Online Üye
Online Ziyaretçi
Metro duraklarında ayarlıyorlar umut taksitlerini,
Saat kulelerinden sarkan dillerde kuruyorlar törenlerini.
Paslı megafonlardan yükselen alkışlarla örtüyorlar kusurlarını,
Hafıza silgisi gibi işliyor televizyonlar, göğe açılmış bir yara gibi.
—Bir çocuğun düşlerini çöpe atan o eli hatırlıyor musunuz?
Gözyaşını şişeleyen fabrikalar kurulmuş çoktan,
Her kriz sonrası yeni bir ilahi piyasaya sürülüyor.
Banknotların kenarında yazıyor dua tarifleri,
Ve cenaze marşları sponsorlu markalar eşliğinde.
—Kendi mezarını selfie ile süsleyenleri hatırlıyor musunuz?
Atlasın yırtık sayfalarından sızıyor açlığın rengi,
Haritalar çocuk bedenlerine işlenmiş sınır dövmeleri.
Kıtaların altına saklanmış patlayan bir kalp atışı var,
Ve kıyamet provası yapıyor her gece kent ışıkları.
—Bir tarlanın köklerinden çığlık yükseldiğini hatırlıyor musunuz?
Sokak lambaları bile yorulmuş, sarı sarı kusuyor,
Gökdelenlerin camlarında intihar provası yapıyor gökyüzü.
Adını unutan şehirler kuruyorlar bize,
Ve tarih defterine mürekkep yerine petrol damlatıyorlar.
—İsyan eden bir ağacın yanarken gülüşünü hatırlıyor musunuz?
Ama asıl tuhaf olan: İnsan hâlâ insana bakıyor,
Ve hâlâ kanlı gözlerini "sevgi" diye pazarlıyor.
Kim bilir kaç beden üzerinden geçerek varacak yarına,
Kim bilir hangi hayvanı öldürerek açıklayacak özgürlüğünü.
—Kendine benzeyen bir canavarı alkışlayan kalabalıkları hatırlıyor musunuz?
Ben size söylüyorum:
İnsanın en acımasız silahı, kendi aynasında saklıdır.
Ve en büyük yıkım, göğsünde sakladığı sevgisizliğin çığlığıdır.
Bir gün yıldızlar bile utanıp sönecek bu yüzden.
—İnsanın kendinden daha tehlikeli bir şey gördüğünü hatırlıyor musunuz?
Yazarın
Önceki Yazısı