Karanlýk Çöküyor Þehre Deðil Kalbime -1-

Karanlýk çöküyor þehre, serin kýþ akþamlarýndan biri, gri bulutlar gökyüzünü bir battaniye gibi örtmüþ, çiseleyen yaðmur ise gözyaþlarýný andýran ince ince sýzýyor kaldýrým taþlarýna. Sokak lambalarý titrek bir sarýlýkla yanýyor, rüzgâr yapraklarý savururken, evlerin pencerelerinden sýzan ýþýklar, yalnýzlýklarýn siluetini çiziyor duvara. Ben, o kalabalýðýn içinde bir gölgeyim – adýmý unuttum neredeyse, sadece "o" diye geçiyor içimden. Yürürken, botlarýmýn her adýmýnda su birikintileri sýçrýyor, týpký anýlarýmýn zihnimde taþmasý gibi. Bu þehir, beni yuttu yýllar önce; þimdi, geri vermiyor.

Hatýrlýyor musun, o ilk kýþý? Sen ve ben, üniversitenin bahçesinde, kar yaðarken ellerimizi ovuþturarak koþardýk. "Soðuk deðil mi?" derdin gülerek, nefesin buðulanýrken. Ben de, "Seninle ýsýnýrýz," diye cevap verirdim, aptalca bir cesaretle. O günler, gri bulutlarýn altýnda bile maviydi – kahkahalarýmýz yaðmuru kovardý, ellerimiz birbirine kenetlenirdi. Ama hayat, bir kýþ rüzgârý gibi esti birden; iþler, mesafeler, o sessiz kavgalar... Bir gün, kapýda durdun, valizin elinde, "Gitmem lazým," dedin. Gözlerin doluydu, ama yaðmur gibi akmadý gözyaþlarýn. Ben sustum, çünkü kelimeler donmuþtu boðazýmda. O günden beri, her çiseleyen akþam, seni arýyorum bu þehirde – bir siluette, bir kahkaha týnýsýnda.

Þimdi, yürüyorum iþte, ceketimin yakasýný kaldýrmýþým, rüzgâr enseme üflüyor. Karþý sokakta bir fýrýn yanýyor; sýcak ekmek kokusu, çocukluðumu getiriyor aklýma. Annem, böyle akþamlar sobayý yakar, "Gel otur," derdi, dizlerine yatýrýrdý beni. "Dünya soðuk, ama ev sýcak," diye fýsýldardý. Ama benim evim? Boþ bir daire, duvarlarý yankýlý, yatak yalnýz. Dün gece, yine uyuyamadým; tavana bakarken, seni düþündüm. Neredesin þimdi? Baþka bir þehirde mi, baþka birinin kollarýnda mý? Ya da, belki sen de bu yaðmurda yürüyorsun, ayný gri bulutlarýn altýnda, beni arýyorsun. Ah, ne ironik – ayrýldýðýmýz o kýþtan beri, her mevsimi seninle yaþýyorum içimde.

Duruyorum bir banka, ýslak tahtalara oturuyorum. Yaðmur hýzlanýyor, damlalar yüzüme çarpýyor, tuzlu bir ýslaklýk býrakýyor. Yanýmda, yaþlý bir adam var – bastonuna yaslanmýþ, gözleri uzaklara dalmýþ. "Güzel akþam," diyorum, sohbet açmak için. Adam gülümsüyor burukça, "Güzel mi? Benim için her akþam ayný. Karým gitti üç yýl önce, o zamandan beri yaðmurlar daha soðuk." Kalbim sýzlýyor; onun sesinde, kendi acýmý duyuyorum. "Ben de... Birini kaybettim," diyorum fýsýldayarak. Adam baþýný sallýyor, "Kaybetmek deðil asýl, unutamamak. Her yaðmurda, onun kokusunu getirir rüzgâr." Sustuk bir süre, sadece çiseleme sesi arasýnda. Sonra, cebinden eski bir fotoðraf çýkarýyor – soluk renkli, bir kadýn gülüyor. "Bak," diyor, "Bu akþamý beklerdim hep, pencereden izlerdik birlikte." Gözlerim doluyor; o fotoðraf, bizimkine benziyor – senin gülüþün, o kýþ bahçesinde.

Kalkýyorum, yürümeye devam ediyorum. Þehir, geceleri canlanýr sanki – neon ýþýklar yanýp sönüyor, arabalar su biriktirerek geçiyor. Bir köþede, sokak çalgýcýsý keman çalýyor; melodi hüzünlü, bir ayrýlýk þarkýsý gibi. Durup dinliyorum, para atýyorum þapkasýna. Adam baþýný eðiyor teþekkürle, "Yalnýz mýsýn?" diye soruyor. "Hepimiz yalnýzýz," diyorum, ama içimden, "Sen gidince daha çok," diye ekliyorum. Hatýrlýyorum, o son kavgamýzý: "Neden deðiþmiyorsun?" demiþtin, sesin kýrýk. Ben de, "Deðiþmek için seni sevmem mi lazým?" diye baðýrmýþtým. Aptaldýk, ikimiz de – aþk, kýþ gibiydi; erir sanýrsýn, ama donar kalýr içte. Þimdi, piþmanlýk çiseleyen yaðmura karýþýyor; keþke dönüp sarýlsaydým, keþke "Gitme," deseydim yüksek sesle.

