten kendileri birer çocuk olan bu cahil çocuklara bir çocuðun sorumluluðunu vermek pek akýllýca bir iþ miydi? Babam beni pek sevmezdi ve sanýrým annem de beni hiç sevmedi. Ancak bu þekilde asýl sevmedikleri bizzat kendileriydi. Çünkü ben anne ve babamýn toplamýydým. Onlarýn genlerini taþýyordum, onlarýn kusurlu genlerini. Onlarýn bedenlerinden bir parça olarak dünyaya gelmiþtim. Ne yani iki kusurlu birleþip bir kusursuz mu dünyaya getireceklerdi? Böyle bir þey mümkün müydü? Ýki portakalý sýkarsanýz portakal suyu elde edersiniz, iki portakalý sýkýp da elma suyu çýkmasýný beklemek nereden bakýlýrsa bakýlsýn ahmaklýktýr, budalalýktýr. Ýþte bu ahmaklýðýn ve budalalýðýn içine doðmuþtum. Daha ne gibi bir þanssýzlýðým olabilirdi ki? Sanýrým erken konuþmuþtum. Çünkü ömrümün tamamý bir þanssýzlýktan ibaretti. Ben çocukken korkaktým, zayýftým, kýrýlgandým, çirkindim ve tüm ebeveynlerim bu kusurlarýmýn kendilerinden deðil bizzat benden kaynaklandýðýný düþünüyorlardý. Sevilmek istiyordum ama sevilmiyordum. Her zaman benim arsýz bir çocuk olmamdan korktular. Belki de kendilerinden korkuyorlardý. Korkaktým çünkü en küçük hatamda bile þiddet görüyordum. Zayýftým çünkü þiddetle çok muhatap olmuþtum ve iyi beslenemiyordum. Kýrýlgandým çünkü kendimi gerçekleþtirmeme imkân verilmiyordu hiçbir zaman. Çirkindim çünkü ebeveynlerim yoksul ve cahildiler. Yalnýzca zenginlerin çocuklarý þirin ve güzel olur yoksa bu gerçeði bilmiyor musunuz? Ben çok iyi biliyorum bu gerçeði.

Velhasýl-ý kelam olmayýnca olmuyor ve hatta ne yapsam olmuyor, olamýyor.