Gece yarýsý hastanesi, flüoresan ýþýklarýn solgun imparatorluðuydu. Ben ise bu çelik ve steril krallýðýn gedikli sakinlerinden biri… Serum askerleri kolumda nöbet tutarken, tomografi ve MR denen dev metal ejderhalar, sýrlarýmý yutmaya hazýrlanýyordu. Kalabalýk koridorlar acýyla buruþmuþ yüzler, telaþlý ayak sesleri  hepsi bir sis perdesi ardýndaydý adeta. Kalabalýðýn içinde yalnýz kalmak: Tercih mi, kaderin ironisi mi? diye düþündüm. Belki de ikisi birden: Bir nehir ki kaynaðýndan kopmuþ, okyanusa ulaþmayý unutmuþ…   MR ejderhasýnýn kapýsýnda, beyaz üniformalý bir muhafýz durdu: Üzerinizdeki eþyalarý yakýnýnýza teslim edin. Sessizlik çöktü. Dudaklarýmdan dökülen cümle, koridorda çýnlayan bir ok gibiydi: Yakýným yok. Size býrakabilir miyim? O an fark etmedim: Telefonumun tuþ kilidi açýk kalmýþ, sýrlarým dýþarý sýzmýþtý! Pazar sabahýnýn pembe þafaðý daha doðmamýþtý ki, telefonum titredi. Hayatýma yeni giren o nadide insanlar belki de kaderin geç vakte sakladýðý þövalyeler uykularýný parçalayýp aramýþlardý. Merak etme, önemli deðil! dedikçe, direniþleri büyüdü: "Sus, geliyoruz!" Bu emir deðil, bir sevgi manifestosuydu. Kantinde tek baþýma sonuç beklerken, Alýþkýn olmadýðým bir duygu kalbimi kemiriyordu: Yalnýzlýk zýrhým çatlýyordu. 15 dakika sonra, koridorun sonunda belirdiler. Yüzümde alaycý bir gülümseme, Hayatý umursamaz bir tavýr takýndým. Ama içimde fýrtýnalar kopuyordu! Gözlerindeki o korkulu merak, o titreyen sevgi ýþýltýsý… Ben ki kalbi ne kadar donmuþ olan ben buzlarýmýn eriyip hayat enerjime dönüþtüðünü hissettim. Sanki unuttuðum bir büyüyü yeniden keþfediyordum!  Kantinde çaylarýmýzý yudumlarken, beni âdeta gök gürültülü bir sevgiyle azarladýlar: Niye haber vermedin? Çayýmý yudum yudum içiyordum; her yudum, içimdeki duygu volkanýný patlatmaya yetecek güçteydi! O an anladým: 

Yalnýzlýk, bir zýrh deðil paslý bir prangaymýþ.  

Ýnsanlar, karanlýkta yanan ateþ böcekleri gibiydi: Nadir, kýymetli, ýsýtan…  O gün, hastanenin soðuk duvarlarý arasýnda koskoca bir evren keþfettim: Ýyi insanlar, kuyruklu yýldýzlar gibidir; ömürde bir görünürler ama izleri kalbinize kazýnýr. Ben o gün, galaksimin nadide kuyruklu yýldýzlarýnýn ýþýðýnda yýkandým.  Ve anladým ki: Yakýným yok diyen o hasta beden, aslýnda iþte yakýným! diye haykýran bir kalbe sahipmiþ. Bu hikâye, yalnýzlýðýn çölünde bulunan bir vahanýn destanýdýr. O þövalyelere selam olsun!