ÖÐRETMENÝM BENÝMDE AÞKIM VAR YA

             Selman köylük yerde fakir bir ailenin üç kýzýndan sonra dünyaya gelen ‘ocak umudu’ olarak gördükleri, bu yüzden gözlerinden esirgedikleri çocuktu. Ana ve babasý onun gözünün tek damlasýna kýyamaz bir dediðini iki etmezler, diðer çocuklarýnýn kýskançlýklarýný hesaba katmadan kendi boðazlarýndan kýsar ona yedirir içirirlerdi. Selman aile ve akrabalarýnýn kendisine olan bu aþýrý sevgi neticesinde yaramaz ve hýrçýn bir çocuk olarak yetiþiyor bu yüzden de konu ve komþularýndan ailesine bolca þikayet getirdiði oluyordu.

            Selman okumayý her ne kadar sevse de ilkokulu okurken ara sýra öðrencilerine kýzan Saniye öðretmeninin “Ýnek Selman’lar’ demesini kendisine söyleniyor zannederek içten içe öðretmenine kýzdýðý oluyordu. Bu yüzden ilkokulu bitirmesine iki ay kala yakýn köylerden birisinde öðretmenlik yapan dayýsý Feridun’un okuluna geçiþ yaptýrarak diplomasýný orada almýþtý.

             Çocuklarýný ortaokulda okutmak isteyen köylülerden iki veya üç aile bir araya gelerek þehrin okula yakýn mahallelerinden müstakil evler kiralarlardý. Selman’ýn babasý Yýrtýk Osman iki aileyle anlaþarak köy çocuklarýnýn ikamet ettikleri bir mahalleden ev kiraladýlar.

             Selman ve iki arkadaþý fakirliðin ve onun getirdiði ezikliðin çaresizliði ile kendilerini okumaya adayarak çok zor þartlarda üç yýlda ortaokulu bitirdiler. Bundan sonrasý lise ya da erkek sanat okuluna kaydolmaktý.

             Almanya Türkiye’den iþçi alýmýna baþlamýþtý, Selman’ýn babasý Yýrtýk Osman’ýn cesaretsiz ve ayný zamanda korkak bir kiþiliði vardý, “Eldekinden avuçtakinden olmayayým" diye bu iþe el atmasa da beraber çocuk okuttuklarý iki köylüsü tüm zorluklara göðüs gererek borçlanýp Almanya’ya gidip iþçi olmuþlardý. Onlarýn iki oðlu da ”Nasýl olsa babalarýmýz bizi Almanya’ya götürür” düþüncesiyle okumaktan vazgeçmiþler hal böyle olunca Selman’a beraber oturacak arkadaþ arama telaþý düþmüþtü.

             Selman köyden mahalle arkadaþý kendisi gibi okumayý seven fakat beraber girdikleri öðretmen okulu sýnavýný kazanamayan Necdet’le anlaþarak þehirde kendilerine oturacak yaþlý bir kadýna ait ev kiraladýlar. Selman erkek sanat okuluna Necdet ise liseye kayýtlarýný yaptýrmýþlardý. Akþam olunca beraber ders çalýþýyorlar, boþ vakitlerinde ya sinemaya ya da köylülerinden kendileri gibi öðrencilerin evlerine misafirliðe gidiyorlardý.

             Selman’da arkadaþlarýna özenerek sinemaya gitme hevesi uyanmýþtý, parasý yetmez ise arkadaþlarýndan ödünç para bularak bu hevesini gerçekleþtiriyordu. Bu gidiþ geliþlerinde Ekrem Bora’ya özeniyor bir þekilde kendisini ona benzetiyordu. Sigara içmeye de baþlamýþ, yazdýðý aþk mektuplarýný vermek için gözüne kestirdiði kýzlarýn peþinde koþuþturuyordu.

             Oturduklarý mahallede zengin bir ailenin ev kýzý olan Figen’i her nasýlsa kendisine baðlamýþ, ona yazdýðý mektuplarý genelde üç yýldýr o mahallede oturmuþ herkesi tanýyan arkadaþý Necdet’le gönderiyor, birkaç gün sonra da kýzdan cevap mektuplarýný o getiriyordu. Zaman geçtikçe Selman okulunu aksatýyor, dersleriyle ilgilenmiyor, oda arkadaþýnýn ikazlarýna raðmen bu sevdadan bir türlü vazgeçmiyor, elde ettiði bir sazý týngýrtadarak sevda türküleri uydurup kendi kendine söylüyordu.

             O mahallede yýllar önce yerleþen Necdet’in dayýsý öðretmen Nuri Bey oturuyordu. Sevdadan gözü hiçbir þeyi görmeyen Selman sanki ‘kara sevda’ çeker duruma gelmiþti, buna bir çare arýyordu. Aklýna birden Nuri Bey takýldý, ne de olsa mahallede sözü geçen birisiydi, gönlünü edebilirse Figen’in babasýna o dünür gidebilirdi. Durumu arkadaþýna açtý, onun ‘senin bu iþ olmaz’ uyarýlarýný dinlemiyor “illa gidelim benim iþimi dayýna sen aç” diye adeta yalvarýyordu.

             Bir akþam yemeðinden sonra iki arkadaþ Nuri öðretmenin evinde soluðu aldýlar. Hoþ beþten sonra çaylar geldi, Nuri hoca okul ve dersler hakkýnda sorular sordu, nasihatlerde bulundu, “Çocuklar sizin benden bir isteðiniz var mý?” diye sordu. Necdet söz alarak “Dayý, Selman’ýn derdi bundan bundan ibaret, benim tüm karþý çýkmalarýma raðmen bir adým geri atmýyor, kendisine söz dinletemedim, iþte bu yüzden beni buraya zoraki getirdi”.

             Nuri öðretmen görmüþ geçirmiþ birisiydi, olanlarý öðrendikten sonra “Selman evladým sen iþi gücü olmayan sanat okulu birinci sýnýf öðrencisisin” diye söze baþladý, derken iki ailenin maddi durumunu karþýlaþtýrdý. Bu iþin olmayacaðýna dair bir sürü örnekler verse de Selman hep bildiðini okuyordu. Nuri hoca sözünü tutulmadýðýna kýzmýþ olacak ki o öfkeyle “Oðlum bu iþ olsa bile babanýn kýza takacak bir çeyrek altýna gücü yeter mi, gecenin otu olmuþ, hadi evinize” diye çýkýþýp çalýþma odasýna geçerken Selman’ýn ona "Öðretmenim benimde aþkým var ya” dediðini duydu mu bilinmez.

ERDOÐAN ÇALIÞKAN GERÇEK YAÞANMIÞ HÝKAYELER 01 10 2025  KIRÞEHÝR