Eve varýyorum sonunda, merdivenleri çýkarken nefes nefese. Kapýyý açýyorum, karanlýk karþýlýyor beni – lamba yakmýyorum, býrakýyorum gölgeleri dans etsin. Mutfakta, yarým kalmýþ bir fincan çay; sabah içmiþtim, unutmuþum. Oturuyorum masaya, telefonumu alýyorum elime. Parmaklarým titriyor, numaraný aramaya yelteniyorum – ama vazgeçiyorum. Ne diyeceðim ki? "Yaðmur yaðýyor, seni özledim" mi? Ya sen, "Geçti o günler," dersen? Kalbim sýkýþýyor, göðsümde bir aðýrlýk. Dýþarýda rüzgâr uluyor, pencere camýný dövüyor. Kalkýp cama yaslanýyorum, þehre bakýyorum aþaðýdan – ýþýklar, arabalar, hayat akýyor. Ben niye donmuþum burada?

Gece derinleþiyor, saatler ilerliyor. Yataða uzanýyorum, battaniyeyi çeneme kadar çekiyorum. Gözlerimi kapatýyorum, ama uyku gelmiyor. Zihnimde, seninle dolu sahneler dönüyor: O kýþ pikniðinde, kartopu savaþý; ellerimiz kýzarmýþ, kahkahalarýmýz. Ya da, yaðmurlu bir akþamda sinemadan dönerken, ýslanmýþ halde koþmamýz. "Seni seviyorum," demiþtin o gece, ilk kez. Ben de, "Biliyorum," diye cevap vermiþtim, ama içimde fýrtýna kopuyordu – korku, mutluluk karýþýmý. Neden bitti her þey? Belki para, belki mesafe, belki biz büyüdükçe deðiþen hayaller. Ama özlem, deðiþmiyor; her kýþ akþamý, gri bulutlar gibi üstüme çöküyor.

Sabah oluyor yavaþ yavaþ; yaðmur dinmiþ, ama hava hala serin. Kalkýyorum, pencereyi açýyorum – taze bir koku doluyor odaya, ýslak toprak gibi. Kahve koyuyorum, sýcak fincaný ellerimde tutuyorum. Dýþarý çýkýyorum yine, bu kez kararlý adýmlarla. Þehir uyanýyor; insanlar aceleyle yürüyor, kahvehaneler doluyor. Bir parkta duruyorum, banka oturuyorum – dün geceki yaþlý adam gitmiþ, yerine bir anne ve çocuðu gelmiþ. Çocuk, yaprak topluyor, annesine gösteriyor heyecanla. "Bak anne, kýrmýzý!" diyor. Anne gülüyor, "Güzelmiþ, sakla." O gülüþte, Ela ve Can'ý hatýrlýyorum – hayýr, bizim çocuklarýmýz olmadý, ama hayalini kurmuþtuk. "Bir gün," demiþtin, "Küçük bir aile." Þimdi, o hayal çiseleyen yaðmura karýþmýþ.

Yürürken, telefonum çalýyor – eski bir arkadaþ, "N'aber?" diyor. "Ýyiyim," diyorum yalanla, ama sesim titriyor. "Gel buluþalým, bir þeyler içelim." Kabul ediyorum; belki yalnýzlýk paylaþýlýr. Kafe de oturuyoruz, sýcak çikolata söylüyoruz – kýþ içeceði. Arkadaþým anlatýyor hayatýný: Yeni iþ, yeni sevgili. "Sen?" diye soruyor. Sustuðumda, "Hala onu mu düþünüyorsun?" diyor yumuþakça. Baþýmý sallýyorum, "Her yaðmurda." Gözleri doluyor hüzünle, "Býrak gitsin, yoksa seni yorardý." Ama nasýl býrakýlýr ki? Aþk, bir kýþ gecesi gibi – soðuk, ama ýsýnmak istiyorsun.

Akþam oluyor yine, ama bu kez farklý. Yaðmur baþlamamýþ, gökyüzü açýlmýþ biraz – yýldýzlar görünüyor. Eve dönerken, bir çiçekçi görüyorum; kýrmýzý güller, senin sevdiðin. Bir demet alýyorum, eve getiriyorum. Vazoya koyuyorum, masaya. "Þerefe," diyorum boþluða, bir kadeh þarap kaldýrarak. Gözyaþlarým akýyor nihayet – tuzlu, özgür. "Özür dilerim," diyorum, sanki duyuyorsun. "Deðiþtim, büyüdüm. Seni sevdim, hala seviyorum. Ama gitmene izin veriyorum." Rüzgâr pencereden esiyor, mum alevini titretiyor. Karanlýk çöküyor þehre yine, ama bu sefer hafif – gri bulutlar daðýlmýþ, çiseleme susmuþ.

Geceyi, anýlarla geçiriyorum; fotoðraflara bakýyorum, gülümsüyorum. Sabah, yeni bir sayfa açacaðým – belki bir mektup yazacaðým sana, belki yakacaðým. Ama biliyorum, kýþ bitecek; bahar gelecek, yapraklar yeþerecek. Þehir, karanlýðýný örterken, içimde bir ýþýk yanýyor – umut, ince bir çise gibi. Yalnýz deðilim; seninle doluydum ve o doluluk kalacak. Karanlýk çöküyor þehre, ama ben yürüyorum – serin kýþ akþamlarýnda, gri bulutlarýn altýnda, kalbimle... Vesselam.

Mehmet Aluç

Not:Görsel Alýntýdýr.