Bir Umudun Eşiğinde..
Bir gün, rüzgârın alnında yürürken,
Gökyüzü kireç gibi,
Bulutlar, bir çocuğun yırtık defterinden düşmüş sayfalar gibiydi.
Yalnızdım.
Ama yalnızlık, bazen insanın en kalabalık hâlidir.
Çünkü içindeki bütün yaralı cümleler,
Birden konuşmaya başlar o sessizlikte.
Bir köy düşün…
Dağların yüreğine saklanmış,
Sesi, yankısından ibaret bir köy.
Orada bir kadın, tandırın başında un gibi savurur sabrı.
Bir adam, rüyasında bile tütün sarar;
Gökyüzüne bakar, ama dua etmeyi unutmuştur.
Ey memleket!
Bir zamanlar toprağında sevda filizlenirdi,
Şimdi demir dikenler büyüyor çocuk kalplerinde.
Bir yanda açlık, bir yanda kahkaha…
İkisinin arasında ezilen insan sesi:
“Beni de duyun” der kimse duymaz.
Bir şehir düşün,
Gecesi beton, sabahı yorgun.
Bir genç, kahvede kalemle ekmek arasına sıkışmış,
Bir şiir yazar:
“Sevdaya dair değil bu,
Yaşamak için direnmeye dair.”
Bir anne, televizyon ışığında ağlar,
Oğlunun fotoğrafına dokunur
Oysa fotoğraflar da soğur zamanla.
Ve ben, bu karanlıkta bir cümle arıyorum.
Bir cümle ki
İnsanı yeniden insana yaklaştırsın.
Bir cümle ki
Kırılmış vicdanları onarsın.
Belki “barış” derim, belki “emek”,
Belki de sadece “sev” derim.
Ama bilirim,
Sözcükler de yorulur bazen,
Yine de yola çıkarlar,
Bir umudun eşiğinde bekleyen kalplere doğru.
Ey yüzyılın gürültüsü,
Ey devrimin uyuyan çocukları,
Bir gün gelir,
Bir mısra, bir şehrin kaderini değiştirir.
O güne kadar,
Ben kalemimi taşın üstüne koyar,
Yazmaya devam ederim:
Rüzgârın diliyle,
Halkın yüreğiyle,
Ve büyük ustaların gölgesinde…
Ali Gün
İngiltere
Efendim şiirimi güne seçen kurula çok teşekkür ederim 🙏 🌺
